Kinderen der eenzame

[p. 30]

27 oktober

Het was een hele rustige zondag. Ik kijk in het late middaglicht naar mijn bomen, die al een beetje kaal worden, bomen krijgen altijd iets hopeloos wanneer ze zo met hun kale takken naar de hemel staan. Het is goed, dat je weet, dat er weer nieuwe knoppen bij de voet van de bladeren zitten. Naast me bij de Jager is er ruzie. Ik hoor het aan de gedempt opgewonden stemmen. Het jonge vrouwtje kwam gister met een mooie, ik zou zeggen te mooie wintermantel thuis en ik vermoed, dat dat de oorzaak is van het heftige gesprek, dat nu al de hele zondag aan de gang is, zelfs hebben ze de kerk er voor verzuimd. Lam is dat, je weet de oorzaken, waardoor dit huwelijk dreigt scheef te gaan, maar je kimt niet helpen, elke inmenging van wie ook zou fataal zijn. De dorpsvrouwen zouden zeggen, als zo'n geval de eer genoot om op hun koffievisites behandeld te worden, het zal wel overgaan als ze eenmaal in de kleine kinderen komt te zitten. En in de meeste gevallen is dat ook zo, maar ik geloof, dat het in dit geval nog erger zou worden, het kind zou in veel opzichten als een handenbindertje worden beschouwd.

He, wat zit ik genoegelijk voor mezelf sociaal te theoretiseren, terwijl ik weet, dat die oude wijze dorpsvrouwen gelijk hebben. Alleen, ga eens naar de gang, klop op de deur, waarachter zich de twee echtlieden bevinden, en zeg, dat een baby de oplossing hunner conflicten is. Ik heb maar eens tegen mijn kale bomen geknipoogd. Als een bureau van gezinsmoeilijkheden zo'n oplossing aan de hand doet, wordt er een beetje vertederd geknikt, doet een ongehuwde bewaarschooljuffrouw dezelfde oplossing aan de hand, dan wordt ze zonder meer hysterisch genoemd. Daarom zal

[p. 31]

ik mijn ziel in lijdzaamheid bezitten en hun boos gefluister aanhoren, ik heb altijd de radio nog, wanneer het me te bar wordt, en verder maar hopen op moeder natuur.

Ik heb zelf moeilijkheden genoeg, al zijn er niet meer bij gekomen. Mevrouw Luiten leeft nog, bij hen in huis is haar enige ongetrouwde zuster, tante Floor, om de huishouding waar te nemen, en het geheel laat zich niet ongunstig aanzien.

Toen ik dit bericht hoorde, ben ik daar met mijn eigen moeilijkheden op het matje gekomen.

Ongehuwde zusters, die de huishouding voor een broer of zuster tijdelijk waarnemen, en die in het begin van deze eeuw een volkomen normaal en veelgezien verschijnsel waren, zijn nu bijna museumstukken geworden. Iets, waar je je onwillekeurig van afvraagt, of er iets aan mankeert.

Zo ook de zuster van mevrouw Luiten. Natuurlijk is het een uitkomst, dat zo'n gezin verzorgd wordt, toch had ik voor mij zelf liever de uniform van een gezinsverzorgster gezien, dan deze juffrouw, die iets onzekers en iets onbestemds had. Als ik anders wat over de kleuterschool te bespreken had, bracht mevrouw Luiten me altijd naar de studeerkamer, en als we klaar waren dronken we in de woonkamer nog gezellig een kopje thee. Meestal vertelden we dan haar ook wat er besproken was, maar eerst liet ze me samen met haar man de boel uit praten. Ik hoef niet alles te weten, zei ze lachend, de eerste keer.

Maar nu werd ik in de huiskamer gelaten, en toen Luiten me, als naar gewoonte, mee wilde nemen naar boven, zei zijn schoonzuster: - o maar Kees, je kunt toch best hier met de juffrouw praten.

Luiten wist niet wat hij zeggen moest, maar hij ging niet meer zitten.

Zij keek mij toen aan. - U vindt het natuurlijk goed

[p. 32]

zei ze, - een mens kan niet te voorzichtig zijn. Mijn zuster was zo argeloos.

Ik had nog liever een klap in mijn gezicht gehad, en ik geloof niet, dat ik haar vriendelijk aankeek. En toch ik was zeker weggegaan, als niet op dat ogenblik Marjan uit de mulo thuis gekomen was, die me uitbundig begroette. Marjan en ik zijn zeer grote vriendinnen. Ze wil ook kleuteronderwijzeres worden en ik weet, dat ze er meer dan gewone aanleg voor heeft.

Direct begon ze over de klas. En of juffrouw Thea nu al weer kinderen op de gang zette, of in de W.C. opsloot, toen sloeg ze haar hand voor haar mond. O, daar mocht ik niet over praten, maar juffrouw Willy vertelde het me op de wandeling, zaterdag.

Luiten was een en al belangstelling, dus heb ik de zaak maar in de huiskamer uit de doekjes gedaan. - Er is nog geen bestuursvergadering uitgeschreven, zei hij plotseling nadenkend, toen ik hem van het bezoek van de broeders verteld had.

Plotseling werd ook tante Floor belangstellend. En toen zei Luiten, dat hij wel even bij me op school kwam.

Ik probeerde nog even met tante Floor een gesprek te beginnen, maar het lukte me niet. Ze zat, in haar grijze jersey japon, keurig van kwaliteit en behoorlijk van coupe, maar fantasieloos en dood, op mevrouw Luitens stoel of ze een schat moest bewaken.