|
| |
| |
| |
Dat .III. actus.
Vernempt mijn woert, o menscke kindt,
Alle staten nu gans verkeert sint.
Die nu niet liegen noch bedriegen can,
So sprickt die werlt, hi en sy geen man.
Der eygennuts alle dinck verkeert,
Geen vromicheyt nu meer wort geuseert.
Den joncsten dach is nu doch voorhanden,
Die teyken bewisen't in allen landen:
Crijch, durtijt, sterfte ende tweedracht
Geschiet allenthalven, dach ende nacht;
Doch nempt uwer gener de saec ter hertzen,
Tot u over compt die dootlijeke smertzen,
Gheen straef den menschen ter herten gaen,
Als ick aen den Homulo dick heb gedaen.
Rekeninge wil ic van Homulo ontfangen;
Want liet ic hem also zijn leven verlangen,
Hy solde erger wesen dan een beest;
Daer om is't nutter dat hi zijn leven verleest.
Die mensch is op d'eertsche goet geseten,
Dat mijn goedertierenheyt gans is vergeten;
| |
| |
Waer bistu, Doot, die niemant en spaert?
Compt hier, brengt Homulum op die vaert.
Waer blijft gi, gaet voert?
Gi moet gaen en doen rechtveerdicheyt,
Langer te vergeven is verloren aerbeyt.
O geweldige schepper aller dingen,
Ic coem gelopen seer haest ende geringe,
Laet my verhoren uwer gebodt;
Ick wilt volbringen, o almechtige Godt.
Gaet tot Homulo nu te desen dagen,
Brengten hier, versaecht u niet van geen clagen;
Doet zijn siel van 't lichaem scheyden;
Mijn rechtverdicheyt wil niet langer beyden.
Ick heb hem gegeven scoonheyt ende groot goet;
Dat misbruyekt hy in sonden ende hoemoet.
Rekeninge wil ick nu van hem ontfangen,
Laet hem eenen dach niet zijn leven verlangen;
Segt hem, hy moet huyden bevert gaen,
Hy moet voer mynen gerechtstoel staen,
Van zyner meyrschap rekeninge geven,
Hoe hy op eerden overbracht hefft zijn leven.
Wat gy gebiet, almechtige Heere,
Dat wil ick gerne doen van herten seere;
Want ick hebbe begeert tot sulcken spil,
Daerom ick dat werck vrolick aengripen wil.
| |
| |
Nu wil ick gebruyken mynen moet;
Ick gonne doch den menschen geen goet.
Nu is my verschenen eenen vrolicken dach,
Daer in ick mynen wil volbrengen mach;
Nu wil ick in der werlt gaen regneren,
Ende al des menschen geslecht ververen.
Siet met die roede wil ick se wecken,
Ick wil hen dat hert in't lijff verstecken;
Si eeten ende drincken nachten met den dagen,
Die een wil den anderen daer met behagen,
Mer ick werde haer noch haest bekyken;
Niemant can doch myner gewalt ontwyken.
O, ic wil min boetscap tot Homulo werven,
Die moet desen tegenwordigen dach sterven;
Siet hoe compt hy so costelijck heer brangen,
Hy heff na my geen gedachten, noch verlangen.
Hie, her, Homule, ick sal u wat nieus sagen:
‘Gy en wert niet meer brassen in desen dagen;
Gy wert noch huyden suchten ende kermen,
Ick wil u omvaen in mynen ermen;
Gy denct billick noch langer te leven,
Gy weet niet dat gy my zijt gegeven;
Huyden is verschenen dynen lesten dach;
Gy wert comen in groot ongemach.
Waer hin, Homule, wolt gy so daer van?
Mi dunct gy wil ten danse gaen;
Gy hebt u so costelijc aengedaen;
Sol men aldus voer den rechter staen?’
Hoe vraechdi dat? wat gaet di aen
Waer hen ick gae offt wat ick haen?
| |
| |
Ick wil dy seggen, hebt gedolt:
Hoert toe en zijt niet te stolt;
Ick brenge di een boetschap eens groten heeren,
Voer waerheyt is geen genuchlicke meere.
God, die gy niet en hebt begeert oft bekant
Die hefft my nu tot di gesant.
Ja, tot di vorwaer twifelt daer aen niet een haer.
Ick en segge geen logen noch valsche meren,
Mijn botscap is van den Heere alder Heeren;
Al zijt gy zijnder vergeten, als men wael siet,
Hy vergeet u oeck noch geens menschens niet.
Niet is te verbergen zynen gotlicken gesicht;
Hy weet aller menschen gedachten ende gedichten.
My dunckt gy hebt met my dynen spot;
Segt doch wat wil my onse heere Godt.
Ick wil dy seggen, hebt geen verlangen:
God wil rekeninge van u ontfangen.
Den dach is vergangen, den avont is hie;
Gy moet gaen in huys, dy is wel of wie.
| |
| |
Gy segt mi van rekenen ende huys gaen;
Ick can mi dijnre niet verstaen.
Mit God te rekenen ick geen verlangen han;
Oft ic niet te huys gae, wie leet daer an?
Staet stil, ick sal't u baldt seggen;
Gy moet dat lichaem van u leggen.
Gy denkt alle wege hier te leven,
Dijn meyerscap sult gy over geven.
Wat rekeninge oft meierscap sy dy vol;
Mi dunckt gy sijt van synnen dol.
O Homule, wat mensch sijt gy!
Gy leeft recht gelijc een swy:
Gy denkt niet aen dat toecomende leven;
Met wellust des vleesch, sijt gy omgeven,
Gy hebt niet meer besorcht of bedacht
Dan hoe gy moecht hebben dijns gemach.
Ick seg u soe den rijcken gescach;
O nar, dijn siel wert Verliesen desen dach.
Dijn rekenboek sult gy met nemen daer:
Siet soe dat gy alle saken vyndet claer;
Van dynen wercken sult gy loon ontfangen;
Ick en mach u leven niet een dach verlangen.
| |
| |
Eylacen, wat wil hier uut werden!
Sol ick so haest scheiden van eerden?
Daer is mijn leven niet wel toegestalt,
Ick heb altijt gehoept te werden alt;
Mer ick wol gerne weten wie du weres,
Gy die my so seer ververes?
Die doot, also ben ick genant,
In allen steden wael becant.
Ick vrese noch spaer niemant op eerden,
Al wat leefft dat moet my te deel werden.
Gy moet van stonden aen met my gaen,
Het is noch genade dat ick so lange blijf staen;
Gaet voert die rekening vuilick aenvangen;
Het en helpt niet, hebt geen verlangen.
O verscrickelike doot, zijt gy so na bi my,
Ick heb my noch niet bereyt tot dy.
O doot, laet my noch een tijt langer leven;
Golt, silver, ende wat gy wilt, ick wil dy geven!
Homule, hier helpt niet weenen offt kermen,
Ick wil my over dy toch niet ontfermen.
Golt, silver, noch eenig eertsche goet
Mach niet ontwijcken mynen rechtverdigen moet.
| |
| |
Ick en aensien niet den keyser noch geen prelaet;
Daer om is op eertsche goet geen toverlaet.
O Homule, waer ick te betalen mit eertsche schat,
Ick had die werlt lang tot eygen gehat.
Wat sal ick beginnen, ick en weet geenen raet!
Sol ick nu leeren sterven? ick sorch het zy te spaet;
Mijn rekeninge is duyster ende onclaer;
Och, ic sorch ick werde comen in grooten vaer!
O God, scepper hemels ende der eerden,
Wat sal van my arme mensch nu werden!
Mocht ick noch leven een cleynen tijt,
Ic wolde mi aller sonden maken quijt.
O doot, wilt mi noch een tijt lanc sparen,
Dat ick mijn arme siel bet mach bewaren,
Ende mijn rekeninge can maken claer,
Dan wil ic gern mit gaen, ja ic voerwaer.
Het en helpt geen roepen, noch screyen,
Gy moet mit sonder langer te beyen;
Niemant mach u verlossen uyt mynen ermen,
Ic en vrage niet na kyven oft karmen.
Wanneer ic die rekenscap heb gedaen,
Sal ic dan wederom te huys gaen.
Neen, Homule, dat en can niet sijn;
Na die rekeninge volcht die loninge dijn.
| |
| |
O bermhertige Vader, almechtich ende groot,
Troost mi nu in deser grooter noot.
O Doot, mach niemant met my gaen daer,
Die mijn rekeninge helpen maken claer.
Ja, waer hier yemant dies wol aenvangen;
Maer niemant sal daer seer nae verlangen.
Gaet voort, ic mach niet langer beyden,
Van Godes wegen moet lijf ende siel sceiden.
Dit leven is u geleent ende niet gegeven,
Daer van sult gy God nu rekening geven.
Dit leven ende alle eertsche goet seer groot
Verliest die mensch, als compt die doot.
O wee, ic heb mi hier voer niet gehoet!
Al mijn betrouwen was al op dat eersce goet.
Homule, ic en can u niet meer gewagen;
Het is te spade nu te beclagen.
Gy sollet gedacht hebben in uwen leven,
Daer om heeft u God sin ende verstant gegeven;
Narren zynt die haer penitentie sparen
So lange tot si van hier moeten varen.
Ic vrage niet wanneer die mensch is bereit,
Ick coemp, 't si hem lief ende daer toe leyt.
| |
| |
Och, God van hemel, waer mocht ic vlien,
Dat ic deser groter sorch afquaem met dien!
Och, lieve Doot, laet mi noch leven cenen dach,
Dat ic mijn rekeninge oversien mach!
Homule, neen dat en wil ick niet doen,
Is't niet genoech mit dit lange sermoen.
O, wat heb ick menigen dat leven genomen,
Die so lange tijt niet mochten overcomen;
Dit is dijn lesten dach daer op sijt bedacht.
Ick wilt vertrecken tot in die nacht;
Daer tusschen maeckt claer u saken;
Gy condt noch wel een genedigen rechter maken.
|
|
Auteursrechtvrij