|
| |
| |
| |
Dat .II. actus.
Godt spreect uut den throon.
In 't begin sciep ick het menscelic geslecht
Na mynen godtliken beelde gerecht,
Op dat hi na mynen wille sol leven;
Dat paradijs had ic hem tot eigen gegeven,
Mer die mensch had sich van my gekeert;
Hi hat goet ende quaet te weten begeert,
Daer door hi gecomen in grooter noot;
Hi had verdient den eewigen doot.
Doen had mi bewecht mijn bermerticheyt;
Ic heb an my genomen die menscelicheyt,
Op dat die mensch mach hebben dat leven,
Daerom heb ick mi selven ter doot gegeven.
Nu sic ick aff uut mynen hogen throon,
Hoe 't al was is in 's menschen persoon
Begeert anders niet dan in wellust te leven.
Mit aller boesheyt is de mensch omgeven;
Hy en denckt niet meer op deser eerden
Dan hoe hy een groot hans mochte werden.
Gerechticheit ende alle duecht is vergeten;
Des menschen ondancbaerheyt en is niet te meten.
| |
| |
O edel siel, gebeeldt na Godt,
Hoe lang wilt gy sijn des duyvels spot?
Mach u die lieffde tot my niet trecken,
Laet u doch der hellen pijn verscrecken;
Gedenckt hoe ick aen den cruce heb gehangen
Om u mijns vaders huld te erlangen;
Maer dijn stenen hert ende ondanckbaerheyt
Brengt u weder in grooter ellendicheyt.
Ick sic hoe ic goedicheyt meer laet mercken,
Hoe die menschen meer sijn sonden doet stercken;
Sy leven sonder eenige sorgen,
Nochtans en weten sy geenen morgen.
Hoe ick die roede ende straffe langer spaer
So wert die menschen boser van jaer te jaer;
Daer wil ick den menschen nu verscrecken,
Off ick hen met crancheyt van sonden can wecken.
Du engel, gaet, geft den Homulo een steke;
Makes niet te grof dat 't hert niet en breke.
Stecten met der strael der pestilencien;
Ic en geven noch niet dootliker sententie,
Ic wil niet dat der sonder in sonden sterft,
Liever heb ick dat hy mijn rijck werft
Doer penitentie ende boet in desen leven;
Sijn sonden wil ic hem gern vergeven.
Die engel compt uut den troon.
O, is dit niet een ellendich dinck,
Dat die mensch is soo verhert ende gerinck,
Ende kent niet Gods goedertirenheyt,
Welc hy so lanc moedelick verbeyt
Op dat hi sich van der sonden sal keeren,
Als hem die scrift genoch doet leeren.
| |
| |
Wannet den menschen gaet nae haren willen,
So leven sy niet so sy billicks sullen;
Si vergeten Gods ende sins heylichs lyden,
Dat sollen sy bedencken tot allen tyden;
Maer die mensch gans niet daer op en acht,
Hi doet al offt hi Godt belacht,
So lange tot dat hi compt ter doot,
Dan bestaet hy ierst te clagen sinen noot.
O, dat de mensch doch bedenckt hier in desen leven
Dat hem alle creaturen sullen begeven
Voerwaer in sijnre meester noet;
Niemant gaet met hem tot in den doot,
Alleen moet hi voer den richter staen,
Syner diener sal gener met hem gaen.
God sal hem nae zijn verdienst dan lonen;
Paus noch keyser sal hi dan niet versconen.
Daer om isset grote bermharticheit
Want God den sonder hi straft met crancheyt,
Als hy nu oock den Homulo doet,
Die sal nu crygen eenen anderen moet.
Nu wil ic mijn godlike boetscap werven;
Hi sal meinen, hi moet daer aen sterven.
O jammer, overjammer groot!
Van waer coempt mi den herde stoot,
Een buyle heb ic aen mijnre syden,
Daer ic aen groote smerte lyden.
Mijn hoeft doet mi soe wee!
Sulcke pijn heb ick gehat nie meer.
Den sloot heft mi geraeckt dat hertz;
O wee, hoe lijd ic nu so grooten smertz!
| |
| |
een zijnre gesellen.
O Homule, wat is't, wat doet u wee?
O lieve Hans, flocx tot den doctoer hie;
Segt hem dat hi tot mi come her,
Ick wil hem doen al zijn begeer.
Ick wil sien oft hi is in huis,
Oft hi niet en wil, hi moet er uys.
O God, dat doch der doctoer quaem,
Ende dese crancheyt van mi naem.
Och, och, mijn crancheyt nempt al tou,
Aen alle mijn lijf heb ic geen rou.
Hoe bang is my, wat noot ic lijdt!
Sidi daer, live Hans? Och, segt mi doch besceit
Oft mi oock der doctoor gehelpen can;
Och, och, ick ben een soo crancker man!
Daer koempt der doctoor selfs mede.
Sijt willecom, her, na u heb ic groot verlangen.
| |
| |
Den pols is seer swac, hi gaet niet wol,
Dat gantse gebloet is hitzen vol;
Ic en can u niet veel troosts geven;
Ick gelove niet dat gy lange sult leven.
Schickt na den priester, laet u bewaren,
Gy sult voerwaer haest van hier varen.
O wee, o wee, o wee, o wee!
Hoe doet my mijn hert so wee!
Sal ick anders geen troost erlangen?
Langt my een strick, ic wil my verhangen,
So come ick van dese martere ende pijn;
Die hel sal doch mijn herberge sijn!
O Homule, had gy gedaen wat ic u heb geleert,
So soldet u nu niet zijn soe seer besweert.
Kecrt noch weder tot God, den Heeren,
So sal hy sich tot u oeck keeren,
Roept hem uut grondt dijns hertzen aen;
Wy vynden doch genoch geschreven staen:
‘Wan sich die sonder tot hem keer,
Gener sonden wil hy gedencken meer.’
In syner hant steet doch doot ende leven,
Dijn gesontheyt can hy u haest geven.
O lieve heer, mocht ick werden gesont!
Ick solde u gerne volgen alle stont,
Ende doen alle tijt dat gi mi sult heysschen,
Anders en sult gi van mi niet horen noch vereyschen.
| |
| |
Mijn lieve soen, soe sijt getroost;
Van dyner crancheyt sult gi sijn verloost.
Godt heft u tot genaden aengenomen,
Doer Christum zijt gy daer toe comen;
Want hy niet wil des sonders doot:
Hi heeft ons verlost uut aller noot.
Nu gaet hin na 't ghemack dijn
In corter tijt sallet beter sijn.
Broeder, ic danc u uut gront mijns hertzen,
Ic voele nu verlichting mijns smertzen.
O ghi lieve vrienden, wat sal dit werden,
Weet gi niet dat gi sijt gemaeckt van erden,
Dat solt gi billics betrachten,
Den dach des Heeren met vlijt verwachten.
Paus, keyser, coninck, vorsten en heren
Mogen sich des daechs niet verweren;
Daer helpt geen gewalt, noch gonst,
Daer helpt geen wijsheyt, noch const;
Wan die ure compt, so moet hi daer an,
Het si jonck oft alt, vrou och man.
Waer om brast gi doch sus dach en nacht
Mit swaren sonden en grote pracht,
Ende brengt u selfs om lijf ende leven?
Swicht, monic, God moet u die tijt geven,
Wan ghi noch daer blijft langer staen,
So sult gy voerwaer slagen ontfaen.
| |
| |
Goet vrient, ic hoer, ghi wilt mi slagen,
Daer om dat ic u die waerheyt saghen.
In't boeck der godseden gescreven staet:
‘Wie lust totten wijn en vrouwen haet,
Die wort verleit, ja, al waer hy schoon
So wijs als coninck Salomon.’
So ghi mi daer om niet wilt horen
Wil ick mi oec niet meer verstoeren.
Aen u is verloren alle mijn leeren,
Daer om wil ick mi van u keeren.
Ja, ghi moecht wel gaen uwer straten;
Niemant en sal dy hier roepen laten.
Hans, ic brenge u eenen vollen uys;
Desen nacht willen niet gaen te huys.
Dat selffs is oeck mijn begeer;
Siet daer waer compt der Homulus heer.
Hieher, Homule, hoort gy niet!
Compt hier tot ons, dat's mijn gebiet.
Neen, ick heb gelooft ick wil my beteren,
Hoe wel my die tanden noch tot u weteren;
Mer ick sorge den lollaert sal my sien.
| |
| |
Ey, liever Homule, dat laet geschien,
Solt gy u van eenen monnick ververen?
Een beter lesse wil ick u leeren:
Vasten ende bidden is gantz verloren,
Daerom heb ick my selffs uutvercoren,
En wil singen in deser tijt een vrolick liet,
Geens goets wercks en bedarff men niet.
Ja, weet gy oeck daer van, ende zijt een hoer.
Hebt gy oee gehoort den nieuwen pastoer;
Ick bid u geefft my te verstaen
Wat doch die selve is voor een man;
Want ick veele van hem heb horen sagen
Ende over hem groot jammer clagen.
Hy die ordening der kerken begeert te verkeren,
Twedracht ende al ongeluck doet vermeren.
Hy is geweest eens oordens man,
Die cap heefft hy uut gedaen;
Nu is hy sijn eygen apt ende heer,
Nu mach hy volbrengen zijns vleys begeer.
Sijn leven is so strenge ende gezwint,
Dat men hem selden nuchteren vint.
Swycht stil, ende laet die saeck bestaen;
Ick wil nu by u sitten gaen.
| |
| |
Kan ons der geloeff alleen salich maken,
So sijnt nerren die Gods tornen laken;
Daer om wil ick na mynen wille leven,
Ende gelove dat my Godt sal vergeven.
O Homule, hoe sijt gy so vermeten
Dat gy die straf Gods hebt so haest vergeten.
Ey, swych stil, ik can my niet bedwingen,
Mijn juecht moet danssen en springen,
Die veych zijn moeten altemael sterven;
Ick wil noch ierst vruechde werven.
Ick hoep my sal noch gelingen,
Frisch ende vrolick willen wy singen.
Och! dit moet God geclaecht sijn,
Dat niet wil helpen die leere mijn;
Ick seg u toe, in goeder trouwen,
't Sal u noch eer yet lanck berouwen.
O Melusijn, die schoonste mijn,
Nu willen wy yerst recht vrolick sijn.
Ick seg voerwaer sonder eenich seertz,
Van groote lieffden ontsprunck mijn hertz;
Wy willen een mael hier om springen,
Ende laten die papen haer vesper singen.
So, so, Homule, vaert gy daer mit henin;
Al hier wil ick u verwachtende sijn.
|
|
Auteursrechtvrij