|
| |
| |
| |
Dat .I. actus.
Waerom en sol ick niet hebben eenen vryen moet,
Want my 't geluck verleent heeft so groten goet;
Ick heb alles ghenoech wes mijn herte begheert;
Ick gelove dat nyemant is meer geluck bescheert:
Een schoon wijf, kinder ende grote gesint,
Alles dinc men in mijn huys genoech vint;
Mijn solder vol korens, die keller met wijn,
Vol gelts ende golts zijn die kisten mijn;
Daerom, mijn siel, zijt wel gemoet,
Gebruyct met vruechden dijn grote goet;
Laet u niet verschricken, noch ververen
Van den die u willen sterven leren,
Ende seggen: ‘Men moet God rekening geven
Hoe men zijn goet gebruyct in zijn leven.’
Dat ys vrylick gedacht ende ghelogen;
Die papen hebben ons sus lange bedrogen.
| |
| |
Dat goet, dat ick hebbe, is doch mijn;
Waerom sal ick dan verbonden zijn
God daer af rekeninge te doen?
Hi heeft wel ander werck in zynen troon.
Huysvrou, comt hyer uut tot my,
Ende hoort wat ick sal bevelen dy.
Lieve man, waerom roept ghy my hier uys,
Uwen willen hadt ghy my wel gheseyt in huys.
Laet coken ende aenrichten op 't best;
Desen avont wil ick hebben gest.
Een wonderlijck man zydy voerwaer
Dat ghy alle daghe wilt ghest hebben openbaer.
Ja, die wil ic hebben, want mi doch ghelust;
Doet ghi dat al dinck werdt recht toegerust.
Ghy zijt te vele ontydich ende ghir,
Daer om ben ick niet geern by dyr.
Ghy solt over mi niet toernen noch elagen;
Ick hoer doch wel dat die priesters sagen
| |
| |
Dat tijtlick goet is ons niet ghegeven
Daerom dat wi sullen in wellust leven.
Wat wy hier onnuttelijck verdoen
God sietet al in zynen troon.
Wi moeten rekenen ten jonexten dach,
Daer niemant yet verbergen mach.
Verschrickt u nu den jonesten dach?
Ey liever! dat zijnt kinder sach.
Monicken ende papen die dat leren
Wolden ons gheern also ververen
Dat wy hem gaven onse grote goet.
Swicht, laet ons hebben eenen vrien moet;
Den jonesten dach blijft noch lange uys.
Gaet ghy weder in dat huys,
Ende doet wat ick u heb ghesacht;
Wi willen vrolijck zijn dese nacht.
Gaet ende laet backen taerten ende vladen;
Ick wil gaen mijn gesellen te gast laden,
Die sullen desen nacht al by ons blyven;
Met lust willen wy die tijt verdryven.
Isset verloren wat ik u sagen;
Ick sorge ghy sullet noch beclagen.
Ick wil u ghebot gaen richten uys,
Ick bid u, compt toch vroech te huys.
| |
| |
Wat doet ghy, lieve gheselle mijn,
Dese nacht moet ghy mijn gesten zijn.
een van zynen gesellen.
Willecoem, Homule, wy hebben eenen frisschen moet;
Halt, drinct, der wijn is voerwaer goet.
Wi willen spelen, brassen ende vrolic zijn,
Ooc niet scheyden van desen goeden wijn.
Den wijn my weerlick wel behaecht,
Vele beter daerom die schone maecht.
Joncfrou, Godt geef u eenen goeden dach;
Sal ick bi u slapen desen nacht?
een hoer.
Ick wil al doen wat ghy my bidt;
Sit hier by ons ende etet mit.
Dat wil ick doen, mijn Melusijn,
Ghi hebt bevangen dat herte mijn,
Desen nacht willen wi verdryven met lost;
Ick wil betalen al wattet cost.
| |
| |
Het sal eener wonen aen desen inden,
Die sich gemeinlick voer Homulum laet vinden;
My dunct gans dat is zijn huys.
Jonckvrou, heet uwen here comen uys.
Mijn heerscap is nu niet te heym;
Hi is te wijn, als ick anders niet meyn.
Onse vrouwe is daerom hier in huys,
Die wil ich tot u roepen uys.
Broeder, segt mi wat is u begeer,
Ende waerom zijt ghi comen heer.
Vrou, nu segt my waer is u man
Op dat ick met hem spreken can?
Ic weet niet waer mijn man is gegangen;
Segt my die boetscap, ic wilse gern ontfangen.
O vrouwe, een leughen sonder noot
Brenget die arme siele in den doot.
| |
| |
Ke, broeder, ghi derft mijn siel niet beclagen;
Ben ick u schuldich die waerheyt te sagen?
Mijn man is uut sich te verlusteren,
Tot zynen gesellen ginck hi spaetseeren.
Wilt ghy hem hebben so moet ghi hem soeken,
Ick heb te doen in mijnder coeken,
An den avont sullen wi hebben vele gest;
Ick moet sien dat de cock doe zijn best,
Dat alle dinck wert recht toegericht,
Ende dat ter eeren gebreke nicht.
Ghi zijt so besorcht voor dat avontmael,
Ende weet noch niet wie't eten sal.
Wat segt gi? - Mijn man ende ic met mijn gesinden
Willen vrolic zijn mit onsen vrinden.
Vrouwe, nu wilt my antwoert gheven;
Weet ghi dat ghi tot avont sult leven?
Waer om niet? - Wi zijn doch stere ende gezont.
Ic wold dat ghi swecht ende hielt uwen mont;
Ic haet dat voerboden met allen sinnen.
| |
| |
Ja, vrou, u sal noch wat vreems bekinnen;
Ic wil besien oft ic dan Homulum can vinnen.
Siet, ziet, wat compt daer voor een gast;
Hi ziet al hadt hi die ·xl· dagen ghevast.
So, so, dat is den rechte wech ter hellen;
Ick wil my daerom tot u niet ghesellen.
O Homule, voorwaer ghelooft ghy my,
Een sorghelick leven merck ick aen dy.
Godt den Here ghi niet voor ogen en halt,
Den duvel zydi daer om toegestalt.
Och, waer van compt so een woest leven!
Ende wie sal men die schult daer aen geven,
Anders dan den alderen zijn,
Die in der juecht haer leeren drincken wijn.
Doersneden cleederen moet hy draghen,
Costelike hemden mit golde craghen,
Een silveren degen moet hi hebben vry,
Ende oock een eyghene maecht daer by.
Die roede is te vele aen hem ghespaert,
In allen zynen willen hy getogen wert
Sonder alle Gods vrucht ende tsucht;
Also gaet oock met armen ende ryken
Die haer kinder ooc niet met roeden stryken.
| |
| |
Jorien, heeft der duyvel den moninck hier bracht?
Hi wolde my geern verstoren een goede nacht;
Ic acht daerom zijn predige gans gerinc.
Ja, dat predigen is een slechte dinck;
Wi willen hem gans niet horen sus,
So laet hi ons in vreden ende rust.
die heremijt tot homulus.
Och, alles gaet ick u van herten gunnen;
Wan ghi u selfs recht wolt besinnen,
Ende bedencken wat u nuts weer,
Ghi solt geern volgen miner leer.
Swicht! die niet en sit dach ende nacht bi den wijn,
Den halt men nu voer een begyn.
Mijn moeder plach my daertoe te geven gelt,
Dat ick my sol halden na der werelt.
O, ghy zijt getogen veel te zaert!
Die roede is zeer aen u gespaert;
Het sal u voerwaer noch werden leyt;
Hier namaels sult gi vernemen ander besceit.
Twyfelt dat u onser Here Godt
Hertplagen sal sonder alle spot;
In die helle ten duvel suldi varen,
Die sal swevel ende peck aen u niet sparen.
Hebt ghi wel ghehoert wat ick heb ghesacht?
| |
| |
Swycht, moninck, ghi hebt my genoech geplaecht;
Liever, wat gatet u doch an,
Wan ick schoon dat mijn verteret han!
Wilt ghi dan sles brassen en slemmen,
Ende dijn sondich leven niet bekennen?
Wilt ghi oock niet varen in hemelrijck,
Soe moecht ghy vaeren in die hel ghelijck
Ten duvel ende lyden eewighe pijn;
Ick hebt u troulijck geseyt die meyninghe mijn.
Ick seg u, moninck, pact u van hinnen,
Aen my en sult ghi doch gewinnen;
Ich wil mi halden na der werelt,
Ende leven als het mijn ghesellen ghevelt;
Het si met boelen, spelen ofte brassen,
Des avonts oock lopen op der gassen;
Dat zijn die duechden die ick lere,
Aen u woort ick mi niet een haer keere.
O Godt, is dat niet een claghelike sach,
Dat ick hier niemant bekeren mach.
Een corte tijt is't hier voorwaer,
Oft eener alt wort hondert jaer;
Wat isset meer dan een stont?
Niemant weet doch wanneer die doot compt,
| |
| |
Ende ons onghewaerschout grijpt dapper an;
Heeft dan eene veel goets gedaen,
Die sal hi voerwaer wel vinden,
Als ons Sinte Matheus doet vercunden:
‘Gheen goet blijft ongeloont, hi spricht,
Gheen quaet oock ongewroken nicht.’
een duyvel.
Du alder hont, laet af van dijn bellen,
Ic wold dat ghi aen galgen waer met der lellen;
Der donder sla u in dijn leeren,
Ghi wolt mijn kinder gern van my keren.
Swycht, duvel, gaet uwer straten,
Denct niet dat ic u den Homulum sal laten.
God is soe bermhertich ende goet,
Hy sal haest in die hant nemen die roed,
Ende Homulum met eender crancheyt straffen
Op dat hi van zijn zondich leven moet scaffen.
|
|
Auteursrechtvrij