Van Homulus, een schoene comedie daer in begrepen wort hoe inder tijt des doots der menschen alle geschapen dinghen verlaten dan alleene die duecht die blijft by hem vermeerdert ende ghebetert

[p. 3]

Die prologhe.

 

Lof God vader, God soen, God heilige geest,

 

Wiens gracie si altoos aldermeest

 

Allen oevericheit, sonderlinc in deser stadt,

 

Geestelick ende weerlick in dit foreest,

 

Voorts alle borgeren ende ingeseten plat.

 

Ick bid u allen, verstaet wel, dat

 

Ghy doch wil wesen heusch ende stil;

 

Want ghy sien sult een schoon geestelick spil

 

Van Homulo, daer doer te verstaen is

 

Alle menschen, die hier leven na haren wil,

[p. 4]

 

Dach ende nacht op de speelbaen is;

 

Daer om met aller eernst mijn raen is

 

Dat een yegelijck wil beteren zijn leven,

 

Dat den toerne Gods op ons niet en comen

 

Als den Homulo tot zijnder vromen

 

Geschien sal met suchten ende beven,

 

Als hem den engel met der strael doet sneven

 

Ende gewaert doer Godts bermherticheyt,

 

Dan bedenct hy zijn sondich leven mit leyt

 

So lange op hem is die heylsaem roede;

 

Maer wanneer dattet op een beteren steit,

 

So gaet hi zijn alde gangen met vryen moede,

 

Ende en denct niet als die vroede

 

Dan te drincken ende hoereren dach ende nacht

 

So lange tot dat compt de ellendige doot;

 

Dan is't: ‘Had ick dit doch te voren gedacht!’

 

Hoe wel hem de heremijt goede leeren bracht

 

Dat hem zijn sondich leven sal brengen in noot,

 

Nochtans veracht, ende heeft laten lopen den cloot,

 

Hy heeft hem op zijn gesellen verlaten,

 

Voort op zijn vryenden ende op zijn magen,

 

Daer op nyemant sich derf saten;

 

Want nyemant hem helpen can noch baten

 

Dan allene sijn duecht, hoert mijn gewagen;

 

Scoonheyt, Stereheyt niet naer hem vragen,

 

Noch Rijcdom, Bekentnis, Vijf-sin ende Verstant;

 

't Is hem al afgegaen ende hebben hem geplant,

 

Dwelc noch dagelies gesciet in alle lant;

 

Maer zijn duecht heeft hem by gestaen

 

Als een croone boven al bekant;

 

Want si is met hem in dat graf gegaen,

 

Ende heeft zijn siel bracht al in het hemelsche plaen,

[p. 5]

 

Al in die ewige glorie in Abrahams scoot.

 

Daerom een yegelic bedencke sich nu ter tijt,

 

Wan hem der engel op zijn lijf stoot,

 

Ende waerscout hem als een figure bloot

 

Dat wi ons allen sollen beteren, hoert mijn belijt,

 

Dat wi niet en comen in den eewigen strijt,

 

Daer suchten is ende knersing der tanden,

 

Dwelc ons solde wesen ter groter scanden;

 

Also wilt hyer een spiegel aen nemen claer,

 

Ende nemen 't altijt waer, ghy zijt voerhanden,

 

Al soldijt binden aen u posten met banden,

 

Dat wy moegen metten engelen scaer

 

Comen in der glorien by Godt, den vaêr,

 

Die ons allen bewaer.