|
| |
| |
| |
Dat .IIII. actus.
Op eerden niemant onsaliger zijn mach
Dan ick, arm mensch, op desen tegenwordigen dach.
O wee, dat ick ye wert geboren!
Ick sie nu wael mijn leven is nu verloren.
Ick ben noch mijn rechte alder niet overcomen,
In myner joncheyt wert ic van hier genomen.
O hemel, o sternen, o groote noot,
Ho weinich heb ic bedacht den doot.
Alle mijn leven heb ick met vreuchden overbracht,
Met boelen, met spelen, dansen dach ende nacht.
Dat geluck hefft my altijt aengelacht,
Ende my tot veeler sonden gebracht.
O werltlijcke lust, o lieffde blijnt,
Hoe verderft gy so menigen menschen kijnt,
Daer God so willich leet voer den doot,
Die comen doer u in eewiger noot.
O vader in hemel, had ick dit bedacht,
Doen ic dijn vrient ende diener heb veracht.
| |
| |
Och, had ick my tot gesteliken leven gegeven,
Dat sol my nu comen wel even.
Och, had ick aengetogen eenen grauwen rock,
Ende waer so geweest der werlt bock.
Och, had ick in der tijt sterven geleert,
So ware ic nu ter tijt niet so seere verveert.
Wat helpt nu mijn roepen ende geclacht,
Den dach lopt hin oft hy wort wech gejacht;
Ic sie nimant die my troost in myner noot,
Alle vrientschap is uut, wan compt die doot.
O hemelsche vader, wat sal ick doen
Die son verloopt, het is haest noen,
Ic wil aen mijn gesellen soecken troost,
Oft ic uut deser noot moecht werden verlost.
Ick gelove niet dat zy my sullen affslaen;
Ick hoepe zy sullen altzamen met my gaen;
Sy sullen my geene bede versagen,
Sulcke vrienscap hebben wy tzamen gedragen.
Desen dach heb ic van hen niet vernomen:
My verwondert dat harer geen is komen;
Daer om wil ic gaen sien wat si maken,
Oft ic aen haer troost conde geraken.
Daer comen si her, och, si hebbens goet lachen;
Mer si en weten niet van minder sachen:
Live geselle, sijt willecoem, God groet u,
Al desen dach heeft mi verlangt nae u;
Ic wol rechtevoert nae u zijn gegangen;
Alle mine troost heb ic aen u gehangen.
Weest ooc gegroet, geselle goet,
Ic sie aen dy, gy hebt groten onmoet;
| |
| |
Dat gy so lang blijft te huys is ons vermaen,
Gi sijt verstoert, segt mi, wie heft u gedaen.
Daer om ic troere sijn geen kinder saeken,
Lieve Hans, mi en lust niemant te bescimpen oft laken;
Dat ic dat minst heb gedacht
Dat sal mi comen desen tegenwoerdigen nacht.
Wat ongeluck heeft u sus verslagen?
Gy sijt so bleeck, wilt mi doch sagen;
Ick wil u helpen, hebt goeden moet,
Ic ging wel met u in den doot.
Gy segt wel, gy sijt liefhebbens weert;
Mijn hert is my soe seer besweert.
Hebt goeden moet, hoert hier tot my,
Ick wil mijn leven laten by dy;
Wie hevet u gedaen, ic wilt wreken,
Al solde ic daer om doot werden gesteken.
Gy hebt voerwaer eenen getrouwen moet;
Ic versie mi tot dy ooc alles goet.
| |
| |
Wat moet oft goet, ondect mi die saken,
Ic solde daer haest een einde af maken.
Oft ick dy schoon wol sagen,
Ic sorge, gy solt werden verslagen
Dat gy u wert sceyden van my;
Daer om, lieve gesel, ick dancke dy.
Wat solde ic niet halden mijn toeseggen;
Ic liet mi liever in stucken leggen.
Gy sprect eerlijc ende broederlich;
Ick heb ooc anders niet bevonden dich.
So sult gy my ooc bevinden voert an.
Segt mi doch, wie hevet u gedaen?
Siet met den scrijfmes heb ic twe slapen geleit;
Dijn viant wil ic also doen, dat si vry geseit.
Mi twifelt niet aen dijnre manheyt;
Och, mocht ic u toenen dancbaerheyt!
| |
| |
Dijn troistelicke woerden uut vrien herten
Verlichten een deel mijns groete smerten.
Hebt vryen moet, laet swaermoet driven,
Wert niet gelijc die clappachtige wyven;
Denct gy zijt een jonck sterck man,
Ende hoe u gaet wil ick ooc by staen.
Lief gesel, gy en suit mi niet doen vergevens;
Gont God noch een cleyn tijt mijns levens
Ick wolt verdienen tot allen stonden
Die trou, die ick aen u nu heb bevonden.
Swycht stil, wat verdiene oft vergellen!
Sijnt wy niet altijt geweest gesellen?
Hy en is niet voer een vrient te halden,
Die in der noot de vrientschap laet calden.
Segt my toch uwen noot, ontdect my u,
Ick blive by u tot allen tyden.
Solt heymelick sijn, ick wilt verhelen lyden;
Het zy rooven, dootslaen, moorden of stelen.
Lief Hans, doer de liefde die ic tot u dragen,
Wil ick u mijn noot ende lyden clagen.
| |
| |
Desen morgen quam tot mi een bode
Uutgesant van den almechtigen Gode;
Ick moet reysene en verre oncondige wech
Nu desen nacht, en wet niet wech noch stech.
God wil rekening van my, synen ontfanger,
Ende vertoeven eenen dach niet langer;
Daerom, lieve gesel, wilt my nu niet laten,
Ende gaet met my die oncondige straten.
Sult gy die reise bestaen desen dach?
Voerwaer dat is een groot ongemach.
Ic heb geloeft te bliven by dy;
Mer die reise wil niet behagen my.
Die wech is my of dy niet becant,
Wy mochten comen beyde in laster ende scand.
Die reise voerwaer my niet aen en staet;
Daer om wil ic daer op nemen mijn beraet.
O lieve Hans, wat salt nu werden!
Ic sie nu wel, het en is geen trou op erden.
Sijn die scone woorden so haest vergeten,
Die gy u so hoochlic nu had vermeten:
Gy en wolt my niet laten in gener noot,
Gy wolt toch oick gaen met mi tot in den doot.
Ja, voerwaer dat had ick gedaen;
Ic wil nochtans geen oncondige wech gaen.
| |
| |
Segt my, want ic die reise aennaem desen dach,
Segt my, wanneer ic weder comen mach.
Weder comen daer en wil niet af werden,
Het en is geen reyse te voet noch te peerde;
Wy moesten varen doer een gans wilde zee;
In deser werlt en comen wy nummer weer.
Voerwaer, so is 't met mi, ic moet u sagen,
Ic beve wanneer ic der zee hoir gewagen;
Oyc, dat my over al doet ververen,
Als ic hoor, so en is daer geen wederkeren.
Segt doch waer sult gy bliven in 't lest,
Ende wie is die bode geweest?
Och God, ick sta alleen in der noot!
Die bode is geweest die allendige doot.
God segen mi, lieve gesel, wat hoer ic sagen;
Ie heb den doot gevreest al mijn dagen,
Solde ic mi selven in sijn handen geven?
Neen, lief gesel, my lust noch langer te leven.
Och, nu sie ic wel ic ben bedrogen;
Alle vrientscap is nu van my gevlogen;
| |
| |
Mijn hopen is op een riet gesadt;
Is dit dat gy my geloeft hadt?
Het is waer ic heb u trou toegeseit,
Mer doe en hebben wi op geen sterven toegeleyt.
Wilt gy yewarts gaen boelscap bedryven,
Ic en wol voerwaer niet van u blyven,
Oft wolt gy erghent dansen gaen,
Dat wolde ic gherne met dy bestaen,
Of dat wy t'samen gingen quinqueleren;
Daer en wolde ick my niet voer ververen.
Gy hebt voerwaer gesproken recht
In die saken zy dy een gescickt knecht,
Waer men zal eten, drincken ende vrolick zijn,
Men behoeft niet te scoeren den mantel dijn.
Vaert wel, lieve geselle mijn,
In die reyse ick wil dijn geselle niet zijn;
Gy en sult niet soe wel connen singen
Dat gy den vos tot den craen wert bringen.
Wilt gy te Romen off te Jherusalem gaen,
Oft wilt gy yemant dootslaen,
Ick wil u sonder twyvel by staen,
Mer den oncondigen wech moet gi alleen gaen.
| |
| |
Lieve Hans, gaet gy dyner straten?
Ick mercke wel dat gy my wilt verlaten.
Gy hebt nu vergeten alle geselschap;
Oic in den noeden bekent men waerachtige vrientscap.
Gy wolt my gern brengen uut deser stat;
Adieu, gesel, ic versake dy, ic bin dijnre sat.
Och, lieve gesellen, hoort doch noch een wort,
Ic bid u, gaet met my tot aen de port.
Neen, gesel, niet soe veele als een voet,
Nu ick mercke dat gy sterven moet;
Mer had gy noch langer moegen leven
So had ick u om geen dinck begeven.
Nu wil u die heere Jesus geleyden;
Vaert hin, ick wil my van u sceyden.
Jorien, du lieve geselle mijn,
Wilt gy dese reyse mijn gleitzman zijn?
Waer hin? dat moet gy ierst sagen;
Is't een reyse te scepe off te wagen?
| |
| |
Weet gy van sconen vrouwen eenich besceit
Daer toe bin ick van stonden aen bereyt.
Ja, nae occidenten sullen wy gaen;
Compt hier, wat blijfft gy daer staen?
Deser wech is aller menschen gemeyn,
Niemant uutgenomen, hi zy groot off clein.
Wat sullen wy daer bestellen;
Vinden wy daer noch meer gesellen?
Ja, wi en sullen daer niet sijn alleyn;
Daer is die groot geacht als die cleyn,
Daer halt God gericht na recht,
Daer is die heer als die knecht.
Nu sege my, lieve Homule, dat is mijn begeren,
Wanneer sullen wy wederom te huys keren?
Van huys gaen en heb ic niet vernomen;
Wy en sullen niet weder hier comen.
| |
| |
Lieve gesel, so moecht gy wel varen alleyn;
Ick blive by mynen gesellen in't gemeyn,
Ende hebben goede dagen so lang als ic can,
Soect vry eenen anderen geleytsman.
Dese gesel is altijt geweest vol ydelheyt;
Van joncheyt aen heeft hy gebruict scalcheyt.
Voer gener boveryen is hy verveert;
Dat hebben hem sijn alders in sijn joncheyt geleert.
Hebt gy lust onduecht te vertellen,
Dat en solt gy niet doen van uwen gesellen.
Van u ende uwen leven sulstu sagen;
Mijn boerden gi niet voer mi sult dragen.
Och, dit is seer crancke vrientscap;
Siet hoe verliest hem alle mijn geselscap!
|
|
Auteursrechtvrij