Vereenigde dichtwerken. Deel 3. 1866-1878. Nieuwste gedichten

Willem de Mol.
Vlaanderens betreurde toondichter.

Zijn onvervalschte toonen dreunden rond

En wekten leven, toen

De dood den kloeken kampioen

Beving....

Zoo smijten in den onweêrsstond

De winden reuzige eiken op den grond,

Th. Sevens: Willem de Mol.
Zij zagen, met een traan in 't oog,

Van 't lieve Vaderland hem scheiden;

De vriendenblik zag droef omhoog,

En bad: ‘ô God, wil hem geleiden!’

Hem ook, hem brak het harte; want

Een voorgevoel sloeg Willem neder:

Hij dacht: ‘Mijn dierbaar Vaderland,

Wellicht zie ik u nimmer weder!’

[p. 108]

 

‘Ach! zal mijn klein onnoozel wicht

 

Wel ooit zijn vader kennen leeren?

 

Zijn moeder, aan wier borst het licht,

 

Wel ooit haar gâ zien wederkeeren?...’

 

 

 

Wat ging er om in 't bang gemoed?

 

Waar vlogen blijde hoop en droomen,

 

Die toekomstbeelden, streelend zoet,

 

En 't Vatikaan, in 't toovrend Romen?^*)

 

 

 

Helaas! nog korte dagen - en

 

De brave Willem was gevallen,

 

Als 't duifje met gebroken pen,

 

Bij 's jagers moordend kogelknallen!

 

 

 

Het Vaderland ontvangt zijn lijk:

 

Wij groeten 't knielend, diep bewogen,

 

En volgen droef naar 't doodenrijk

 

Den lievling, ons zoo vroeg onttogen?

 

 

 

Zijn zoete akkoorden klinken thans

 

Ons nog in 't oor, maar, ach! verdwenen

 

Is 't kunstgenie, wiens eerste glans

 

Zijn Land zoo hoopvol had omschenen.

 

 

 

Hij is voorbij! - vergeefs getreurd,

 

De dood, die onverbidbre roover,

 

Heeft hem der Liefde en Kunst ontscheurd!...

 

Wat andre troost blijft ons nog over,

*) Willem was op weg, om eene kunstreis naar Italië te doen, toen de dood hem te Marseille kwam verrassen.

[p. 109]

 

Dan hem in 't marmer - 't graf ten spijt -

 

Te zien herleven, jong en krachtig,

 

Braverend 't knagen van den Tijd,

 

Op 't voetstuk pronkend, grootsch en prachtig?

 

 

 

- 1875. -