|
| |
| |
| |
VII.
De wroeging.
Hem trof een onweêrstaenbre magt
Die straft door 's Heeren hand:
't Geweten, als een marteltuig,
Verscheurd' hem 't ingewand.
Hy huwde in tweeden echt, maer vond
Geen bloem meer op de baen.
Zyn riddereer was neêrgeveld;
Het lieve beeld der martlares
Verzachting bood geen traen aen 't hart;
Dat hart bleef doof en stom.
| |
| |
O zaelge tranenvloed, uw troost
Vliet voor de wroeging niet;
Waerheen hy zuchtte of boette, gy
Verdreeft nooit 't helsch verdriet.
Waer ook hy stapp' ter kerk, in 't veld,
Brengt hem 't herdenken straf;
Hy dwaelt, de eens zoo ontzachbre held,
Zyn jagthond springt hem op de borst,
En streelt en likt zyn mond.
't Is de een'ge vriend nog die hem rest,
Maer 't stilt hem wee noch wond.
Zy trekken saêm ter jagt; hy sleept
Zyn loomen stap door 't gras,
Vergeet en boog en spies; vergeefs
Vermaent hem 't hondgebas;
Vergeefs krabt hem 't vernuftig dier
En wakkert aen; en wil vooruit,
Droef hunkrend aen zyn voet.
| |
| |
Hy gaet; hy aerzelt; trekt weêr voort,
Geleid door kracht noch wil;
Natuer verlokt; 't gevogelt zingt;
Maer hy blyft koud en kil.
Vaerwel, kasteel en wapenbord,
Rust, schoone paerden op zyn stal,
Nu vlugt hy huis en haev'.
Ginds komt zyn stalknecht aengereên;
Twee paerden, trotsch en snel,
Leidt hy; hoe schoon, hoe knap van leest,
Hoe blinkend zacht van vel!
't Een is zyn lieveling, zyn maet
By 't steekspel, als zyn heer
Gekend in 't ridderplein; alom
Deelt hy des meesters eer.
En 't andere is zyn strydgezel,
Hem meer dan 't leven waerd,
Zyn deelgenoot in zege en ramp,
Als oorlogsreus vermaerd.
| |
| |
Maer hy beschouwt die makkers niet,
Beweegloos staet zyn blik.
Elk voorwerp dat van grootheid tuigt
Baert huivering en schrik.
Wat biedt gy troost in tweeden echt,
O vrouw, wie hy nu schuwt?
Al gloeit uwe liefde rein, opregt,
Van haer is 't dat hy gruwt.
Hy vlugt den hemel dien ge ontsloot
In 't liefdryk, stil gezin;
Hem roert de blyde toekomst niet,
Beloofd door trouw en min.
Schoon reeds u 't wiegje tegenlacht,
Dat op den huwelykszegen wacht:
Dat heil, neen, streelt hem nooit.
Hoe zwaer weegt hem zyn adelstand,
De grootheid en heur pracht!
O! waer' hy de armste laet van 't land
Wien 't leed de rust niet smacht!
| |
| |
Hy staert ten hemel: ‘daer woont zy
O dierbre,’ zegt hy, ‘'k boet myn schuld,
En laffen moordnaerszin!’
‘Vergeef! ik kniel voor u in 't zand;
Vergeef! en smeek aen God
Genaê, Godlieve, voor uw beul,
Verzacht zyn gruwzaem lot!’
|
|
Auteursrechtvrij