Sinte Godelieve, Vlaemsche legende uit de XIde eeuw

(1862)–Maria Doolaeghe– rechtenstatus



[pagina 42]
VI. De bedevaert. Nog heft daer Ghistels bidkapel Haer toren door 't geboomt; Nog klinkt er 't klokje, luid en hel, Daer 't volk ter misse stroomt. 't Krielt nog van Pelgrims t' allen kant; Godvruchtig stappen ze aen, En wyzen op 't beploegde land, Waer 't oud kasteel mogt staen. Zy dwalen door den gryzen tuin, Getuige van haer leed, En knielen met ontbloote kruin, Waer moord haer sterven deed.
[pagina 43]
Zy zoeken, met ontroerd gelaet, Het bergje waer ze zat, En hemden maekte zonder naed, De kraeijen wachtte, of bad. Zy zoeken naer de leemen hut, Waer 't bankje rust haer schonk, En halen water uit den put, Waer 't heilig lyk in zonk. Zy knielen voor het heiligdom, Waer heur gebeente rust; Waer steeds der Christnen hoop ontglom, En troost en zielerust. O Ghistel, 'k heb als kind hier ook, Aen moeders zy' geknield, En 't brokklend burgslot doorgedwaeld, Reeds door den tyd vernield; 'k Doorwandelde den ruimen hof, Waer blozend vrucht en fruit My lokten aen vervallen muer, Doorgroeid met 't wilde kruid.
[pagina 44]
En daer herhaelde moeder my, Wat eertyds was geschied, En schetste Bertholfs schrikbedryf En 't diep beproefd verdriet.