Sinte Godelieve, Vlaemsche legende uit de XIde eeuw

[p. 37]

V.
De moord.

Bly had zy 't avondmael genomen,

Nu kostbre spyze en brood.

En zachtjes schept de slaep haer droomen,

Verdryvend angst en nood.

Ze is aen heur kerker losgebonden.

Als Ghistel's burggravin,

Heeft zy bevelen rond gezonden

In 't adellyk gezin.

En schildknaep, hof- en huisbedienden,

Volvoeren met ontzag

Haer wensch en wil. Alomme vrienden!

Alomme lonk en lach!

[p. 38]

 

Met volle handen mag zy geven -

 

Ten troost by schaemlen gaen;

 

Voor hen in 't huiss'lyk heil nu leven.

 

Hoe klopt haer 't hart voldaen!

 

 

 

Naer 's Heeren tempel, bly ontsloten,

 

Heeft Bertholf haer geleid.

 

Gelukkigste der heilgenooten,

 

Drinkt zy dáer zaligheid!....

 

 

 

Wat moet, ô zoete droom, u stooren?

 

De hofhond huilt en springt,

 

Als konde hy een booswicht hooren,

 

Die in 't kasteelplein dringt.

 

 

 

Het zyn twee boeven, hurelingen,

 

De dienaers van Bertholf;

 

Hy doet ze 't leven haer ontwringen,

 

Moordlustig als de wolf.

 

 

 

En heimlyk zyn ze omhoog geklommen;

 

Verrassend kloppen ze aen;

 

De moord is in hun blik ontglommen.

 

God! 't is met haer gedaen!

[p. *10]

[p. 39]

 

Zy denkt: ‘'t is de aengemelde vrouwe,’

 

En opent haer met spoed.

 

Maer hoe verzwinden hoop en trouwe!

 

De moord staet aen heur voet!

 

 

 

Zy kent haer lot; zy blikt ten hoogen -

 

En bidt, met vroom gemoed,

 

Terwyl zy 't uer ziet aengevlogen,

 

Dat 't graf haer oopnen moet.

 

 

 

Haer vatten ze aen. De moordenaren

 

Slaen 't worgend kleed om 't hoofd.

 

Zy knielt en sterft....... voór 't uchtendklaren

 

Is 't lyk reeds weggeroofd.

 

 

 

De doode is in een put verdoken;

 

Maer 't water dryft ze omhoog.

 

God zelf heeft het geheim verbroken,

 

Wien 't gruwelfeit bewoog.

 

 

 

De droeve maer is rondgevlogen

 

Van hare marteldood,

 

En 't Christenvolk, onthutst, bewogen,

 

Stroomt aen in Ghistels schoot.

 

 

[p. 40]

 

In de uitvaert, met gevouwen handen,

 

Stapt vriend en vreemde meê,

 

En godvrucht doet elk hart ontbranden,

 

By traen en hartebeè.

 

 

 

De geest van 't volk is diep verbolgen,

 

En vonnist den barbaer;

 

Doch, als in 't hart der zee bedolven,

 

Blyft 't feit bedekt, hoe zwaer.

 

 

 

Op eens bekomt, op wondre wyze,

 

Nu de ydle disch het brood,

 

En had geen bakker meel of spyze,

 

Elks voorraed is nu groot.

 

 

 

Daer, waer heur 't heilig bloed ontvloeide,

 

Werd 't plasjen marmersteen.

 

En 't koren dat op de akkers groeide,

 

Stroomde als van zelf by één.

 

 

 

Het zwelt, in zakken opgeladen,

 

Voor 't schamel huisgezin,

 

Dat nu in overvloed mag baden;

 

De weelde vloeit er in.

 

 

[p. 41]

 

En blinden wasschen, knielend, de oogen

 

Met water dat geneest;

 

En kranken, reeds naer 't graf gebogen,

 

Heelt ze, als een hemelgeest.