Sinte Godelieve, Vlaemsche legende uit de XIde eeuw

[p. 50]

VIII.
De boeting.

Hy reist naer Rome in bedevaert,

En boet er pligt en schuld;

En trekt aen 't hoofd der kruisvaert meê,

In oorlogsdos gehuld.

Maer Romes zoen, noch 't krygsrumoer,

Geneest der wroeging wond.

Nooit sluit de slaep zyne oogen digt,

Steeds zuchten slaekt zyn mond.

Maer eer de veldtogt is volbragt,

Daer ligt zyn ridderdos,

By harnas en by zwaerd en schild,

En 't pronkkleed van zyn ros.

[p. *11]

[p. *14]

[p. 51]

 

Nu, onder dikke en ruwe py,

 

Klopt 't eindlyk rustend hart;

 

Hy stapt het eenzaem klooster in,

 

En boet by stille smart.

 

 

 

Zyn yzren harnas drukt in 't lyf,

 

En wekt hem wonde en pyn;

 

Zyn maeltyd is het zwarte brood,

 

Beroofd van vleesch en wyn.

 

 

 

's Nachts rust hy op een planken bed,

 

Voor kou noch wind bevryd:

 

Geen deken warmt hem zacht de leên

 

Zoo smartlyk gekastyd.

 

 

 

Men zegt, toen hy op 't sterfbed viel,

 

Naest hem een Engel zonk,

 

't Was Godelieve, die genaê

 

Den boetling, troostend, schonk.

 

 

 

Men zegt dat hy, als martelaer

 

Van droefheid en berouw,

 

Met haer ten hemel vloog, en God

 

Hem kroonde naest zyn vrouw.

 

 

[p. 52]

 

Die blymaer vloog naer 't dorpjen heen,

 

Waer 't edel kind ontsproot,

 

Waer ieder hart geschokt door vreugd,

 

Den Heere 't danklied bood.

 

 

 

Waer troost het stromplend ouderpaer,

 

Nog knielend by heur graf,

 

Ter dood gemarteld door 't geween,

 

Het levensheil hergaf.

 

 

 

Zy vierden bly met 's hemels stoet

 

't Herknoopte trouwverbond,

 

Waerop de liefde in 's Heeren hof

 

Onfeilbren zegen zond.

 

 

 

En Londforts trotsch kasteel verging,

 

Met sterkten, brug en wal;

 

Arduin en toren viel tot puin

 

Van Ghistels oude hal.

 

 

 

Maer Godelieve's deugd trotseert

 

Vernielingsmagt en tyd:

 

Heur luister schittert de eeuwen door,

 

Gehuldigd wyd en zyd!