|
| |
| |
| |
III.
Het huwelyk.
De vluggewiekte maer snelt rond,
En meldt de bruiloft aen;
Het volk stroomt toe; de gryze burg
Draegt Vlaendrens leeuwenvaen.
De weg is wyd en zyd begroend;
Klaroengeschal en vreugdekreet
Van gansch een feestendrom!
Maer klonk trompet en doedelriet,
En juichte de adel luid -
De schaemlen dwaelden om in 't dorp;
| |
| |
- ‘Ach! “zuchtten zy,” Godlieve is bruid:
't Is met ons heil gedaen.
Zy gaf ons brood en troostte 't leed:
Wie troost er nu voortaen?’
En zy herhaelden aen elkaêr
Hoe ze in haer teêrste jeugd
Reeds uitblonk, en 't mirakel Gods
En hoe de hofknecht stond verbaesd,
Toen hy de vracht doorzocht
Die zy ter aelmoes droeg, waer hy
Slechts spaendren vinden mogt.
En hoe van 't prachtig middagmael
Op Londforts bly kasteel,
Zy al de spys had weggeroofd,
En hoe de graef in toorn ontstak
Maer daedlyk spyze in overvloed
Ter feest weêr zag bereid.
| |
| |
Hoe elke schotel stond gevuld
Met keur van mijd gebraed;
Zoo dat haer vader knielde, en dank
Bood voor die wondre daed.
Zy zwygen; hoor! de tempelklok
Daer komt de bruiloftstoet; vooraen
Wordt de eedle maegd geleid.
Ze is bleek als 't zilver van de maen;
Dat moeders armen wordt ontrukt,
En moeder niet meer vindt.
Nu schittert zy voor de eerste mael.
Hoe ryk glanst elk sieraed!
Breed golvend sleept 't satynen kleed,
Bebloemd met gouden draed.
De priester zegent 't jonge paer;
Maer toen zy 't jawoord gaf,
Was 't of een zucht haer tegenvloog
| |
| |
't Was of er een verholen stem
Zacht tot haer zeide: ‘Kind,
Wees in het lyden sterk en groot,
Indien gy rampspoed vindt.’
En Bertholf strydt met wreed berouw;
Hy blikt verwilderd; hoort geen galm,
Weêrkaetst op welf en muer.
Zyn geest ziet beelden in 't verschiet
Hy gruwt van die verbindtenis
Hy leidt zyn bruid den altaer af.
Hoe treft dat jeugdig paer!
Wat mannelyke trots in hem!
Wat vrouwenschoon in haer!
't Gezang houdt op; het orgel zwygt;
De trouw is vastgeknoopt,
Maer niet hun zielen: elk verbergt
Den traen die 't hart ontloopt.
| |
| |
De hekdeur van 't kasteel ontsluit;
En vorstlyk wordt het feest gevierd,
Ter eer van trouw en min.
Gothieke balken, fyn verguld,
Versierd met wapenpracht,
Gebeeldhouwd door een fikse hand
Voor Hemfroots ryk geslacht;
En breede schouwen, fraei doorzwierd
En muren zwaer van gouden leêr,
En beelden, hoog geroemd;
Dit alles tuigt van grooten rang,
En leent het bruiloftmael
Een luister, ongemeen en ryk,
Weêrspiegeld door de zael.
't Muziek doordavert 't hoog gewelf,
Begeestert het den blyden kring:
't Paer deelt die vreugde in schyn.....
| |
| |
Maer innig klopt hen 't hart, zoo droef;
't Gevoel weent, en 't berouw spreekt luid.
Hoe weegt hun 't leven zwaer!
Het feest glanst uit; 't is scheidenstyd:
Verscheurend is die stond.
Een rei van paerden staet gereed,
Die d'aftogt reeds verkondt.
Gezadeld wacht heur lieflingspaerd,
Hertroerend zegt zy 't dierbaer dorp
Zy hangt aen moeders borst en hals,
En sluit ze in de armen vast.
En onder 't kussen vloeit getraen,
Dat als een beekje plast.
Zy gloeit haers vaders wang en hand
Door kussen, nooit gestild;
Haer harteklopping zegt, hoe bang
Zy voor 't vertrekken trilt.
| |
| |
Hoe ledig is 't in Londfort nu!
De deernis in; hoe menig wang
Die weemoedstraen bedruipt.
In haer mist de armoê zusterhulp
Die laefde in elken nood;
De liefde, die ze omsloot;
Haers vaders woon, de wakkre zorg
Deed heerschen op het graeflyk slot,
Zoo rustloos als de mier.
Alleen de godsvrucht en haer moed
Vertroosten 't gravenkind.
Zy rydt naest Bertholf treurig af,
Geliefkoosd, noch bemind.
De veerkracht van haer ziel houdt stand.
En spoort heur paerd, en voelt de hoop
| |
| |
De reisstoet trekt langs bosch en baen,
Zoo hobblig, zoo doorzaeid
Van kronkelwegen en moeras,
Door spâ noch steen verfraeid.
In 't eind' houdt men te Ghistel stil.
Het edel paer stapt voor,
En wensch en welkom vliegen toe,
Ten toren waeit het vaendel, grootsch,
Den heer en zyne schoone bruid;
Gebloemt valt aen hun voet.
Nooit zag men schooner vrouwenleest.
Hoe zwart die wenkbrauwboog,
By melkwit vel en mondkorael,
Ze is ryzig als een grieksche vrouw,
Lief als 't Madona-beeld,
Zachtaerdig, minnend, en getrouw;
Haer houding treft en streelt.
| |
| |
Eenieder voelt bewondering
En pryst de uitmuntend schoone maegd:
Één enkle pryst haer niet.
Één enkle gruwt van 't gitzwart hair
En weigert haer den welkomkus,
En drukt ze niet de hand.
De kreet: ‘Het is een zwarte kraei!’
Ontglipt haer boozen mond.
Zy haet de bruid, en vloekt haer komst,
En Bertholfs echtverbond.
En eer nog de avond is gedaeld,
Beraemt de booze een plan,
En zweert: ‘Ik zal die tooveres
Ontscheuren aen heur man!’
't Is Bertholfs moeder; aen heur zoon
Doet zy een wreed verwyt....
En stoort het feest door snood gewoel,
En tiert in woede en spyt.
| |
| |
Haer nyd ontgloeide in 't bygeloof
Dat zwarte hairen smaedt,
En haer veroordeelt, die ze draegt,
Als rampvoorspellend kwaed.
‘Vlucht,’ zegt zy tot Bertholf, ‘vlucht heen,
Voer deze nacht u ver van hier,
Van eed en echtband vry!’
En ylings is hy voort gereisd.
Naer donkre schuilplaets, en ontrukt
Haer tooi en kostbaerheên.
En de onderworpne, zacht als 't lam,
Doorsnyden; met gebloemte en goud
Ze ontdraegt heur bruidschat, 't heiligdom
Dat moeder liefdryk schonk;
Juweel, gesteente en al 't sieraed
Dat op heur trouwdag blonk.
| |
| |
‘U voegt geen donkersteen', zegt zy,
Geen tooisel; blyf voor 't oog
Verdoken, eer ook 't volk u vloek'
|
|
Auteursrechtvrij