Sinte Godelieve, Vlaemsche legende uit de XIde eeuw

[p. 4]

II.
Godelieve.

Zyn oudste spruit, lief opgegroeid

In zyn beroemde slot,

Minde, als hare ouders, 't weldoen meest,

En boven alles God.

Terwyl ze als kindje speelde in 't groen,

En kruid en bloemkens koos,

Vlocht ze in de kroon der Moeder-Maegd

De lelie by de roos.

Terwyl de vreugd in laen en tuin,

Haer wachtte in 't kinderspel,

Zonk zy voor 't heilig kruisbeeld neêr

In Londforts bidkapel.

[p. 5]

 

Geen moeder die het meisje zag,

 

Of, door haer schoon gestreeld,

 

Riep zy, ontroerd: ‘Wat lieve schat!

 

Een kind gelyk een beeld!’

 

 

 

Haer eenvoud zocht geen golvend kleed,

 

Met zilvren draed gestikt;

 

Geen schittrend halssnoer, breed en zwaer,

 

Met paerlen opgeschikt.

 

 

 

Heur zwarte hairen⁽⁴⁾, fyn en glad,

 

Gestreken om 't gelaet,

 

Omtooide geen fluweelen kap,

 

Noch vonklend prachtsieraed.

 

 

 

De jonkvrouw minde, vroeg en laet,

 

Het werk vol nyvre vlyt;

 

Zy zaeide roozen op 't satyn

 

En tuiltjes op 't tapyt.

 

 

 

Zy schonk de bloemen vorm en kleur,

 

Als bloeiden ze op haer steel;

 

Heur naeld beschaemde 't kunstgewrocht

 

Van beitel of penseel.

 

 

(4) De nayverige vrouwen wisten niets aen hare schoonheid aftekeuren dan haer dik en gitzwart hair, hare lange zwarte wenkbrauwen en hare groote zwarte oogen die een groot kontrast opleverden met de buitengewoone blankheid van haer gelaet.
Coomans, Richilde, blz. 42.

[p. 6]

 

Ook 't breiwerk voor het arm gezin

 

Groeide in heur vingren aen,

 

En vlytig deed heur vlugge voet

 

Het ronkend spin wiel gaen.

 

 

 

Ter hofpoort stroomden de armen toe;

 

Het handwerk van heur vlyt,

 

En brood en wyn, en keur van spys,

 

Schonk zy hun, diep verblyd.

 

 

 

Hoe dronk zy in 't weldadig hart

 

De teugen van 't genot,

 

Terwyl zy troost en aelmoes bood,

 

Verzachtend 's werkmans lot!

 

 

 

De ridders snellen 't burgslot in,

 

En buigen voor haer neêr,

 

En beedlen liefde en bieden trouw,

 

En offren goud en eer.

 

 

 

- ‘Neen, ridders!’ zegt ze, ‘laet me vry,

 

Gy die aen de aerd' gebiedt:

 

Beloov' de wereld vreugd en heil,

 

Ik min de wereld niet.’

[p. *3]

[p. 7]

 

- ‘Nooit, Godelieve, sprak de graef,

 

Neen, nooit, of nimmermeer

 

Duld ik dat streng besluit; in u

 

Herleev' myn stam en eer!

 

 

 

Bertholf ontving myn ridderwoord,

 

En vast staet myn besluit;

 

'k Ontvang hem morgen in myn burg,

 

En gy, gy wordt zyn bruid!’

 

 

 

- ‘Bertholf myn bruigom, vader lief!

 

Uw wil is my een wet;

 

Ik luister naer de stem der pligt

 

Die 't weigren my belet.’

 

 

 

De jonker nadert 't oud kasteel.

 

Hem siert een blonde baerd;

 

En ryzig is hy, fier en forsch

 

Op 't statig dravend paerd.

 

 

 

Hy sproot uit aedlyk gravenbloed,

 

Uit Sigfrieds oud geslacht,

 

Hy, heer van Ghistel, wreed en ruw;

 

Maer ryk aen heldenkracht.

 

 

[p. 8]

 

Het welkom dreunt den ridder toe;

 

De blydschap heerscht in huis;

 

De wynkroes blinkt en klinkt in 't rond,

 

By 't woelig feestgedruisch.

 

 

 

Ach! de arme jonkvrouw, wie hy nooit

 

De hand nog had gedrukt,

 

Verbleekt, gelyk de leliebloem,

 

Door 't onweer afgerukt.

 

 

 

Ach! de arme jonkvrouw, wie hy nooit

 

Nog 't harte had geroerd,

 

Wordt morgen, morgen reeds zyn bruid,

 

En d'ouderwoon ontvoerd!

 

 

 

En hy? hoe schokt hem pols en hart,

 

Als hy Godlieve ziet!

 

De schoone vrouw draegt gitzwart hair,

 

Dat schrik in 't bloed hem giet.

 

 

 

Plots dooft zyn min; doch hy houdt woord,

 

Hoe 't bygeloof weêrstaet;

 

Hy doet belofte en eed; hy veinst

 

Dat 't hart hem liefdryk slaet.