De avondlamp

[p. 118]

De kantwerkster.

Al woon ik onder 't dak van riet,
Ik zing: de kommer stoort my niet.

Ik wil als 't bietje leven,

Van bloem tot bloem aen 't zweven

Of spelend in de koolzaedvrucht.
My ook geeft de iever zoet genucht.

Refrein.

Il zwier en zwaei

En draei

De ligte boutjes keer om keer,
En kaets die rustloos heen en weêr,
En onder 't schonden myner hand,

Ontstaet de vlaemsche kant.

[p. 119]

 

Ik make schoon gebloemt, en 't zwiert,

 

Met tak en blâren opgesierd.

 

Zie 't roosje dat daer buiten

 

Zyn knopje mag ontsluiten,

 

Ontsluit het onder myne hand

 

En bloeit verleidend als op 't land.

 

 

 

Ons kantwerk, keurig uitgewrocht,

 

Wordt sterk door Engeland gezocht,

 

Door Vrankryk luid geprezen.

 

Wat kan er schooner wezen?

 

Geen meisje, neen, hoe lief het zy,

 

Of 't zet haer nieuwe schoonheid by.

 

 

 

Wanneer de bruid naer 't altaer gaet,

 

In wit satynen feestgewaed,

 

Van ryk gesteent omblonken,

 

Wat eer wordt haer geschonken,

 

Omzwiert geen schoone kant haer kleed,

 

Geen schoone kant, zoo fyn als breed?

 

 

 

Elk pryst die kostelyke dragt.

 

Ja, juffers, pronkt op zulke pracht.

 

Versiert de kant uw leden

 

Wat zachte aenvalligheden!

 

Hy siert ook onze koningin;

 

Zy stelt er eer en luister in.

 

 

[p. 120]

 

Ik werke dag en nacht vol vlyt,

 

Al spoedig komt de kermistyd.

 

'k Laet dan een kleedje maken

 

En schoentjes uit fyn laken.

 

Dan moet myn schoonste kantje er aen,

 

Om aen myn beste muts te staen.

 

 

 

Dan komt er ligt ook lekkre visch

 

En sappig vleesch op onzen disch.

 

De aerdappel lacht ons tegen

 

En, ja, tot milder zegen,

 

Brengt dan het speldewerkgewin

 

Nog koekebrood en koffy in.