De avondlamp

[p. 116]

Het geluk.

‘Hoe veel gelukkigen die zich in 't lot verblyden!
Vreugd, grootheid en fortuin, 't vleit alles hen alleen.’
Zoo klaegde aen 't Godendom een sterveling zyn lyden.
‘Spreek, riep een hemelstem: wat eischen uw gebeên?

Vier wenschen moogt gy vormen.’

Wat vreugde wil zyn borst bestormen!

Zyn eerst gepeins is goud.

‘Geen overhaesting; 't goud is blinkend, maer kan krenken.’

Hy durft niet langer daeraen denken.

Hy vraegt... o neen, hy zwygt, mistrouwt

Zich zelven, zoekt, doorpeinst... wat kiest hy voor geschenken?

Half bang, door wysheid half verstout,

[p. 117]

 

Vraegt hy de deugd alleen. Dra streelt hem dat genieten,

 

Geboren uit de deugd, ook onder zielverdrieten.

 

Geene ydle zucht bestrydt voortaen zyn stil gemoed.

 

Hy smaekt volop des levens zoet.

 

‘O Goden (roept hy uit), vergeeft myn klagten.

 

Behoudt uw schatten vry; de deugd, zie daer 't genot

 

Dat ik alleenig blyf betrachten:

 

Wie haer bezit, bezit het beste lot.’