|
| |
| |
| |
De visscher en de landman.
't Was zomer; 't koeltje vloog, op ligte vlerk, aen strand.
Een jonge visscher dreef zyn volle schuit naer 't land,
En zong een vrolyk lied, by 't klieven van de baren,
Vol vreugde dat hy mogt een ryke vangst vergâren:
‘Ik heb een schat gevischt voor myn geliefd gezin;
O, als 't myn vrouwtje ziet, hoe lacht ze om dat gewin!
Aen zeven kindren heeft zy 't kostje te bezorgen,
En 't kleinste schaepje ligt in 't wiegje nog verborgen.
'k Bemin myn Lena zoo: hoe goedig is heur hart,
Zoo lydzaem in 't verdriet, zoo moedig in de smart!
Ach! dezen winter moest zy hongersnood beproeven;
Nog las geen buer op haer gelaet het diep bedroeven;
Geen mensch wist ons gebrek. Het was de wil van God,
Dat onze Landheer haest bekend werd met ons lot.
| |
| |
Hy die zoo gul en goed de schaemlen zoekt te helpen,
Wilde ook, vol medely, ons bitter lyden stelpen.
Dank, Hemel! dat een vangst zoo schoon my mogt geschiên.
'k Zal d'allerbesten visch aen onzen redder biên.
Die groote lekkre griet kwam in myn net geschoten,
Als wist ze dat haer kost ter keurspys is der grooten.
Haer bied ik ten geschenk; het is gering, maer goed
Neemt onze heer het aen, terwyl hy vriendlyk groet.’
Hier staekt de visscher; zyn oud liedje wordt hernomen,
En gunstig jaegt de wind zyn bootje door de stroomen.
Hy komt aen land en, schoon van 't lastig zwoegen moê,
Voert hy de korven dra naer vrouw en kindren toe,
Die, om zyn komst verblyd, aen hals en knieën hangen,
En kus en zegen van zyn vaderliefde ontvangen.
Zyn Lena heeft met spoed het vuertjen aengeleid;
De koffy staet al klaer, de aerdappel is bereid;
Zy kookt een visch er by dien saus zal overvlieten:
't Is kermis binnen huis. Maer vóor hy 't kan genieten,
Moet hy den Landheer zien en offren zyn geschenk.
In 't zindlyk zondagskleed staet hy daer op een wenk.
De groote lekkre griet wordt uitgezocht; en blyde
Vertrekt hy, schuiflend, met een korfjen aen zyn zyde.
't Ryst ginder voor zyn oog, 't geliefde landkasteel,
Dat naest de duinen pronkt, de Panne ten juweel!
Hy reikhalst, als mogt hy zyn jonste reeds betoonen,
En 's heeren weldâen met den dank van 't hart beloonen!
| |
| |
Hy nadert vast; maer zie, een gryze, een akkerman
Ontmoet hem: ‘Waer zoo bly naertoe, Leander, dan?’
Zoo spreekt de buerman, in het beste kleed gesteken.
‘'k Ga onzen Landheer zien, is 't antwoord; 'k moet hem spreken.’ -
‘Vriend lief, hy 's ver van hier; wel hoe! gy weet dan niet,
Wat feest Dixmude thans aen onzen Landheer biedt?
Reeds lange deed heel 't oord die blyde tyding hooren.
'k Verlaet myn klavers en myn afgesneden koren,
Dat nu getast moest zyn, om ook daerheen te gaen.
Ik ben op weg; welnu, kom volg my op de baen.
Weet, onze goede heer heeft zynen stadgenooten
Een liefelyken hof tot wandeling ontsloten;
't Is op dien grond dat hy geboren is. Het volk
Kent daer zyn deugden ook. Als dauw, die uit de wolk
Gevallen, droppen spreidt, na 't duister is geweken,
Zoo mildryk deelt zyn hand zyn weldâen aen die streken.
Dixmude, dat hem mint, viert t'zyner eer dat feest;
Zyn burgers zyn nog nooit hoovaerdiger geweest.’
De visscher keert naer huis, en meldt dit zyner vrouwe:
‘Ga! dat uw vrolyk oog, zegt ze, ook dit feest aenschouwe!
Als vader Jaek daerheen wil sukklen op zyn stok,
Is 't wel uit liefde voor den Landheer. Ik vertrok
Met beide, mogt ik hier maer van myn kleinen scheiden.
Vaerwel, Leander; God wil u en Jaek geleiden!’
De visscher, jong en frisch, treedt moedig op de baen;
De grysaerd volgt hem traeg, en vangt den kout dus aen:
| |
| |
‘Geen wonder, buerman, dat ik liefde en achting voede,
Voor onzen Landheer, hy die in den nood my hoedde;
'k Ben op myn ouden dag door zyne mildheid ryk.
Al beve ik op myn kruk, 'k geef van myn harte blyk.
'k Wil hem op 't feest gaen zien, in aller vreugde deelen.
Hy ook bezoekt ons gul, als onder 't moezelspelen
En tromgerommel, 't hupplend landvolk kermis viert,
En oud en jong alom in boeredansen zwiert.
Hy lacht ze hartig toe, die blyde veldvermaken,
En smaekt ook stille vreugd als wy die vreugden smaken.’
Nu zegt Leander: ‘Eens was 't visschersvolk vergaêrd
Op zyn patroonfeest: elk had 't penningsken gespaerd
Om saêm ten dans te gaen, den arbeid gansch vergeten.
Wy dansten op het strand, en, hoog op 't duin gezeten,
Speelde ons het visscherslied onze oude vedelaer.
't Was kermis op 't kasteel; maer onze heer liet daer
Het prachtig gastmael, om op onze rei te staren,
En dat gezicht kon hem de zoetste weelde baren,
Terwyl de zomerzon haer warme stralen schoot,
Maer 't wasemen der zee 't verfrisschend koeltje bood.’
De weg is ongemerkt reeds afgelegd; de vrinden
Zyn op Dixmudes grond, waer zy den Landheer vinden,
Wien al de burgers liefde en eerbetuiging biên;
Hy is de held van 't feest, op wien alle oogen zien.
Beminlyk, zonder trots, gelyk de bloem der dalen,
Kan op zyn gul gelaet het hart zyn waerde malen;
Elk stadgenoot ziet hy als vriend of broeder aen,
En heilig is hem 't erf waerop zyn wieg mogt staen,
| |
| |
Stads toren doet nu fier het fladdrend wimpel waeijen.
De landman staekt zyn werk, verlaet het korenmaeijen;
De schaper laet zyn kudde; en 't boeremeisje tooit
Zich op, met linten en met kanten fyn geplooid
Om 't aangezicht; heur hals mag met een ketting pronken
Waer 't gouden hart aen hangt, van moeder haer geschonken.
De boerejongmans, opgeschikt in 't laken kleed,
Zyn moedig 't dorp ontsnapt. Vry van behoefte en leed,
Gaen de armen ook ten feest; de vader, 't lyf gedoken
In kael, gescheurde vest en 't korte pypje aen 't rooken;
De moeder hoogst verblyd, haer kleinen aen de hand,
Wie lompen dekken, volgt hem blootvoets op door 't zand.
Maer 't klokgebom gaet op, 't geschut wordt losgeschoten;
De stad pronkt als een veld met loof, de stadgenooten
Zyn saêmgestroomd; elk strooit gebloemte en blaedren rond;
Een groot muzykkoor heft zyn klanken aen. Deez' stond
Waeit met den volsten zwier de feestvlag op den toren;
De volkskreet doet op eens alom zich daevrend hooren.
Het sein der aenkomst van den saemgeschikten stoet
Wekt by dit burgerfeest dien luiden welkomgroet.
Een stadgenootenpaer, die 't kunststael weder wekte
In 't leven, welker naem het land tot roem verstrekte,
Van Poucke en Vanden Berghe, in broederhand gesnoerd,
Wordt aen het hoofd der schaer in zege rondgevoerd.
Van Poucke, de eedle Belg, die 't graf Palfyns bekroonde
Met roemryk beitelwerk, en deugd met weldâen loonde.
| |
| |
En Vanden Berghe, die in hooggeklommen nood,
Het liefst by 't bed van stroo zyn hulpe kunstryk bood.
De lusttuin wacht hen af, om ze in de nis te ontvangen,
En lieflyk pronken zy met eikenloof omhangen!
De breede schaer stapt voort; het groen paleis ontsluit
Zyne yzren hekdeur, 't paer wordt plegtiglyk vooruit
Gebragt op de eereplaets; men galmt hun hymnen tegen;
Maer al de takken van het hoog geboomt bewegen:
Daer wieglen vogels op, in zwermen neêrgedaeld.
't Is 't nachtegalenkoor, dat op de takken praelt,
En in vereenden zang hem groet met liefdeklanken,
Wien al 't Dixmudsche volk den prachthof heeft te danken,
Die, als de pronk der stad, haer nieuwe waerde schenkt,
En, als 't bekoorlyk veld, tot landgenieting wenkt.
De zonnegloed dooft uit; het dunne gaes der dampen
Zinkt neder, en bedekt deze aerd' met valen nacht.
De stad verdryft dien met een talloos heir van lampen,
Wier lichten tintlen als de ontwaekte starrenwacht.
De burger wil daerin de erkentenis uit doen blinken.
De volkshoop dryft en stroomt de markt en straten door;
Weêr komt de toonkunst aen, wier galmen helder klinken;
Het pekvuer slaet in vlam en klimt. Nu wordt in koor,
By dansen en gejuich, de volkszang aengeheven,
Terwyl, naer vlaemsch gebruik, de blyheid overal
't Geliefde graenvocht in de feestbokael doet beven,
En de echo wederkaetst van verre 't volksgeschal.
| |
| |
Maer in den rang gesneld der woelge burgerscharen,
Viert ook Leander feest met onbekrompen lust,
En zingt en klinkt by 't volk. Met stille vreugdgebaren,
Beschouwt de grysaerd 't feest, die op een zitbank rust:
‘Vaerwel, roept hy, ik voel aen u myn ziele snoeren,
Geliefd Dixmude, ik prys uw echten vlaemschen geest:
Gy kunt my treffen en myn teedre ziel vervoeren.
Vaerwel, 'k ben zalig op uw waerden grond geweest!’
Hy wenkt Leander uit de menigt die, verzonken
In feestgenot, niet merkt dat de uchtendstar heur vonken
Dra schiet. De grysaerd wil naer huis: ‘Kom, buerman, voort!
Ons hart heeft veel gesmaekt; terug nu naer het oord,
Waer wy eerlang den vriend van onze streek zien keeren.’ -
Ligt mag ik morgen hem myn klein geschenk vereeren.
O wierde 't waerheid wat ik hoop! kom, laet ons vliên!
Zoo zegt Leander, 'k zal zoo gul myn offer biên.’ -
‘Hoop vast, o buerman, niet te lang zal hy vertoeven.
Aen rustig landgenot heeft zulk een man behoeven.
Hy mint het grootsch tooneel dat ons de schepping biedt:
Want steedsche grootheid boeit zyn vrye ziele niet.’
De dageraed klaert op; zy naken Veurnes vesten;
De Panne ryst van ver uit hare zeegewesten.
De visscher ziet zyn hutje en snelt er vrolyk in.
De landman, moê en mat, naekt trager zyn gezin,
En beiden, met een hart vol teederheid, verhalen
Wat zy al mogten zien, wat eer op hem mogt dalen,
| |
| |
Wien zy, met hart en ziel, zoo nauw zyn aengekleefd,
En die aen klein en groot een roerend voorbeeld geeft.
Wanneer soms de avondstar de buren saêmvergadert,
En die twee reizers in hun midden zyn genaderd,
Vernieuwen beî 't verhael met schilderenden kout,
Terwyl de zilvren maen 't gezelschap zacht beschouwt,
En allen luistren toe, als 't oor dat eerst de akkoorden
Der boschkoralen hoort, in pas hergroenende oorden.
Zy bidden innig: ‘God! spaer lang dien goeden heer;
Stort op hem zegen, als verkwikbren regen, neêr!’
|
|
Auteursrechtvrij