De avondlamp

[p. 100]

Het Vlaemsche meisje.

De lieve spraek die moeder zong,
Wanneer geen kus of lach my dwong

Den kinderkreet te stillen,

Die lieve spraek

Is myn vermaek:

Ik offer ze aen geen grillen.

Den vlaemschen jongling staet het schoon
Te spreken in haer mannentoon:

Zijn woorden gelden eeden.

Het voorgeslacht,

Vol eigen kracht,

Liet hem en tael en zeden.

[p. 101]

 

Een basterdbelg geeft my verdriet.

 

Dat is de ware broeder niet,

 

Die Frankryks aep wil wezen.

 

Neen, 'k wil geen man

 

Die enkel kan

 

Romans en oop'raes lezen.

 

 

 

Als zulk een knaep van liefde praet,

 

Is 't al gebabbel valsch en kwaed.

 

Wat zou hy edel denken,

 

Die 't vreemde mint,

 

En, vreemdgezind,

 

Geene eer aen 't vlaemsch wil schenken?

 

 

 

Wat weet hy dat op dezen grond

 

Ooit vaderlandsche grootheid stond;

 

Dat hier een leger helden

 

In vroeger tyd,

 

By d'eerestryd,

 

Mogt boven Cesar gelden?

 

 

 

Wanneer gevaer het land genaekt,

 

En elke borst van toren blaekt

 

Om vreemden te vergruisen,

 

Wil de arme bloed

 

Straks kort en goed

 

Naer 't vreemde stil verhuizen.

 

 

[p. 102]

 

Neen, aen myn haerdsteê zitte nooit

 

Een vlaemsche man, naer 't fransch verplooid!

 

Ik eer den vaderlander,

 

Om eedlen zin

 

En trouwe min:

 

Dien wil ik en geen ander'.