|
| |
| |
| |
De weduwe.
Aen gindschen kant der groote stad,
Waer ze eens den besten gê bezat,
En handelëer en stillen zegen,
Door deugd en huwlyksmin verkregen,
Leeft, afgescheiden van 't gewoel,
Met groote ziel en teêr gevoel,
Een jonge weduw, met twee kleenen,
Die zorgloos dartlen om haer henen.
Haer woon is klein, de grond is koud;
En 't zolderken, zoo zwak gebouwd,
Beschut ze schaers voor wind en vlagen;
Eens mogt haer vloer tapyten dragen,
| |
| |
Eens mogt ze... maer die tyd vervloot.
Thans vraegt ze alleen in haren nood,
Aen God de kracht om 't arrebeiden,
En nimmer van haer kroost te scheiden.
In de eigen schaemle buert, waer 't hart
Gevormd is voor 't besef der smart,
Daer vindt de brave elk hart verteederd.
In haren staet, hoe diep vernederd,
Staen haer vol min bedrukten by;
Want heilig is hun 't medely;
Mag zy nog ergens menschen vinden,
't Is enkel by die arme vrinden.
Zoet is die troost; maer wat haer pynt,
Waerom zy treurt, waerom zy kwynt,
Is 't jammerlot van hare kinderen,
Wier blosjes daeglyks zichtbaer minderen,
Als had verdriet die weggeknaegd,
En 't lachje van hun mond gevaegd;
Hun kinderblyheid is geweken,
Als waren ze in hun bloei bezweken.
De moedermin, spyt tegenspoed,
Wekt ieder' morgen hunnen moed,
Maer kan hun 't denkbeeld niet onttrekken
Van 't bly voorheen: dat geestöpwekken
| |
| |
Doordringt geen kinderlyk verstand.
Droef zien zy gouden armenband,
En schoentjes, uit satyn geweven,
En zyden kleederdragt verdreven.
Europa beeft voor hongersnood,
En de arme moeder treft zyn woede,
Gelyk den slaef, die, 't lyf ontbloot,
De slagen lydt der yzren roede.
Zy houdt zich aen haer kindren vast,
Als aen den afgestormden mast
De drenkeling: vergeefs dat kampen
By de immer aengewassen rampen.
De dood bedreigt: geen uitzicht lacht;
En, bleekverhongerd, afgestreden,
Gansch uitgeput van moed en kracht,
Omklemt het kroost haer moederleden,
En schreit om brood: ‘Het koele graf
Alleen neemt onzen kommer af;
Geliefden, snikt ze, ik kan niet redden...
Dra spreidt ons God zyn rustebedden.’
| |
| |
En slapeloos ligt op de sponde
De schaemle weduwvrouw: geen stonde
Bedaert hare onrust; 't is beslist,
O Hemel! - Morgen, morgen is 't,
Dat zy van hen zich los moet scheuren;
Het harte krimpt haer onder 't treuren.
De handekens ineen gesloten,
Als twee te saem gegroeide loten,
Die niet te scheiden zyn vaneen.
Ach, de arme moeder waekt alleen,
En spreekt hun aen, die zacht aen 't droomen,
Ten hemel schynen opgenomen!
| |
| |
Myn vlyt kan u niet langer hoeden,
Hoe 't myne moederziel doe bloeden.
Gy zult, o schaepjes jong en zwak,
Dra schuilen onder 't vreemde dak,
Waer 't ouderhart niet in kan dringen,
Om u met zyne zorg te omringen.
Door my verkamd tot zyden vlokken -
Dat fraei sieraed der schoonste lokken,
Valt morgen neder, afgesneên
Door de eigen hand, die u de leên
In sombre weezendragt zal stellen.
Wat ramp kan by myn rampen tellen?
De u waerde kleedjes af doet leggen,
Als gy dan schreit, en niets durft zeggen,
Zal ik by u niet langer zyn.
Ik zal de tranen uwer pyn
Niet mogen stelpen, hoe ze wassen,
En u de bleeke kaek beplassen.
| |
| |
Uw kleine zuster; steun die kleene;
Voorkom dat zy niet kwyne of weene,
Wen 'k haer beschermster niet meer ben.
Maek, dat ze aen vreemden baerd gewenn';
En schreit ze, en vraegt zy droef naer moeder,
Smeek, smeek dan troost van d'Albehoeder.
En nog half slapend tast in 't laken,
Om my weêr, kozend, aen te raken,
En my te kussen, en te zien,
En my den morgengroet te biên,
Bid dat de hoop haer late droomen:
‘Uw moeder lief gaet spoedig komen.’
Al om zyn hoofd een kroon van kleuren
Getrokken, die de neevlen scheuren,
En 't daglicht siert den akker fraei.
By schor doorklinkend haengekraei
Ontwaken uit den slaep de telgen,
Helaes, om 't bitterst wee te zwelgen.
| |
| |
Zy grypt de panden, kust, en kleedt, en streelt ze nog;
Verduikt haer pyn, en paeit hun hart met zoet bedrog.
Maer 't scheidensuer vliegt aen, het hulphuis gaet ontsluiten
Voor de aengenomen kleine spruiten.
Zy gaen; de vrouwe sleept zich voort met loomen voet,
Gelyk een steenen beeld, dat spierkracht heeft, noch bloed.
Heur blik hangt neêr; heur mond is stom, de blos verschoten,
De wang met tranen overgoten.
En nauw bemerkt zy dat naest haer de weesjes gaen:
De schrik jaegt hunne pols; zy staen
Op 't kerkhof stil, om alle drie te bidden,
Voor 't kruis, dat ryst op 's heuvels midden.
't Is vaders graf, dat zonder pracht of prael
Beglinsterd wordt door blyden morgenstrael,
Als wilde 's hemels glans den braven man vereeren,
Die, stervend, hoopte op hulp des Heeren.
Hoe plegtig 't uer, hoe droef die bedevaert!
't Is de afscheidsgroet aen hem, die sluimert onder de aerd -
| |
| |
De beste lafenis, hoe bitter onder 't stryden -
De grootste toevlugt in het lyden.
't Is of een waerde stem van uit de grafsteê klimt:
‘Geen schrik, als 't lot u tegengrimt;
't Kruis, waeraen Jezus hing, vermane u tot den kampe:
Gy rust, aen myne zyde, eens zalig na den rampe.’
Twee maenden weken heen: stads weezenschool ging daer.
In hare ryen trad het treurig weezenpaer,
Met heimelyken traen en duizelig van schaemte;
En moeder? - moeder - een geraemte
Zat aen het vensterken der hut; zy ziet ze, en neêr-
Gestort by dit gezicht, gilt ze uit: ‘Genade, Heer!’
En, ach, zy weten 't niet, de lievelingen
Die, hupplend, 't huisje binnendringen.
Zy vliegen moeder toe, en schreijen luid en lang,
Omvatten hare hand, en kussen haer de wang,
En niets ter wereld, dat hun de arme nog doe derven:
‘Met u te leven, of te sterven!’
| |
| |
Zy opent de oogen by die tael, blikt op heur kroost,
Zit weenend - en geniet in 't leed een zweem van troost;
Zy sluit ze in haren arm, en wil niet los van beiden:
Wat God vereent, mag 't lot niet scheiden!
Zy heeft genoeg geweend; het leed heeft uitgewoed:
De honger zwicht, en de aerd juicht weêr in d'overvloed.
De moeder vond haer kroost, het kroost de moeder weder,
En God zag op hunne offers neder.
|
|
Auteursrechtvrij