|
| |
| |
| |
Het vogelnestje.
Ruw opgekweekt by Clerkens bosch,
Ging Jantje op 't vogelrooven los.
Hy vond een nestje, en sprong zoo bly
Als 't dartel geitje, los en vry
Aen 't hupplen in 't ontloken groen:
‘O diertjes, 'k zal u milde voên.’
Zoo zegt hy, streelt ze, en lacht ze toe.
Al drukk' hem nypende arremoê,
Hy spaert vol liefde een beetje brood,
En laet de vriendjes in geen nood;
En moet hy soms uit beedlen gaen,
Hy draegt ze mede op elke baen.
| |
| |
Of zet hy ergens aen een gracht
Zich neder, de arme jongen lacht,
En stelt de liefjes op zyn kniên,
En spyst ze, en laet ze rond hem vliên.
Nu schuilen ze in zyn veste of klak,
Dan slapen ze in den bedelzak.
Eens kwam hy met de diertjes t'huis;
Zyn moeder hadde munt, noch kruis,
En zat te schreijen van gebrek.
‘Kom, jongen, zegt ze; kom, vertrek:
Uw vogeltjes zyn al wat rest
Om ons te redden: doe uw best.
Vlieg naer de stad; verkoop die ras.’
Hy zucht, en in zyn oogen las
De moeder 't allerdiepste zeer.
Hy voedt ze voor den lesten keer!
O arme kweekling der natuer,
Hoe pynlyk valt u 't scheidingsuer!
't Is al uw rykdom; nimmer had
Uw hart begeerte op hooger schat.
De koffyteug, het zwarte brood,
Niets anders vraegt ge in uwen nood.
Gy kent geen ander huisraed dan
Het strooijen bed, de waterkan.
| |
| |
Hy gaet van deur tot deure staen,
En biedt de vriendekens droef aen.
Nu belt hy aen een hooge woon,
Waer hem de trots verzendt met hoon;
Dan dringt hy 't schamel stulpjen in,
En vindt er troost en broedermin.
Daer trekt hy markt en straet weêr op,
Helaes, met bangen harteklop;
Want niemand, die zyn diertjes kocht,
Opdat hy moeder troosten mogt.
De zondagschool vloeit leêg: weldra
Slaen hem de kinderbenden gê.
Zy reiken 't spaergeld toe, en 't kind
Staet af de vooglen zoo bemind.
Een knaepje snelt er heen, ontsluit
Een klak: drie vliegers wippen uit,
En kirren in de lucht zoo bly,
Als jubelde elk: 'k Ben los en vry!
| |
| |
Daer zit nu de arme jongen weêr
Aen zyn gewoonen gracht ter neêr,
Waer hy, al zingende, zoo vaek
Zich baedde in 't reinste zielsvermaek,
Toen hy naest hen rustte in het gras
Tot 's middags uer verdwenen was.
Hy dacht aen 't bly voorheen, en kreet.
Hoe zwaer was 't hem bestrydend leed;
Maer: Moeder, dacht hy, is gered;
Niet hongrig moet zy nu te bed.
Van avond wykt geklag en nood:
'k Heb geld om karnemelk en brood.
Terwyl hy van den grond zich heft,
Wat is 't? wat fladdert daer? wat treft
Zyn oor?.... God! op zyn schouder vliegt
De ontsnapte vogeltrits, en wiegt
De bonte vleugeltjes, zoo bly
Als riepen ze uit: 'k Ben los en vry!
| |
| |
Hy dankt aen God dien vreugdestond,
En: Onze Vader! lispt zyn mond,
En lustig, met de vogels, snelt
Hy, hupplend over weide en veld,
Naer 't hutje, waer nog moeder wacht,
Wier nood de brave zoon verzacht.
|
|
Auteursrechtvrij