|
| |
| |
| |
De twee visschers.
De vlytige armoê biedt alleen de rust van 't leven.
Zy wekt de kunsten, en voert arbeid aen en lust.
Haer blygestemde moed heeft nood en rouw verdreven;
By 't zwoegen klinkt haer lied, en zalig is haer rust.
De vriendschap blyft getrouw haer paden
Verzellen. Ryken, kunt ge in zulk genot ook baden?
Gezag, en grootheid, hebt ge een vrind
Zoo als de moedige armoê vindt?
Een hut ryst by de zee, die dorre loovren dekken.
Twee arme visschers woonen daer.
Zy hebben pot, noch kan om tot gerief te strekken.
Wat uitgestrooide riet is 't bed van 't vrolyk paer.
Alleen een leedren zak, een mat, en hunne kleêren,
Gerold op d'onbevloerden grond,
Dat is hun peluwe, waerop geen dwaes begeeren
De vrienden wakker maekt, vóor purpren morgenstond.
| |
| |
Zy sluimren daer te saem; rond kleemen wanden hangen
De biezen draegkorf, haek en koord.
Het breede vischnet, nog bemost van prooi te vangen,
Hangt uitgespannen; by der golven boord
Rust de oude boot: 't is al de rykdom van die vrinden.
Slechts in de vischvangst moet hun vlyt de nooddruft vinden.
Maer zyn ze zonen des verdriets?
Wat toch begeeren zy? wat vraegt hun armoê?.... Niets!
Zy minnen 't needrig deel waervoor ze zyn geschapen,
En 't schamel stulpje waer het water tegen spoelt,
En, murmelend, ze in sluimer wiegt. Zy slapen,
En dikwyls prangt de nood: wanneer het onweêr woelt,
Geen voedsel voor den disch, geen toegang op de golven.
De vloed houdt 't morgenmael diep in zyn schoot bedolven.
De makkers gaen ter rust, van kost en vangst beroofd,
Maer door de hoop gewiegd, die beetre kans belooft.
Eens - Luna steigerde op heur grauwen hemelzetel,
En wekte 't arbeidsuer. De slaep was heengevlugt;
Het paer ontwaekt; en de een ontsluit het oog, verzucht,
En spreekt, bedwelmd, tot d'andren: ‘'k Heb vermetel
In droom een schrikbren eed gedaen.’
‘Wat droom? vertel my dien: spreek.’ - ‘Luister, ik vang aen.
Het windje blaesde zacht; 't geklots der baren stilde.
Ik wierp den vischhaek uit,
Ik staer beweegloos.... loer.... op eens de vischlyn trilde.
Wat vreugd! ik voel een zwaren buit.
| |
| |
Ze ontglipt, en zinkt; wat angst! maer 'k gryp ze stouter weder,
En vat een schrikbren visch dien 'k slinger op het strand.
Hoe zwaer, hoe blinkend, ligt daer 't watermonster neder!
Zoo sprak ik, deinzende, door schrik en vrees vermand.
Stil, roerloos lag het daer; ik wist niet wat beginnen:
Gy weet hoe 't zeegedrogt soms kan verraed verzinnen.
Ik nader langzaem; blik het aen:
't Was glansend goud, al goud, waerop ik 't oog mogt slaen!
Een overmilde hemelzegen!
Ik sprak my zelven aen, verlegen:
Is dit een liefling van Neptuin?
Of is 't zyn schat? Ik keek van duin tot duin,
En loerde, bevend, of geen oog my 't af kon spieden,
En vlamde om met myn buit geheimlyk weg te vlieden.
Ik sleep dien zwaren last naer onze visscherswoon,
En traegzaem raek ik daer, geheel van zweet bedropen.
Daer, vriend! daer zwoer ik stout vóor u, by al de Goôn,
Dat nimmer arbeidslust my golvenwaerts zou noopen -
Dat ik, geen visscher nu voortaen,
Met al myn goud, ver van de zee, vry van haer plagen,
Zou leven als een vorst!.... 'k Ontwaekte, diep verslagen:
'k Durf niet meer visschen, spreek! wat zal - wat moet gedaen?’
‘Kom, met my aen het werk! sprak de andre: 't dwaes verlangen
Des dags doet ons by nacht aen 't ydle droombeeld hangen.
| |
| |
Een visscher droomt van milde vangst.
Uw gouden visch, uw eed zyn logen:
Hy bare u kommernis noch angst.
Vat haek en vischnet op vóor 't dag wordt aen den hoogen.
Kom! visschen wy te saem in d'onbewogen stroom,
Eer 't bleek gebrek komt aengevlogen:
Want honger is geen schim, gelyk uw gulden droom.’
|
|
Auteursrechtvrij