|
| |
| |
| |
De kinderkribbe.
‘'k Gaf u myn laetste brood, o kinderen.
De Hemel moge uw nood verminderen;
Myn moederhart heeft uitgebloed.
Ach! uw beschermer ligt begraven;
Ik kan uw honger niet meer laven.
Onnoozlen, hoe uw lot verzoet?’
Zoo spreekt, verbleekt van angst en rouwe,
Eene onvertrooste weduwvrouwe
Haer kleenen aen, wier zevental
Haer hongrig toevliegt, moê van lyden.
Zy kan den ramp niet meer bestryden,
En zielsvertwyfling nadert al.
Ginds aen den haerd, waer loovers rooken
Op stroo, met lompen toegedoken,
| |
| |
Daer liggen tweelingzoontjes neêr.
Hun wang en mond, die zoetjes loegen
Eer de arme alleen voor 't brood moest zwoegen,
Behielden blos, noch lachje meer.
Wat milde laving kon verleenen,
De boezem, is verdroogd door 't weenen.
Hun frissche wangjes zyn verteerd;
Hun flauwende oogjes holgekreten;
't Zyn bloemen van d'orkaen versmeten;
't Zyn Englen in geraemt verkeerd.
Eens was dat tweetal moeders leven;
Nu vraegt ze, om 't Gode weêr te geven,
En wenscht voor beide een zachten dood:
Want fel bekampt haer 't eerlyk harte,
Dat, onder 't klimmen van de smarte,
Niet beedlen durft, en krimpt van nood.
Nog knielde de moeder, nog stak zy de handen
Omhoog ter verlossing uit de yzeren banden
Des hongers, die akelig Vlaendren doorwaert;
Maer de Engel der liefde daelt neder op aerd.
Gy sticht reeds de kribbe, weldadige Belgen;
Ge ontsluit als een hemelschen wyk voor die telgen.
De Menschenmin nam ze van 't looverbed af,
En kweekte ze, als bloemen aen pronkenden staf.
| |
| |
Weêr knielt nu de weduw; maer dankend zoo goedig
De hand die ze redde. Hoe vlytig, hoe moedig
Weêrstaet zy des hongers verslindenden tand!
Zy zwoegt om haer brood nu, en zegent het land.
Nu worden haer weesjes zoo dartel van weelde
Als 't schaepje, dat, hupplend, de weide doorspeelde;
Nu blikkren de eens duizelige oogjes zoo snel,
Nu siert hun het lachje de wangjes zoo wel!
Juich, Moeder, o, juich, dat ge uw zoontjes vertrouwde
Aen 't huis, dat ze voedstert, en koestert, en kust.
Hoe bloeijend gy ze eens in uw hoede beschouwde,
Zaegt ge immer uw kindjes zoo bly, zoo vol lust?
Hun voedster, van teedere liefde doordrongen,
Heeft vrolyk haer deuntje, onder 't wiegen, gezongen;
Zy mint hen als gy, met een vlammende ziel,
Die kwynde zoo 't tweetal, haer zaligheid, viel.
O, zie, wen gy 's avonds die haelt uit hare armen,
Hoe droevig haer blik op die weesjes zich vest:
‘Ach, 't stulpje zal hen voor geen koude beschermen!
Geen wiegje, geen dekking! hier sliepen zy best.’
Zoo zucht haer gemoed, dat zoo lydt by dat scheiden,
En reeds voor den dageraed haekt zy om beiden
Te ontvangen; ze omhelst ze, en met moedergenot
Hergeeft ze weêr beiden aen lachender lot.
| |
| |
O Voedsters, omringd door een leger van kleenen,
Wat zorgen zich 's nachts aen uw sponde vereenen,
Vermoeiden, ook 't zonnelicht weigert u rust;
Maer niets dat uw voogdlyke moedermin bluscht.
God schiep in uw ziel het gevoel van de moeder,
Heur teederheid, gansch haer onbuigbaren moed;
Menschlievend zyt gy als die Opperbehoeder,
En mild als de grond die de korrelen voedt.
Wat schamele moeder den stap naer u wende,
En, weenend, u troost voor den zuigeling vraegt,
Blymoedig verhoort gy de beê der ellende,
En grypt met verrukking de spruit, die ze draegt.
Gy staeft voor de moeder een zorglooze vryheid,
Die, nevens haer gade, mag werken met blyheid,
En honger verydlen door vlytig gewin,
En welvaert doen stroomen voor 't dankbaer gezin.
Verhef u, gy, Kribbe der liefde! in uw zalen
Speelt zuivere lucht en verkwikkende geur.
Verhef u, gy lacht als de bloeijende dalen,
Wen lente zich tooit in aenvallige kleur.
Zacht wieglen uw wiegjes in dubbele rangen;
Gezondheid beschildert met blosjes die wangen!
Het cysje, ten prysje van 't kindergestreel,
Dat fladdert en fluit er met orglende keel.
| |
| |
U mint ook dit vogelken, minnende kindjes.
Gy, beî zoo onnoozel, gy dartelt te gaêr.
Gy roept en gy streelt de u omvliegende vrindjes,
En, sprakeloos minnend, verlokt gy elkaêr.
Hoe rein is die liefde! hoe zoet dat genieten!
Hoe zachtjes doet de onschuld uw dagen vervlieten!
Gy zwemt in genoegen, als 't zwaentje der streek,
Dat rustig en lustig daer vaert op de beek.
U looft elke moeder, u zegent elk vader;
O hulphuis der Belgen, o liefdegesticht!
U vliegt onze wensch zoo erkentelyk nader:
Zoo hoog sprak de nood op der moeder gezicht;
Gy reest voor haer oog, als een arke van liefde.
De kommer, die haer als een doodsangel griefde,
Verdween, toen gy toeriept: ‘O moeders, weest vry,
Laet, laet uwe kinderkens komen tot my!’
|
|
Auteursrechtvrij