Grenzen

[p. 42]

De Verlatene

Zij zong met een verslagen, diepe stem,
Terwijl de nacht viel in den koelen tuin,
Het afscheid en de wederkomst van hem
Die zonder omzien op den fellen ruin
Het steile bergpad tartend ingeslagen
En alle windstreken gelijkgezind,
De wereld met lichtzinnig welbehagen
Verkoor vóór wie hij, argeloos bemind
In de ontloken lente zijner droomen
Met zijn beschroomde hulde had begroet,
Eer hij de wilde lokstem had vernomen
Van het weerspannig en ontembaar bloed -
Zij zong en zag de donker purp'ren rozen
Zich sluiten. Zie, van witten avonddauw
Had elk een fonkelend juweel verkozen
En weggeborgen in fluweelen rouw.
Toen dacht zij, het geluk werd toegewezen
Aan wie het ongedeerd bewaren zou
Bij diepsten nacht, en zij was zonder vreezen.
Geen eenzaamheid kon deze liefde schaden,

[p. 43]

 

Zij wacht verborgen en ook dit is goed -

 

Zingende liep zij langs de zwarte paden.

 

De donk're rozen sliepen aan haar voet.