Grenzen

[p. 40]

De Uittocht

Zoo diep verwonderd ga ik door de wereld
Alsof ik Parsifal zou zijn geweest,
Een metgezel van morgendauw en merel,
Van leliën en rozen en het meest
Van dieren en hun geheimzinnig spoor -
Het heugt mij niet meer om welk avontuur
Ik dezen vrede in het woud verloor,
Maar onherroep'lijk heb ik mij verdoold
En ver van mijn omwingerd huis bevonden.
Een donker volk is om mij saâmgeschoold
En heeft mijn fonk'lend bloed welhaast geschonden -
En toch kan ik onwankelbaar soms wanen,
Dat ik, een wit verblindend zwaard geheven
Onstuimig trotsch een uittocht mij zal banen,
En teruggekeerd in het bebloemd verleden
En zonder weemoed om een blonde vrouw,
Verblijven zal in ongedeerde vrede
Bij nachtegaal en bloem, merel en dauw.