Grenzen

[p. 36]

Het Kind

Hij speelde in het zonnig wuivend gras.
Zijn blonde haren blonken in het licht
En in zijn zorgelooze oogen was
De blauwe scheem'ring van een vergezicht

Tot in den aanvang van het menschenras.
Zoo stond hij als een lelie in het licht.
De wereld is een oud, somber gesticht,
Maar kind'ren bloeien dichtbij in het gras.

Een man met een vermoeid, donker gezicht
Gaat langs die plek, met onbestemde pas
En als een vreemde in het helder licht.

Zijn oogen gingen lang geleden dicht.
Hij zoekt zich te herinn'ren hoe het was,
En zegt: het is den kinderen bericht.