Grenzen

[p. 34]

Het Hart

Eenmaal ontbloeide in het blinkend Eden
Een wild, edel gewas, het vurig hart,
En zóó snel is zijn fonk'ling voortgeschreden,
Gods verste sterren heeft het uitgetart.

Daarna, door een blind duister overvallen
Zonk het terug, neerslachtig uitgedord.
Vreemd ritselt het wanneer een van ons allen
Het zich herinnert en waanzinnig wordt.