Grenzen

[p. 30]

Het zieke meisje

Zij sloot haar oogen voor de wreede zon en
Ontvoer volkomen de aanwezigheid
Der anderen. Zij heeft zich diep bezonnen,
Zij was alleen geweest te allen tijd.

Achter haar warme oogleden begonnen
De fluisteringen van de eeuwigheid.
Waarom was zij niet eerder overwonnen
En van haar liefde en haar smart bevrijd?

Toen zij haar oogen eind'lijk opende
Waren er stemmen en zij zocht bevreesd
De zachte streeling van een teed're hand.

Zij glimlachte, maar sprak niet van het land
Waarin zij diep verloren was geweest,
Want zij bevond zich weder hopende.