Grenzen

[p. 23]

Franciscus van Assisi

Waar het bergpad zwenkte en den kloostertuin
Ontkwam, voortspringend langs aanvanklijk schuin
Maar dan schier loodrecht opstijgenden rots,
Stond onbewegelijk Franciscus. Onder hem
Lagen in dunnen mist klooster en meer.
Het ziende kende hij het nauwlijks meer
Dan als verlaten legerplaatsen Gods.
Een klein brevier is aan zijn hand ontvallen
En viel als een dor blad onpeilbaar diep.
Thans scheen het rustelooze bloed bezonnen
En het weerspannig lichaam overwonnen,
En hij stond wachtende tot God hem riep
Volkomen rustig op de laatste wallen.
Hij hoorde op een andere planeet
Engelen zingen, en vervolgens schreed
Hij waar een gems hem niet meer volgen kon,
Boven de wereld blinkend in de zon.