Dagen van honger en ellende

De aardappels

Niemand van ons heeft ooit durven bedelen, behalve Kees. Zelfs in de ergste tijden van ontbering kwam het idee niet bij ons op, maar Kees leed nu eenmaal erger onder de honger dan wij allemaal: zelfs als hij zijn deel had gekregen (waar hij niet genoeg aan had) bleef hij de brokken van hand naar mond en van mond naar hand met begerige blikken volgen. En Kees heeft het dan ook gedurfd. Hij bedelde aan de ramen van de keukens in de souterrains en men gaf hem dan kliekjes van aardappels. Hij at daar een deel zelf van op, maar bracht er ook wat van thuis.

[p. 120]

Op een dag dat ik, na vergeefs werk te hebben gezocht, uitgeput van ziekte en moeheid thuiskwam, vond ik het hele gezin met koude, reeds halfbedorven aardappels in de hand. Ik vroeg hoe ze daar aan waren gekomen. Ze antwoordden dat Kees ze gebracht had; hij zelf was uit voorzorg naar de deur gegaan om een klap te ontlopen.

‘Wat, schaam jij je niet, vuilak,’ riep ik, op de aardappels afstuivend, ‘durf jij te bedelen!’

Ik nam er een tussen de vingers; hij was zurig, maar erg lekker. Met zijn ogen volgde Kees de aardappel van mijn hand naar mijn mond en terug van mijn mond naar mijn hand. En zijn blik vroeg: ‘Lekker - waar of niet? En wil je mij nog altijd een klap geven?’

Toen ik hem nog eens zei dat hij niet mocht bedelen, stopte hij zijn handen in zijn broekzakken en trok zo zijn broek op. Zijn ogen en een rimpel boven zijn neus zeiden spottend:

‘Kom nou!’

En ik heb er nadien nog herhaaldelijk van gegeten, van die aardappels.