Dagen van honger en ellende

[p. 82]

Ik p.... in mijn rokken

Op een avond moest ik een gulden gaan halen aan het Weldadigheidsbureau. We kregen 't geld in een rolletje centen met vreemde geldstukjes er tusschen, waarvan men wist, dat ze niets waard waren. Meer dan eens werd ik de deur uitgegooid door winkeliers, als ik trachtte, er mee te betalen.

Het sneeuwde en 't vroor, dat het kraakte; ik ging langs de Prinsengracht, waar ik onderweg twee jongens en een meisje van mijn leeftijd ontmoette, die ook naar het Weldadigheidsbureau gingen.

Wij begonnen hard te loopen, gooiden elkaar met sneeuwballen en trokken belletje aan de huizen. Maar daar kreeg ik in eens hoogen nood en om de jongens was het onmogelijk, het te doen.

We kwamen bij de Westerkerk, speelden verstoppertje er omheen en rolden in de sneeuw. Ik wou wegkruipen onder een kar of in een hoek, maar de anderen liepen mij na.

Ik was op de pijnbank; ik werd stil en kon niet meer spelen; ik zei aan mijn makkertjes, dat ik bevroor van kou. Op den terugweg, vóór dezelfde kerk, overkwam mij het ongelukje. Ik voelde een warme straal in mijn klompen en op hetzelfde oogenblik van mijn hielen naar mijn teenen loopen; mijn kleeren bevroren aan mijn lichaam: het schrijnde en mijn huid sprong aan bloed. Ik begon te huilen; de sneeuw viel in dichte vlokken, en kleefde aan mijn klompen

[p. 83]

als een stijve, puntige massa, waar ik met moeite op voorthinkte. Thuis had ik nauwelijks tijd, de deur open te doen of ik viel.

Vader kleedde mij uit en veegde zachtjes het bloed af, al maar zeggend:

‘Arm klein Poeske; haar vel is overal open; arm klein Poeske.’

Hij zette mij op een stoel voor de kachel en gaf me een kop koffie, voor driekwart met dik gevuld; maar ik wou niets zeggen, want vaders bedoeling was goed en hij werd boos, als je 't niet zóó opvatte.

En dan.... vader was zoo mooi, vond ik, en zijn zorg zoo lief, dat ik hem voor niets ter wereld verdriet wou doen.

Dus zei ik:

‘Warme koffie, dat smaakt lekker vader, als je zoo'n kou en zoo'n pijn hebt gehad.’

‘Is 't niet, Poeske? ik had ze voor je bewaard. Ik zei in mezelf: Keetje komt straks thuis; ze zal wel koud zijn en goeie warme koffie zal haar goed doen.’

‘Ja vader, 't is lekker, erg lekker!’

En moedig dronk ik het drabbige bezinksel op.