Dagen van honger en ellende

[p. 80]

Als wij rijk waren

Op winteravonden, als wij geen vuur en geen licht hadden en een leege maag, gingen wij in bed liggen om warmer te worden en praatten er over, wat wij zouden doen als wij rijk waren.

Op een avond lieten mijn ouders zich zóó door hunne verbeelding meesleepen, dat zij er bijna ruzie over kregen.

Vader, oud-cavalerist in het leger, zou raspaarden willen hebben en mij leeren paardrijden; ik had juist 't goede figuur om een amazone te dragen, zeide hij, want een dikke vrouw zit nooit goed te paard. Mina wenschte een jurk van groen satijn en laarzen tot haar kuiten. Ik wou een glazen kast vol poppen, in zij gekleed, met paarlen in 't haar en dan een heele groote pop, die de koningin van de anderen zou zijn. Die moest een jurk aan hebben, gemaakt van vlindervleugels, met stukjes kant aan elkaar gezet.

‘Verdomd!’ riep vader.

‘Dat kinderachtige schaap sleept er altijd haar poppen bij,’ zei moeder.

‘Ik,’ zei ze, ‘zou mutsen van chenille dragen, waar 't heele slop razend over zou zijn.’

‘Hoor die! je wou 't heele slop razend maken, net of we hier zouden blijven, als we rijk waren!’

‘Ja, dat is waar.... En dan moesten de kinderen Fransch leeren en pianospelen en dansen en ik zou hun haar op z'n Engelsch krullen. We zouden op de

[p. 81]

Keizersgracht wonen in een groot huis met blauwe, roode en groene kamers.’

‘Waarom al die kleuren?’ vroeg vader.

‘Ik heb gelezen, dat het in rijke huizen zoo is. Trouwens, je kunt 't door de ramen zien.’

‘Zoo! en hoe zou jouw kamer zijn?’

‘De mijne? rood. Dat heb ik altijd gezegd, rood. Omdat ik bruin ben.... Ik zou een brandende kachel bij mijn bed willen hebben en elk uur zou ik wat lekkers eten: om acht uur chocola met biscuitjes, om negen uur een gebakken appel; om tien uur een boterham met gerookte paling en koffie; om elf uur augurkjes met harde eieren. En zoo alle uren wat lekkers!’

‘En naar gewoonte zou je geen middageten klaarmaken, zelfs al was je rijk. Altijd uit 't vuistje eten, hè? Nou en ik zou een flinke pot aardappels met spek en bloedbeuling willen hebben, goed gebakken, zoo uit de pan. Jij zou maar voortgaan om ons nooit een flink maal te geven. Als je soms denkt, dat rijke menschen al die wissewasjes eten! 't Vleesch, dat je bij de slagers ziet, dat eten ze en rauw ook, wat ik je brief!’

‘Rauw veesch! nee, dat zou me tegenstaan, dat zou ik nooit eten.’

‘God’, zuchtte Hein, ‘hadden we ieder maar een broodje van drie cent! ze zijn wàt groot bij den bakker om den hoek; hebt u 't niet gezien? grooter dan ergens anders en als je er één ophebt, heb je al een flink brok in je maag.’

We zeiden niets meer. Vader snoot zijn neus, toen zei hij:

‘Ja Heintje, ga nou maar slapen. Morgen krijg je een broodje van drie cent.’

Vader snoot nog eens zijn neus.