Stop je hoofd nooit in een spinnenweb

[p. 65]

9 Je moet diep het bos intrekken om een tijger te zien poepen

‘Je weet nooit wat er aan de hand is!’ schreeuwde Clay de volgende ochtend door de telefoon.

‘Heb jij toevallig mijn lintje?’ vroeg Martin.

‘Wat nou weer met je lintje? Het gaat om belangrijker zaken.

Mijn vader heeft de pepiet van gisteren in beslag genomen als bewijsstuk. Het gaat om een grote pepietendiefstal. Hij verdenkt baas Tuur en die magere bosneger.’

Martin klonk stug. ‘Ik vind mijn lintje belangrijker. Heb jij het toevallig meegenomen?’

‘Kom nou. Isolde had het het laatst. Check Isolde. Je weet toch hoe die bakrakinderen zijn. Luister, zullen we kijken of er in dat huisje nog meer pepieten liggen?’ En hij voegde er, een beetje slijmerig, aan toe: ‘Misschien kunnen wij samen die dieven op heterdaad betrappen. Jij hebt er toch ervaring mee?’

‘Sorry, ik wil eerst mijn lintje opsporen,’ zei Martin. ‘Ik ga naar Isolde.’

‘Waar woont die eigenlijk?’ (Alsof hij dat niet wist...)

‘Beterwonenstraat,’ zei Martin kortaf en hij hing op.

[p. 66]

Martin besloot haar meteen te bellen. ‘Isolde, met Martin. Heb jij toevallig mijn lintje meegenomen?’

Isolde klonk stomverbaasd. ‘Lintje? Lintje? Waar heb je het over?’

‘Je weet toch, van mijn onderscheiding, van de Ereorde van de Gouden Ster.’

‘O, dat. Waarom zou ik dat hebben meegenomen?’

‘Jij was de laatste die ik het liet zien.’

‘O, is dat zo? Maar ik heb het niet.’ Isolde verbrak de verbinding.

Zo, die voelde zich beledigd. Wat nu? Martin keek om zich heen. Zou hij het toch ergens anders hebben gelegd? Maar waar? Hij had al overal gezocht, onder het bed, onder het bureau, op de boekenplank... Niets, niets, niets.

Hij belde opnieuw. ‘Isolde, sorry. Maar Clay zei...’

‘Ja?’ zei Isolde expres heel lijzig. ‘Wat zeg je? Wat heeft Clay gezegd?’

‘Hij dacht dat jij misschien, terwijl ik juist dacht dat hij...’

‘Verkeerd gedacht.’

‘Sorry,’ zei Martin nederig. ‘Weet je wat Clay over die pepiet zei?’

‘Nee, dat weet ik niet,’ bitste Isolde en daarna verdrietig: ‘Ik wou dat ik iets voor het aapje had kunnen doen.’

‘Zullen we er nog eens langs gaan? Misschien is die meneer nu thuis en kunnen we hem vragen of het ziek was.’

‘Of dat helpt! Natuurlijk was hij ziek.’

[p. 67]

‘Nooit bij de pakken neerzitten, oplossingen zoeken, meisje.’

‘Nee pa, ja pa.’

Martin lachte. ‘Ik kom je zo halen.’

Isolde vroeg Martin om binnen te komen en samen liepen ze de tuin in. Opeens pakte Martin Isolde bij de arm. ‘Zie je dat ding daar?’

Isolde zag niets.

‘Kijk dan. Volgens mij is dat een uilenbal, uilenbraaksel. Alles wat een uil heeft gegeten, kun je erin vinden.’

Isolde keek nadenkend.

Martin ging door: ‘Laatst hebben wij een uil horen krassen. Dat betekent dat er iemand doodgaat. We moesten van mijn moeder naar het terras waar onze schoenen stonden en we moesten ze omdraaien, met de zolen naar boven. Daarom leven we nog.’

‘Zijn jullie echt zo bijgelovig?’

‘Niet echt, maar over sommige dingen moet je geen grappen maken. Laatst hebben we er op school over gepraat. Sommige kinderen zijn vreselijk bang voor spoken en geesten. Ze fluiten nooit na twaalf uur, middernacht, want anders komen er geesten op ze af. En ze gaan achterstevoren hun huis binnen om de spoken die op straat zijn, recht in de ogen te kunnen kijken.

Dan durven die niet naar binnen te komen... Zo erg zijn wij niet.’

Isolde grinnikte. ‘Ik ken er ook één. Geen paraplu in huis opsteken. Dat betekent ongeluk.’

[p. 68]

‘Dat soort bijgeloof ken ik ook. Een barst in een spiegel betekent ook ongeluk.’

Isolde lachte. ‘Een zwarte kat op je pad...’

‘Nooit onder een ladder door lopen.’

‘Nooit scheel kijken als de klok twaalf uur slaat... anders blijven je ogen zo staan.’

‘Je bent net zo bijgelovig als wij.’

‘Onzin, die dingen weet je nu eenmaal, die hoor je hier en daar. Vertel me nu maar wat er in die uilenbal zit.’

Martin haalde met geheimzinnige gebaren iets uit de zak van zijn korte broek. ‘Mijn gewillige dienaar, made in France.’

Isolde vond het een gewoon zakmes, maar Martin deed alsof het een enorme uitvinding was. Hij trok er een tangetje uit dat hij in de bal viezigheid stak. Isolde zag een paar veertjes op de uilenbal zitten. ‘Zijn dat uilenveertjes?’

‘Zal wel.’ Even later hield hij triomfantelijk een botje omhoog.

‘De laatste maaltijd van uw uil bestond uit een muis,’ zei hij plechtig en hij gooide het met een boog weg in het onkruid achter op het erf.

‘Hoe weet je dat het van een muis was?’

‘Omdat uilen muizen eten.’

‘Dat aapje...’ begon Isolde. ‘Ik heb erover nagedacht. Hij had krampen en er lag braaksel naast hem.’

‘En pepietenpoep onder hem.’

‘Daarom. Daarom denk ik dat het een soort bolletjesslikker was. Zoals die bolletjesslikkers op Schiphol. Misschien moest

[p. 69]

hij goudklompjes eten van zijn baas en is hij daaraan doodgegaan.’

Martin keek haar verbaasd aan. ‘Je bent slim, hoor. Het zou kunnen. Vroeger, honderd jaar geleden of zo, gebruikten mensen powisi's voor de goudsmokkel. Daar hebben we het op school over gehad.’

‘Wat zijn powisi's?’

‘Ken je die niet? Een soort grote gans. Het Hollandse woord is, geloof ik... pauwies.’

‘Dat zegt me nog niets, dat zoeken we op!’ grijnsde Isolde.

‘Kom je?’

Ze liepen de trap op en de voorzaal in. Daar pakte Isolde haar dierentuinboek. ‘Nou ja!’ riep zij even later uit. Martin keek mee over haar schouder. ‘Zie je dat,’ en ze wees naar de foto, ‘die beesten waren ook bij meneer Tuur. Maar jij zei dat het ganzen waren. En hier staat letterlijk: “Rond de eeuwwisseling werden hokko's gebruikt om goud uit het binnenland naar Paramaribo te smokkelen.” Dat had je niet op school hoeven leren, dat had je in dit boek kunnen lezen. “Powisi, zwarte hokko, is een boskip, zo groot als een kalkoen...”’

‘Gans,’ grinnikte Martin. ‘En ze hebben het natuurlijk over de vorige eeuwwisseling.’

Isolde las onverstoorbaar door: ‘...en is te herkennen aan het zwarte verenpak. Alleen Martin Plaat herkent 'm niet.’

‘Ja, nu weten we het wel.’

‘Jakkes, daar heb je het weer. “Powisi's vormen een geliefde

[p. 70]

jachtbuit voor de binnenlandbewoners, omdat het vlees zeer smakelijk is.” Dierenmoordenaars.’

‘Ben je vegetariër?’

‘Bijna.’

‘Maar toch weet ik iets wat hier niet staat,’ wilde Martin kwijt. ‘Dat vertelde meneer op school. Eerst moet je zo'n powisi castorolie laten drinken, zodat zijn maag leeg is.’

‘Is dat een laxeermiddel?’

‘In de roos. En dan hou je z'n snavel open en stop je er zachte deegbolletjes in of broodbolletjes.’

‘Ik snap het al. Gevuld met goudklompjes!’

‘En zo neem je hem mee naar de stad. En als hij bij je thuis is, geef je hem weer een laxeermiddel.’

‘Dierenmishandeling,’ vond Isolde.

‘En soms... maar dat wil je niet weten.’

Isolde haalde haar wenkbrauwen op. ‘O nee?’

‘Als dierenvriendin wil je vast niet weten dat soms hun buik wordt opengesneden om de pepieten eruit...’

Isolde rilde. ‘Hou je mond!’

‘Hé boeroes, zijn jullie thuis?’

Isolde verstijfde, Martin schrok. Ze liepen naar het balkon en zagen Clay op straat staan.

Isolde zei: ‘Ik dacht wel dat hij de uitschelder was.’

‘Dus jij scheldt ons steeds uit!’ riep Martin naar Clay.

Clay grijnslachte. ‘Natuurlijk niet.’

Ja, dacht Isolde, hij zal niet zonder slag of stoot bekennen.

[p. 71]

Clay zwaaide met iets. ‘Wil je zien wat ik heb gevonden?’

Met een stug gezicht keek Isolde op hem neer. ‘Nee.’

‘Zie je dat? Het lijkt op mijn lintje!’ Martin rende naar beneden.

‘Laat zien. Is dat mijn lintje?’

‘Het lijkt erop, hè.’

‘Dus je had het wel meegenomen.’

‘Echt niet. Kijk hoe vuil het is. Het lag een eindje verderop, in het gras langs de weg. Toevallig zag ik iets glinsteren.’

De gouden ster! Martin opende zijn hand en Clay legde het lintje erin. In Martins hoofd tuimelden de gedachten over elkaar:

Hij scheldt ons uit... ik zal hem door elkaar rammelen... hij is een dief... hij heeft mijn lintje gestolen... ik moet naar de politie... maar hij zegt dat hij het heeft gevonden... moet ik hem geloven of niet?

‘Je mag me wel bedanken, hoor.’ Clay glimlachte zoetsappig.

‘Ik begrijp het niet, ik geloof je niet. Hoe kwam het daar... wie heeft het dan meegenomen?’

‘Stank voor dank.’ Clay trok een verongelijkte onderlip.

‘Nu kan ik het nooit meer dragen, dat krijg ik nooit meer schoon.’

‘Dat lukt wel, hoor.’ Isolde was erbij gekomen en bestudeerde het vuile lintje. ‘Je moet het laten weken in een sopje van groene zeep.’ Ze keek Clay streng aan en zei: ‘Vind je jezelf flink? Mensen uitschelden en lintjes stelen.’

Clay kreeg een hoogrode kleur. ‘Hou toch op. Dat lintje lag daar verderop in het gras. En ik word ook weleens uitgescholden.’

[p. 72]

‘Dat is geen reden om het ook te doen,’ zei Isolde.

‘Ik heb niets gedaan,’ hield Clay vol. En tegen Martin: ‘Sorry, hoor, neem me niet kwalijk dat ik je lintje heb gevonden.’

Aarzelend zei Martin: ‘Nou, oké dan, bedankt.’

Clay ging snel verder met zijn laatste nieuws: ‘Nu ik weet dat de pepiet een bewijsstuk is...’

Isolde keek hem verbaasd aan. ‘Wát weet je?!’

‘Heeft Martin je niet verteld dat mijn vader wordt bestolen? De pepiet is een bewijsstuk. Ik wil in dat huis gaan kijken of er nog meer pepieten liggen.’

Martin nam een besluit. Clay zou natuurlijk nooit toegeven dat hij een uitschelder was. Dan maar samenwerken. Hij stopte het lintje in zijn zak en zei: ‘Isolde en ik willen meer weten over het dode aapje.’

‘Dat kan ook,’ zei Clay grootmoedig. ‘Let's go.’

Ik wil niet dat je meegaat, wilde Isolde zeggen, maar Martin trok haar mee.

‘Hij deugt niet,’ protesteerde Isolde.

‘Hij ontkent alles,’ fluisterde Martin. ‘En we hebben geen harde bewijzen. Liever houden we hem in de gaten, misschien kunnen we hem op heterdaad betrappen.’