Stop je hoofd nooit in een spinnenweb

[p. 60]

8 Ik ben een gouden munt, ik ga door vele handen, maar mijn waarde verlies ik niet

Zijn vader was razend die avond, toen hij de pepiet liet zien en wilde weten hoeveel die waard was.

‘Heb je weer aan mijn spullen gezeten?’

‘Nee, pa, ik heb hem gevonden,’ wilde Clay zeggen, maar zijn stem weigerde dienst.

Ma kwam erbij, kalmeerde haar man, suste Clay. ‘Begin bij het begin,’ zei zij. ‘Hoe kom je aan die pepiet?’

‘Pa wil... wil... niet... nooit luisteren...’ stotterde Clay.

Het gezicht van zijn vader stond meteen weer op onweer met donderslagen, maar zijn moeder riep snel: ‘Maar nu wel!’

‘Martin en Isolde...’ begon Clay.

‘Wie zijn dat nou weer?’ onderbrak zijn vader hem.

‘Ziet u wel, u luistert niet.’

‘Niet aldoor kritiek op je vader hebben, gewoon vertellen.’

Clay mokte. ‘U hebt die kinderen laatst hier gezien. U vond dat ze te veel lawaai maakten.’

‘Ga door.’

[p. 61]

‘Er zat af en toe een aap bij hen op het erf en toen heb ik voorgesteld om bij baas Tuur te gaan kijken en toen was er een bosneger die ons bedreigde.’

‘Vreede, een vriend van Tuur en de rechterhand van het hoofd van het dorp,’ vermoedde zijn vader.

Clays moeder vroeg bezorgd: ‘Hij heeft jullie toch niet geslagen?’

‘Nee, maar we schrokken wel. En later zijn wij bij hem thuis gaan kijken. En daar lag een zieke aap, die is doodgegaan.’

Zijn moeder trok hem naar zich toe en streek over zijn haar.

‘Wat vervelend om dat mee te maken.’

‘En in zijn poep lag deze pepiet. Martin en Isolde wilden niet dat ik hem meenam, maar ik wilde graag dat u hem zag.’

‘Heel goed van je. Die pepiet is van mij. Ik word bestolen waar ik bij sta.’

Een complimentje! Dat was nog nooit gebeurd, zijn vader had hem een complimentje gegeven.

Hij glunderde. ‘U mag hem hebben, maar hij is ook een beetje van mij, ik heb hem eerlijk gevonden.’

‘Ook dat nog. Mijn eigen zoon gaat me nu ook bestelen.’

‘Rustig, man,’ zei Clays moeder. ‘Misschien is die pepiet gewoon gekocht.’

‘Gekocht, ja,’ smaalde zijn vader, ‘door een aap. Vreede en zijn opperhoofd zitten maar te zeuren dat het dorp een school moet krijgen en intussen zijn ze bezig met doodordinaire diefstal om zichzelf te verrijken.’ Hij sloeg kwaad met zijn rechter-

[p. 62]

vuist in zijn linkerhand. ‘Ik zal ze krijgen.’

‘Maar je hebt toch goede afspraken met die bosnegers gemaakt,’ zei Clays moeder. ‘Ben je nog niet begonnen met de bouw van die school?’

‘Binnenkort,’ gromde haar man. ‘Als mijn bedrijf winst maakt en als ze zich rustig houden, krijgen ze hun school.’

‘Maar u maakt toch al een heleboel winst!’ zei Clay. Hij was enorm trots op zijn vader. Volgens hem waren ze schatrijk.

‘Bemoei je er niet mee, apenkop. Ga slapen.’ Zijn vader liep de kamer uit. Op het laatste moment graaide hij de pepiet van tafel. ‘Ik wil je in de slaapkamer spreken, Else,’ gromde hij nog tegen zijn vrouw.

Zijn moeder volgde haar man. ‘Welterusten, Clay.’

O help, hij had weer iets fouts gezegd. Nooit deed hij iets goed, altijd raakte zijn vader geïrriteerd.

Clay sloop de kamer uit en stopte bij de slaapkamer van zijn ouders. Hij hoorde hen praten en legde zijn oor tegen de deur.

Dat deed hij wel meer. Als zijn vader niet met hem wilde praten, moest hij wel op een andere manier op de hoogte blijven. ‘...ze hebben zelfs een nieuwe bestelauto gekocht. Ik weet niet met welk geld zij die hebben betaald. Mijn geld, denk ik. En Tuur levert nu ook beesten aan dierentuinen in het buitenland.’

‘Wie?’ Zijn moeder was duidelijk met iets bezig. Met haar kapsel of make-up, wist Clay.

‘Wie, wie? Ik heb het over Tuur, die elk weekend naar Rosalina komt om kippen voor het restaurant te leveren,’ hoorde Clay

[p. 63]

zijn vader zeggen met veel ergernis in zijn stem. ‘En sinds een paar maanden heeft hij Vreede als compagnon. Die man heeft altijd een aapje op zijn schouder en volgens mijn bewakers nemen ze geregeld vogels mee uit het binnenland.’

‘Toch geen powisi's.’ Clays moeder lachte.

‘Ook. Maar mijn bewakers zijn niet achterlijk, ze letten scherp op, controleren mensen en dieren tot op het bot. Elk dier wordt onderzocht, dood of levend. En toch verdwijnen er pepieten...

Ik begrijp niet hoe, maar een feit is dat de inkomsten van “Rosalina” dalen. Ik word er gek van, maar nu... ha, nu met deze pepiet hier en die dode aap waarover Clay vertelde... nu ga ik ze op heterdaad betrappen! Ik heb te veel geïnvesteerd dat ik anderen er met mijn goud vandoor laat gaan. In ieder geval heb ik eindelijk een bewijsst...’

Clay hoorde een kraan lopen. Zijn moeder was de badkamer ingegaan, hij kon niets meer verstaan. Pech. Bewijsst... bewijsstop... bewijsstation... bewijsstem... bewijsstuk! Dat moest het zijn. Hij, Clay, had zijn vader een bewijsstuk bezorgd!

Hij ging zijn studio in, pakte Martins lintje en hield het voor zijn borst. ‘Hierbij speld ik jou, Clay Wilhelmus Hagens, het lintje op dat hoort bij de Orde van de Gouden Ster,’ hoorde hij de president zeggen. ‘Dankzij jou worden wij een rijk land.’

Zo was dat, de president had helemaal gelijk.

Zag hij er nu indrukwekkend uit? Niet echt. Liever had hij die oorring van Martin geleend in plaats van dat lintje.

[p. 64]

Clay ging achter het oude drumstel zitten, waarop Martin had gespeeld. Zouden ze vrienden worden, Martin en hij? Eigenlijk vond hij Martin een uitslover, met zijn televisie-gezicht, maar iets was beter dan niets. Het was niet gemakkelijk vrienden te maken en te houden, met een vader die altijd op- en aanmerkingen maakte. Hij tikte zachtjes (stel je voor dat zijn vader hem hoorde) op het vel van een van de trommels.

Als Martin maar niet steeds Isolde zou meeslepen. Ze was echt irritant. Je had twee soorten kinderen die hij niet kon uitstaan. Je had meisjes en jongens die in Nederland waren opgegroeid en opeens hier kwamen, omdat hun ouders zo nodig terug naar hun geboorteland wilden. Ze praatten bakra, deden bakra en toch vonden ze dat ze alle Surinaamse rechten hadden. Zo iemand was Isolde.

En dan had je de tweede soort waartoe Martin behoorde. Die hadden oma's of tantes in Nederland en een heleboel neefjes en nichtjes, dus mochten ze daar vaak vakantie vieren. Als ze terugkwamen, waren ze zo verwaand als een haan met zeven kronen op zijn kop.

Hij had niemand in Nederland, zijn vader en moeder namen hem met de vakanties mee naar Miami en dan zaten ze in een hotel en hij moest maar zien hoe hij zich vermaakte.