Stop je hoofd nooit in een spinnenweb

[p. 33]

5 Sommige mensen lukt het om met twee monden te praten

‘Mam, ik ben thuis!’

Geen reactie.

‘Ik heb een vriendje, hij heet Martin.’

Geen commentaar.

‘En de vijand heet Clay.’

Nog niets. Uiteindelijk vond Isolde haar moeder in de slaapkamer, met haar neus in een enorme kist.

‘Mama, laat uw gezicht eens zien! Ik ben speciaal voor u thuisgekomen.’

Geen gezicht te zien.

Isolde liep naar haar moeder toe en klopte op haar rug. ‘Hallo, is daar iemand?’

Het hoofd van haar moeder schoot met een ruk uit de kist. ‘Je laat me schrikken.’

‘Wat bent u aan het doen?’

‘De oude troep van je vader opruimen. Hij kan niets weggooien, dus doe ik het maar. Die hutkoffer is nog van je opa en je vader heeft hem geërfd.’

‘Weet ik.’

[p. 34]

‘Hij heeft dat ding meegesleept naar Nederland en nu weer terug hierheen. Ik kijk of die kranten de moeite waard zijn.’

Opeens deinsde zij terug en zei een lelijk woord.

‘Pardon?’ vroeg Isolde, overdreven beleefd.

In de kist kropen twee kakkerlakken tegen de wand op. Isoldes moeder sloeg het deksel dicht. ‘Ik heb er geen zin meer in.’

Isolde gaf een trap tegen de hutkoffer. ‘Daar schrikken ze van, de kakkerlakken die er nog in zitten.’ Ze trok het deksel weer open, stak voorzichtig haar hand in de hutkoffer en haalde er een pagina van een krant uit. Ze las even en riep toen verrast uit: ‘Ziet u dat... papa's naam!’

‘Wat zitten jullie aan mijn spullen?’ O jé, haar vader was thuisgekomen en hij klonk niet al te vrolijk.

Isoldes moeder zei supervriendelijk: ‘Ik help je met opruimen, man. Schreef jij als kind al verhaaltjes voor de krant?’

Ha, Isolde had kunnen zweren dat hij bloosde. En dat voor haar vader met zijn donkerbruine huidskleur waarop je geen blos kon zien.

‘Natuurlijk. Als kind had ik al een groot schrijverstalent, ik ben niet voor niets journalist geworden. Ik droeg ook voor op schoolavonden en heb verschillende prijzen gewonnen.’

Opeens maakte hij een buiging en galmde:

‘On-hing - zo heette d'oude kok
Van China afgekomen.
Hij kookte heerlijke soep
Je moest zijn pot zien stomen.

[p. 35]

 

Ja, 't was alom bekend

 

Duck Soup bij oom On-hing

 

Ze kostte dertig cent.

 

 

 

Eens vroeg toch Jan: ‘Wat soep kan 't zijn

 

Zie eens dit vlees, 't is wat behaard

 

Een vleugel is 't niet, 't heeft meer iets van 'n staart

 

On-hing, zeg luister even hier

 

Je soep smaakt wel

 

Wat vlees is 't toch?’

 

‘Ach,’ zegt On-hing, ‘je kletst, 't is Dog!’

 

‘Wat is dat, Dok?

 

Is dat 'n beest met vlerken, dat op twee poten

 

gaat 'n keer?’

 

‘Neen,’ zegt On-hing, ‘het heeft twee nog meer

 

You don't know Dog?!

 

Het beest dat zegt: Wouw-Wouw!’

Haar vader besloot plechtig met: ‘Dat was een gedicht van George Gerhardus Theodorus Rustwijk, geboren op 13 december 1862 en overleden op 17 juli 1914. Het oorspronkelijke gedicht is langer.’

Isolde wist niet of ze het mooi moest vinden of niet.

Schandelijk: mensen die hondenvlees aten.

‘Niet echt leuk,’ zei ze.

Maar Isoldes moeder vond het wel leuk, zij snikte zelfs van het

[p. 36]

lachen. ‘Dat versje hoor ik voor het eerst van je.’

Isolde wist niet of haar moeder haar vader uitlachte of toelachte.

‘Het kwam opeens naar boven uit een grijs verleden,’ zei haar vader.

‘Prachtig, hoor, ik vond het echt prachtig,’ knikte haar moeder.

‘Nu iets van jezelf.’

Isoldes vader grabbelde in de oude papieren en riep opeens uit: ‘Ach, kijk, luister, dat heb ik ingezonden. Vroeger verzamelde ik raadsels. Je moet die kranten niet weggooien, hoor.’

‘Man, jij bewaart ook alles,’ kreunde Isoldes moeder, maar haar man reageerde niet, hij las al hardop voor: ‘Eén doodt Elfida. Elfida doodt zeven. Zeven doden drie. Ra, ra, ra, wat is dat?’

Isolde trok een verontwaardigd gezicht. ‘Wouw-wouw. Zeker weer dode honden.’

‘Bijna goed,’ grinnikte haar vader. ‘Het is een oud verhaal. De hond Elfida eet van een vergiftigde koek en sterft.’

‘Ik wist het!’

Haar vader ging gewoon door: ‘Zeven aasgieren storten zich op het lijk van Elfida en... gaan dood. En wie zijn die drie die gedood worden?’

‘Ik hoef het niet te weten,’ zei Isolde.

‘Eh...’ begon Isoldes moeder. ‘Ik geef het op.’

‘Mieren,’ glunderde haar vader. ‘Drie mieren eten van de lijken van de zeven aasgieren en gaan ook dood.’

‘Knap, hoor. Isolde, wil je de tafel dekken, ik heb sardines

[p. 37]

klaargemaakt voor op het brood.’

‘Ik heb geen trek na al die dode-dieren-verhalen,’ protesteerde Isolde. ‘Papa, wat betekent riddimoesoe?’

‘Waar heb je dat gehoord?’

‘Ik heb in de winkel een jongen ontmoet, Martin Plaat heet hij. Die vond het erg dat iemand op straat “riddimoesoe” riep.’

‘Verrader,’ zei haar vader, ‘het staat voor verrader, maar de letterlijke betekenis is rode muts. Die werd gedragen door soldaten die op weggelopen slaven moesten jagen. Zelf waren ze ook slaaf, maar als soldaat werden ze vrij man. Ik zou me er maar niet te veel in verdiepen.’

Nu werd Isolde pas echt nieuwsgierig. ‘Waarom niet?’

‘De slavernij was een treurige tijd, met veel haat en nijd, niet alleen tussen de meesters en de slaven, maar ook tussen de slaven onderling. Laten we liever naar de toekomst kijken.’

Later, in bed, dacht Isolde: Is Martin een verrader of niet? Wat hij bij Clay had gedaan, haar verwaarlozen voor een drumstel... was dat verraad of niet? Opeens zag zij Clay grijnslachen, terwijl Martin niet ophield met drummen en erbij zong:

Isolde, Isolde
Het leven is één kolder
Als je niet kunt zingen
Als je niet kunt spelen
Gaan de jongens van je vervelen

Clay viel in:

[p. 38]

 

Isolde, Isolde

 

Weet je nog hoe je hoofdje tolde

 

Je lijkt wel een dronken vrouw

 

Wie houdt er nou van jou

Wat een rotlied, dacht Isolde. Langzaam deed ze haar ogen open en keek tegen de klamboe aan die over haar bed hing en haar beschermde tegen muskieten. Wat een stomme droom.

Hoewel... als ze bevriend bleef met die jongens zou ze liedteksten voor hen kunnen schrijven. Beroemd zouden ze worden!