Sis en Sas. De ruziestrooiers

[p. 35]

8.
Kwidee!

‘We moeten scheermesjes kopen,’ zei Glebber.

Glibber en Glabber luisterden aandachtig naar het plan van Glebber. Het was een verschrikkelijk goed plan. Alleen hadden ze geen scheermesjes, en die konden ze ook niet van hun vader weg pakken, want hagedissen hoeven zich nu eenmaal niet te scheren. Nooit!

‘Glibber heeft het meeste geld in zijn spaarpot,’ zei Glabber. ‘Hij moet ons dat geld lenen om die scheermesjes te kopen.’

‘Je bent glebber-glabber-gek,’ stoof Glibber op. ‘Jij hebt ook geld in je spaarpot. Waarom moet ik al mijn geld geven?’

‘Maken jullie geen ruzie,’ zei Glebber boos. ‘Natuurlijk moeten we allemaal evenveel centjes bij elkaar leggen, om die scheermesjes te kopen. Je bent gierig, Glabber.’

‘Ik ben niet gierig,’ protesteerde Glabber. ‘Glibber is gierig. Hij geeft nooit iets uit. Hij wil nooit snoepjes kopen. Daarom heeft hij zoveel geld in zijn spaarpot.’

‘Het gaat je niets aan,’ zei Glibber. ‘En jij bent een gierige, gulzige, gl...’

‘Hou op,’ schreeuwde Glebber. ‘Wil je je staartje houden of niet?’

‘Ik hou van mijn staartje,’ zei Glibber.

‘Ik ook,’ zei Glabber.

‘Ik ook,’ zei Glebber. ‘Daarom moeten we mijn plan uitvoeren. Luister. Dus we vragen een vrucht van mevrouw Markoesa. En dan maken we een lekker sapje. En dan doen we er aspirientjes in. En dan vragen we aan

[p. 36]

[p. 37]

Witte Bom, Latje en Hatsjee: Willen jullie een lekker sapje proeven? En dan drinken ze en dan vallen ze biem-bam-boem in slaap.’

‘Ja!’ juichte Glibber. ‘En dan pakken we onze scheermesjes...’

‘En dan... scheren we de staarten van Witte Bom, Hatsjee en Latje helemaal kaal!’ lachte Glabber.

‘Precies,’ zei Glebber. ‘En dan schrijven we in het zand: De volgende keer snijden we een stukje van jullie staart af. Dat komt er van. Omdat jullie de staarten van Glibber, Glabber en Glebber willen afbijten.’

‘Pssst,’ riep één van de heren Klimop. ‘Ik ben eigenlijk gek. Nu willen ze ook nog, dat ik voor postbode speel. Ze hebben hier een briefje voor jullie bezorgd. Asjeblieft!’

Glebber pakte het briefje aan. ‘Glimmelaar! Wat lees ik daar!’ riep hij even later uit.

‘Kworderier! Wat lees ik hier!’ riep op datzelfde moment meneer Koel uit.

Alle kikkers legden de witte lakens opzij. Meneer Koel had zojuist een brief ontvangen van meneer Bokkepoot. Hij las hem en hij was zo verbaasd, dat hij vloekte: ‘Kworderier!’

‘Foei, man,’ zei mevrouw Koel.

‘Kwa,’ zei meneer Koel. ‘Kworry! Houden jullie maar op met naaien.’

Alle kikkers waren namelijk jorka-kleren aan het naaien. Daarvoor hadden zij alle witte lakens van de bed-

[p. 38]

den gehaald. Want als je het nog niet weet: van witte lakens kun je heel goed jorka-kleren maken. Sla maar eens een wit laken om je heen (bedek ook je hoofd!), en je lijkt precies op een jorka.

Meneer Koel had een prachtig plan bedacht. Ze zouden vannacht naar de hagedissen gaan. Als jorka's!

‘Kwoeikwoeikwoei...’ zouden zij gillen. ‘Wij zijn de wrekers. Als jullie de kikkers niet met rust laten, komen wij elke avond spoken. Kwullie kwullen kwiek kworden. Kwonger kwijden.’

Wel, dat zou die hagedissen een mooi lesje geven!

‘Kwik kwees kwier...’ zei meneer Koel. ‘Ik lees hier... Beste vrienden. Wij geven vannacht een feestje. Om twaalf uur. Bij Moesje Manjaboom. Omdat wij allemaal zo prettig samen leven op dit erf! Jullie komen toch ook? Groetjes van Glibber, Glabber en Glebber.’

Op datzelfde moment las Glebber: ‘Hallo oude vriendjes. Wij geven vannacht een feestje. Om twaalf uur. Bij Moesje Manjaboom. Jullie moeten komen! Sis en Sas hebben altijd gezegd, dat we jullie staartjes moeten afbijten. Jullie vinden dat leuk, zeiden ze. Maar wij geloven Sis en Sas niet meer. Tot later! Jullie oude vriendjes, die jullie nieuwe vriendjes willen worden: Witte Bom, Latje en Hatsjee.’

‘Gelukkig!’ zei Glibber. ‘Dan hoeven we ook geen scheermesjes te kopen.’

‘Kwieve kwakedissen,’ zei meneer Koel.

‘Wat moeten we met die lakens doen?’ vroeg mevrouw Koel praktisch.

[p. 39]

‘Die zijn verknoeid,’ kwaakte iemand. ‘Die lakens kunnen niet meer op de bedden.’

‘Kwidee!’ riep meneer Koel uit. ‘Knip die jorkahoed er af, dan heb je een mooi feestkleed. Laten we aan de bloemen vragen of we een paar blaadjes mogen hebben. Dan versieren we onze witte feestkleren met rode en gele en paarse bloemblaadjes!’

‘Kweuk!’ riep iedereen enthousiast.

Kwo kwezegd - kwo kwedaan!