Sis en Sas. De ruziestrooiers

[p. 28]

6.
Ik zie, ik zie...

‘Ik zie bloed vloeien. Ik hoor dieren huilen en kermen. De lucht is zwart. De zon schijnt niet meer. Nooit meer. Dat zie ik allemaal. En nog veel meer! Allemaal narigheid en ellende.’

Ma Anoeloe zweeg. Het was bladstil. Niemand bewoog. Niemand sprak. Niemand zuchtte. Ma Anoeloe had in de toekomst gekeken. Het was verschrikkelijk wat zij allemaal had gezien.

Ze waren vannacht bij elkaar gekomen onder Moesje Manjaboom. De familie Khiralala in haar geelgroene komkommerkleedjes. De heren Bokkepoot in plechtige, dieprode pakken. Verschillende takken van de familie Klimop, ook bekend als Ivy. De dames Gouden Regen in goudgeel. Juffrouw Grasspriet had natuurlijk weer iets groenigs aan, en de familie Fajalobi was er ook, uiteraard in vurig rood.

Kortom, alle bloemen, planten en struiken waren naar de spoedvergadering gekomen.

Juffrouw Grasspriet, die alles hoort, omdat alle dieren wel eens bij haar komen uitrusten, had Ma Anoeloe gewaarschuwd. Moesje Manjaboom, die ook veel hoort, omdat alle dieren ook vaak bij haar komen uitblazen, had Ma Anoeloe eveneens een seintje gegeven.

‘Er komt een bloedbad!’ hadden ze gezegd. ‘Alle dieren hebben zich laten opstoken door Sis en Sas.’

En nu had Ma Anoeloe in de toekomst gekeken en iedereen was er stil van. Allemaal narigheid en ellende!

Eén van de heren Bokkepoot schraapte zijn keel. ‘De situatie is ernstig, zeer ernstig, als ik het goed begrijp,’ zei

[p. 29]

hij. ‘Als ik het goed begrijp, dan willen Witte Bom, Latje en Hatsjee de Vijanden verslaan.’

‘Juist,’ zei één van de heren Klimop. ‘Maar die Vijanden zijn onder anderen Bruintje, Bakra, Panter en Mollie, en die denken weer dat Witte Bom, Latje en Hatsjee de Vijanden zijn.’

‘En Glibber, Glebber en Glabber,’ ging één van de dames Gouden Regen door, ‘die willen op hun beurt Witte Bom, Latje en Hatsjee een lesje geven.’

‘Wat een toestand, wat een toestand,’ zei meneer Khiralala. ‘En die hagedissen? Wie zijn boos op die hagedissen?’

‘Meneer Koel en zijn vrienden!’ deelde juffrouw Grasspriet mee.

‘En door wie worden de kikkers vermoord?’ vroeg mevrouw Khiralala.

‘Dat weet ik niet,’ zei juffrouw Grasspriet. ‘Dat heb ik nog niet gehoord.’

‘Als ik het goed begrijp,’ zei meneer Bokkepoot, ‘als ik het goed begrijp, dan vliegen Sis en Sas van de een naar de ander. En nu wil ieder dier een ander dier vermoorden. Juist ja, dat wordt een bloedbad, als ik het goed begrijp.’

‘Nee,’ zei Moesje Manjaboom krakerig. ‘Niet iedereen wil iedereen vermoorden. Ze willen elkaar alleen maar lesjes geven.’

‘Ja-ja,’ zei één van de heren Klimop, ‘dat ken ik. Ze beginnen met lesjes en ze eindigen met kistjes.’

‘U bedoelt?’ vroeg één van de dames Gouden Regen.

‘Doodkistjes,’ zei één van de heren Klimop op som-

[p. 30]

bere toon. ‘Ma Anoeloe heeft toch bloed zien vloeien!’

‘Dat is waar,’ knikte iedereen.

Het werd weer bladstil. Niemand bewoog. Niemand sprak. Niemand zuchtte. Iedereen hoorde dieren huilen en kermen. De lucht was zwart. De zon scheen niet meer. Nooit meer.

‘Die dieren lijken wel mensen,’ kraakte Moesje Manjaboom opeens. ‘Allemaal ruzie, haat en nijd. Ik begrijp niet, dat ze niet wijzer zijn.’

‘Maar wij zijn wel wijzer,’ zei Ma Anoeloe zachtjes. ‘Ik zie, ik zie...’

Iedereen keek vol verwachting naar Ma Anoeloe.

‘Ja! Ik zie een mogelijkheid!’

‘Wat heerlijk!’ jubelde juffrouw Grasspriet.

Opeens was het niet stil meer, daar bij Moesje Manjaboom. Iedereen praatte door elkaar. Iedereen keek opgelucht. Iedereen lachte of glimlachte. Iedereen wist het: als Ma Anoeloe een mogelijkheid zag, dan was er een mogelijkheid.

Ma Anoeloe klapte in haar groene handen. ‘Als iedereen meewerkt, dan lukt het wel,’ zei ze. ‘Ik heb een geweldig plan. Ik stel voor, dat we tien minuten pauzeren, zodat de dames Gouden Regen de hapjes en de sapjes kunnen rond delen. Daarna zullen we direct aan het werk gaan.’

Tien minuten later was iedereen inderdaad druk bezig. Want als ze bij de bloemen, de planten, de bomen en de struiken een plan hebben, dan laten ze er geen gras over groeien!