Sis en Sas. De ruziestrooiers

[p. 20]

4.
Kwo-kwo-kwo!

‘Meneer Koel! Meneer Koel!’

Sis en Sas zweefden met hun zwarte parapluutjes over het erf, op zoek naar meneer Koel.

‘Kwat kwis kwer?’ kwaakte meneer Koel en hij sprong te voorschijn.

Sis en Sas daalden, maakten een keurige buiklanding, remden, en vouwden hun parapluutjes dicht.

‘Meneer Koel,’ zei Sis, ‘we komen u waarschuwen.’

‘Ja, meneer Koel,’ siste Sas, ‘het is onze plicht om u te waarschuwen.’ En hij trok een ernstig slangegezicht. ‘Het is verschrikkelijk.’

‘Het is schandalig!’ siste Sis.

Meneer Koel sprong van links naar rechts en van rechts naar links. Hij was nieuwsgierig! ‘Kwat? Kwat? Kwat kwis kwer kwan?’

‘Moet u luisteren,’ zei Sis en hij deed heel geheimzinnig. Hij keek om zich heen of niemand hen kon afluisteren. Hij wenkte meneer Koel om nog dichterbij te komen. En hij ging fluisteren, om nog meer indruk te maken. ‘U moet verdwijnen,’ zei hij toen, heel zacht.

‘Verdwijnen?’ vroeg meneer Koel verwonderd, terwijl hij zijn ogen heel groot en bol liet worden. ‘Kwaarom?’

‘Sis bedoelt,’ zei Sas, ‘Sis bedoelt... dat ze u willen wegjagen!’

‘Mij wegjagen? Mij wegjagen? Kwaarom? Kwie?’

‘Nee-nee,’ zei Sis. ‘U niet. U niet alleen. Jullie allemaal! Ze willen jullie allemaal wegjagen.’

‘Kwo-kwo!’ kwaakte meneer Koel.

[p. 21]

‘Ja, ze zeggen, dat er veel te veel kikkers op het erf zijn. En er komen er steeds meer bij! En jullie springen overal rond en jullie eten alles op. Jullie moeten verdwijnen!’ ratelde Sis.

‘Kwat kween kwonzin,’ zei meneer Koel. Meneer Koel was een koude kikker, die zich niet snel druk maakte. ‘Wij springen niemand in de weg,’ zei hij. ‘Het erf is groot genoeg. En er is ook eten genoeg.’

‘Het is echt waar,’ fluisterde Sas. ‘Ze willlen jullie het water in jagen. Ze zeggen, dat jullie net zo goed in de trens kunnen wonen. Jullie horen hier niet thuis. Jullie zijn indringers. Ze gaan jullie wegdringen!’

‘Kwo-kwo!’ zei meneer Koel heel hard. Hij was nu toch wel een beetje ongerust.

‘Kwat kwis kwer?’ klonk het opeens van alle kanten. Overal vandaan sprongen kikkers te voorschijn. Ze waren geschrokken van de luide uitroep van meneer Koel.

‘Ze willen ons wegjagen,’ zei meneer Koel tegen zijn vrienden. ‘Ze zeggen, dat er te veel kikkers zijn. Ze zeggen dat we hier niet thuis horen. Ze zeggen, dat we in de trens moeten gaan wonen. Ze willen ons het water in jagen!’

‘Kwo-kwo-kwo!’ riepen alle kikkers verontwaardigd uit. ‘Kwat gemeen! Kwat oneerlijk!’

‘Kwil kwiet kweg,’ huilde een klein kikkertje. ‘Ik hou niet van de trens, ik hou van hier. Hier is het prettig. In de trens is het altijd nat.’

‘Ik wil niet in bad!’ gilde een kriel-kikkertje, dat het allemaal niet zo goed begrepen had.

[p. 22]

‘We moeten iets doen,’ zei meneer Koel heel rustig en koel.

‘Ja-ja,’ siste Sis. ‘Jullie moeten iets doen!’ En hij knipoogde tegen Sas, omdat die domme kikkers hen geloofden. Nu zou er weer ruzie komen en dat vonden Sis en Sas heerlijk. Zonder ruzie verveelden ze zich. Daarom strooiden ze altijd lelijke praatjes en leugens rond.

‘Maar wie wil ons eigenlijk wegjagen?’ vroeg een oude, donkergroene baas.

‘Glibber,’ zei Sis.

‘En Glebber,’ zei Sas.

‘En Glabber,’ zei Sis.

‘En alle hagedissen,’ voegde Sas er aan toe.

‘Kwo-kwo-kwo!’ riepen alle kikkers uit.

‘Kwibber is mijn vriendje!’ zei het kleine kikkertje, dat niet van nattigheid hield.

‘Kwan kwiet,’ zei meneer Koel. ‘Alle hagedissen zijn onze vrienden. Kwan kwiet.’

‘We hebben het zelf gehoord,’ zei Sis snel.

‘We komen er net vandaan,’ zei Sas.

‘Ze waren aan het vergaderen,’ zei Sis. ‘Wij kwamen toevallig langs en toen hoorden wij toevallig, dat zij een plan aan het maken waren.’

‘Zuiver!’ zei Sas. ‘Het was een plan om alle kikkers weg te jagen.’

‘Kwecht kwaar?’

‘Kwecht kwaar!’ knikte Sis, terwijl hij kikkerachtig ging praten om nog meer indruk te maken. ‘Kwibber,

[p. 23]

Kwebber en Kwabber kwen kwalle kwakedissen kwaan kwullie kweg kwagen.’

‘Kwo kwee,’ zei meneer Koel. ‘Niemand gaat ons wegjagen. We zullen die hagedissen een lesje leren. We zullen een plan maken!’

‘Kwij kwoeten kwu kweg,’ zei Sas. ‘Kwag-kwag!’ En hij stak zijn zwarte parapluutje op en zweefde weg.

‘Kwag-kwag!’ groette ook Sis en hij stak ook zijn zwarte parapluutje op en hij zweefde Sas achterna.

‘Kwelukt!’ lachte hij, toen ze ver genoeg waren en de kikkers hen niet konden horen.

Sas was zo blij, dat hij begon te zingen. Hij maakte zomaar een liedje. Luister maar!

Iedereen is dom
Pom-pom-pom
Overal komt kwuzie
Do ree mi
Fa sol la
Ha ha ha
HA HA HA