Sis en Sas. De ruziestrooiers

[p. 10]

2.
Sanderie!

Ze hadden wèèr ruzie. Elke dag maakten ze ruzie en scholden ze elkaar uit.

Ma Dodo maakte zich elke dag kwaad, maar het hielp niet.

‘Hatsjee!’ riep ze. Nee, ze niesde niet. Ze riep haar zoon, die net een heel lelijk woord (‘sanderie’) tegen de Vijanden had geschreeuwd.

‘Hatsjee, kom hier!’

Hatsjee had geen zin om te komen. Hij wilde Witte Bom en Latje ook niet in de steek laten. Met z'n drieën konden ze de Vijanden beter uitschelden. Maar Ma Dodo was niet gemakkelijk, als je haar niet gehoorzaamde. Ze gaf je direct een beet in je oor.

‘Stinkvogels,’ gromde Hatsjee nog even snel tegen de Vijanden, voordat hij naar Ma Dodo toe rende. Ha, ik heb ze mooi beet, dacht hij. Je kunt je niet voorstellen hoe beledigd een hond zich voelt, als hij voor stinkvogel wordt uitgescholden! Daarom was Hatsjee erg trots op zijn laatste scheldwoord.

‘Au-au-au,’ jammerde Hatsjee. Ma Dodo had hem een pijnlijke beet in zijn linker oor gegeven. ‘Hoe vaak heb ik je niet gezegd, dat je geen “sanderie” mag zeggen,’ blafte Ma Dodo.

‘Maar zij... zij zijn begonnen,’ piepte Hatsjee.

‘Hou je mond en blijf hier,’ grauwde Ma Dodo.

‘Jullie zijn zelf stinkdieren!’ schold Vijand nummer I terug.

Witte Bom sprong naar voren en liet zijn tanden zien.

‘Jullie moesten je schamen,’ zei meneer Poort. Me-

[p. 11]

[p. 12]

neer Poort was heel belangrijk. Hij beschermde het erf van Ma Dodo en hij liet niet toe, dat de Vijanden naar binnen kwamen.

‘Bemoei u met uw eigen zaken,’ zei Latje heel vrijpostig tegen meneer Poort.

‘Bom!’ gilde Ma Dodo. ‘Latje! Kom onmiddellijk hier!’

‘We krijgen jullie nog wel,’ dreigde Latje, terwijl hij zich omdraaide.

‘Mammie roept... Ga maar vlug naar Mammie,’ zeiden de Vijanden, heel langzaam en treiterig.

Witte Bom en Latje holden de trap op van het huis. Ma Dodo en Hatsjee stonden bovenaan de trap.

‘Au-au-au,’ jammerden Witte Bom en Latje, toen Ma Dodo hen ook verwelkomde met een beet.

‘Hi-hi-hi,’ lachte Hatsjee zachtjes. Nu was hij niet de enige met een pijnlijk oor.

‘Altijd maken jullie ruzie,’ zei Ma Dodo. ‘Ik wil het niet hebben.’

‘Ja Ma...’ begon Witte Bom, ‘maar zij...’

‘Niets zij...’ snauwde Ma Dodo. ‘Ik heb niets met die andere beesten te maken. Ik praat tegen jullie. Als jullie je koest houden, is er ook geen ruzie in deze straat. En verdwijn nu uit mijn ogen. Ga achter op het erf spelen.’

Hatsjee, Witte Bom en Latje liepen langzaam de trap af. ‘En bied meneer Poort je excuses aan, dat je weer zijn rust hebt verstoord.’

‘Meneer Poort, het spijt ons,’ zeiden Hatsjee, Witte

[p. 13]

Bom en Latje tegen meneer Poort.

‘Ja-ja, het is me een toestand,’ bromde meneer Poort. ‘Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt.’

Witte Bom, Latje en Hatsjee keken door de spijlen van meneer Poort of de Vijanden verdwenen waren. Zagen ze daar, in de trens aan de overkant, een puntje van de zwarte staart van Vijand nummer III?

Witte Bom begon te grommen.

‘Wat hoor ik?’ riep Ma Dodo bovenaan de trap. ‘Zijn jullie daar nog?’

‘Kom weg,’ riep Latje. ‘Wie het eerst bij Moesje Manjaboom is!’

Witte Bom en Hatsjee renden achter hem aan.

Hijgend stonden ze even later onder Moesje Manjaboom. (Latje had natuurlijk weer gewonnen. Magere honden kunnen altijd harder hollen dan dikke honden.)

‘Toch is het niet eerlijk,’ zei Hatsjee. ‘Wij mogen geen ruzie maken, maar die anderen beginnen elke dag met ruzie maken. Zij komen ons lastig vallen.’

‘We moeten er iets aan doen,’ zei Witte Bom.

‘We moeten ze een lesje geven,’ zei Latje. ‘We moeten ze zo'n afstraffing geven, dat ze op hun poten staan te trillen en nooit meer durven komen schelden.’

‘We moeten ze vermoorden!’ zei Hatsjee.

‘Hoe dan?’ vroeg Witte Bom. ‘Meneer Poort staat altijd tussen ons in.’

‘We moeten een plan maken,’ zei Latje. ‘We hoeven ze niet te vermoorden, maar we moeten ze wel verslaan. Laten we heel goed nadenken.’

[p. 14]

Na tien seconden zei Hatsjee: ‘Sanderie, wat ben ik moe. Ik heb al een uur nagedacht en ik weet nog niets. Laten we gaan spelen!’

‘Gaan jullie maar spelen,’ zei Latje tegen Witte Bom en Hatsjee. ‘Ik ben de beste denker van de familie, maar jullie moeten me tijd geven.’

Even later waren Witte Bom en Hatsjee aan het spelen met Glibber, Glebber en Glabber, de hagedissen. En Latje zat nog steeds, heel stil, onder Moesje Manjaboom. Latje, de beste denker van de familie, was aan het denken.

Als je heel goed keek, zag je dat achter het voorhoofd van Latje kleine, blauwe vlindertjes iets aan het bouwen waren. Dat waren de denkertjes, die een plan aan het maken waren.