Sis en Sas. De ruziestrooiers

[p. 5]

1.
Gekke namen

Hé, wie praten daar?
O, wat is dat raar:
Een hond en een plant
Op het erf in het zand!

Ja-ja, dit is een heel vreemd verhaal. Moet je horen! De hond heette Ma Dodo en de plant heette Ma Anoeloe. Ma Dodo had een probleem.

‘Je moet je niet zo druk maken,’ zei Ma Anoeloe. Maar Ma Dodo maakte zich wèl druk. Want Ma Dodo had drie zonen, met hele gekke namen. Die namen hadden ze van de mensen gekregen.

De eerste zoon heette Bom. Officieel heette hij zelfs Witte Bom. Hij sprong op je, of liever: hij liet zich op je vallen als een bom. Maar daarom heette hij niet gewoon Bom. Nee, hij heette Witte Bom. Natuurlijk, omdat hij wit was.

De tweede zoon van Ma Dodo heette Latje. Nee, niet omdat hij zo mager bleef als een lat, hoeveel hij ook at. Was dat het maar! Nee, Latje heette officieel Mulatje. Natuurlijk, omdat hij zo bruin was als een Mulat. Hij was lichter bruin dan Ma Dodo!

En dan was er nog Hatsjee. Ma Dodo wist niet of ze er om moest lachen of huilen. Eerst was hij door ‘die mensen’ Zwartje gedoopt. Natuurlijk, omdat hij zwart was. Maar toen Zwartje zijn eerste blaf zei, klonk dat als de nies van een marktvrouw: Hatsjeeee!!! En van die dag af heette Zwartje Hatsjee.

Wel, hoe zou jij je voelen, als je moeder was van drie zonen, die Witte Bom, Latje en Hatsjee heetten? Net als

[p. 6]

Ma Dodo, denk ik. Je zou je kwiskwasperig voelen!

‘Ik voel me kwiskwasperig,’ mopperde Ma Dodo, terwijl ze opstond en heupwiegend wegliep om nog een glaasje stroop voor Ma Anoeloe in te schenken.

‘Die mensen zijn kleurenziek. Dat is nu eenmaal zo,’ zei Ma Anoeloe sussend. ‘Ze zien wit, bruin en zwart en ze praten wit, bruin en zwart.’

‘Ik wil niet dat mijn zonen zo opgroeien,’ zei Ma Dodo. ‘Straks gaan ze net zo doen als die mensen.’

Ma Anoeloe streek over haar groene hoofd. Ze dacht na. ‘Kun je je kinderen niet een andere naam geven? Een geheime naam!’ vroeg ze.

‘Nee, dat kan niet,’ zei Ma Dodo en ze zuchtte. ‘Ik woon bij die mensen en je weet het: kleine hondjes moeten leren om naar hun naam te luisteren. Als ik hem bijvoorbeeld “Molili” zou noemen, en die mensen roepen “Witte Bom”, dan weet hij ook niet meer wat hij moet doen. Dan wordt hij een draai-draai-hond.’

Ma Anoeloe stond op. ‘Ik moet naar huis,’ zei ze. ‘Over een uur wordt het licht.’

Ma Anoeloe woonde in de plantenbak. Daar stond ze elke dag: heel mooi, diepgroen, heel stil... Niemand (geen mens) wist dat die ene plant Ma Anoeloe heette en dat ze elke avond pootjes kreeg. Overdag vouwde ze haar benen zorgvuldig onder haar blad, zodat niemand (geen mens) kon zien dat ze kon lopen. Geen mens wist ook, dat Ma Anoeloe met haakjes aan de stengel vast zat. Ze kon zich zo loshaken en op stap gaan. Dat deed ze dan ook elke avond.

[p. 7]

Vannacht was ze bij Ma Dodo op bezoek gegaan. Ze had Ma Dodo alles verteld over het leuke feest bij de komkommer-familie Khiralala.

Ja, want dat was niet te geloven. Bij de planten ging iedereen - echt, iedereen! - gezellig met iedereen om. Iedereen was goed op iedereen.

Wat een verschil met de dieren! Bij de dieren was het zo ongeveer als bij de mensen. Veel, heel veel ruzie, haat en nijd!

En wie hadden daar plezier in?

Wie wreven zich in de handen?

Wie rolden over de grond van het lachen?

Sis en Sas!

Sis en Sas waren dol op ruzie, haat en nijd! Als er geen ruzie was, verveelden ze zich en waren ze uit hun humeur. Daarom deden ze allerlei dingen, waardoor dieren ruzie kregen. Ze vertelden bijvoorbeeld wat Die over Die had gezegd. Allemaal lelijke praatjes en leugens.

Maar de dieren wisten niet hoe gemeen Sis en Sas waren. Ze geloofden Sis en Sas. Ze geloofden hun lelijke praatjes en leugens. En daarom maakten de dieren altijd maar ruzie.

Sis en Sas waren nu eens hier, dan weer daar. Ze vlogen van de een naar de ander. Ze hadden namelijk parapluutjes onder hun buik en als ze die opstaken, konden ze vliegen. Niet heel ver, maar ver genoeg om van de een naar de ander te zweven en te roddelen.

En als Die en Die weer ruzie hadden, dan moest je Sis en Sas horen lachen!

[p. 8]

[p. 9]

Sis en Sas waren echt de gemeenste slangen, die je je maar kunt voorstellen.

‘Pssst - sssst - ssst,’ fluisterde Sis in het oor van Sas.

‘Ha-ha-ha!’ lachte Sas met een vuile grijns om zijn mond. ‘Afgesproken, hoor. Dat gaan we doen!’

En weg zweefden ze, met hun zwarte parapluutjes. Ze hadden weer een nieuwe ruzie bedacht!