O sekoer! Help!

[p. 98]

Hoop en wanhoop

Martin liep dicht langs de huizen, met Poirot op de hielen. Hij had besloten alleen maar achterafstraten te nemen. Als de boeven hem aan het zoeken waren, moest hij het hun zo moeilijk mogelijk maken.

Op de hoek van een van de straten wist hij een telefooncel. Wie zou hij eerst bellen? De politie, de krant of zijn oma? Nee, geen politie. Hij wilde dat hij met oma Iris kon overleggen. Maar zijn grootmoeder was op de boot. Of zou zij inmiddels naar het appartement zijn teruggegaan? Oom Michel zou het niet wagen om haar gevangen te houden. Martin hoopte op een wonder en in de telefooncel draaide hij het nummer van zijn oma: 467712517.

De telefoon ging slechts één keer over en werd toen opgenomen.

‘Oma?’

‘Martin! Breng die diamant onmiddellijk terug.’

O jee, oom Michel.

Hij hing snel de hoorn aan de haak. Zo, dat wist hij. Ze waren niet op de boot, maar thuis. Dan zou hij nu de krant opbellen. In het telefoonboek zocht hij het nummer op.

Dat was toch wel netjes van Frankrijk, er lagen gewoon telefoonboeken in de telefooncellen. ‘Ze hebben hier een

[p. 99]

strenge politie,’ had oma Iris verteld. ‘In Nederland mag alles en daarom vind je zelden een telefoonboek in een telefooncel. Dat wordt weggehaald of verscheurd door vandalen. En je kunt er alleen maar met kaarten bellen, want geldautomaten worden leeggehaald voordat je het weet.’

‘Nederland lijkt me net zo erg als Suriname,’ had Martin gezegd.

‘Bijna. Maar een volgende keer zullen we het hebben over rechtszekerheid en persvrijheid, hier en daar.’

‘Ik weet heus wel dat hier meer recht en persvrijheid is.’

‘Allo, avec L'Indépendance.’

‘Allo, ik ben... je suis Martin Plaat en I have... ik heb groot nieuws, big news. Ik heb hem gevonden, de diamant, I have found the diamant The Hope of Suriname. Come direct to Boulevard de la Mer, nummer honderd, numéro cent, honderd, appartement 735, sept, trois, cinq.’

Hij hing de hoorn op. Dat zou een grote verrassing worden, daar aan de boulevard van de zee, nummer honderd.

Martin ging op weg naar het appartement van zijn grootmoeder. Al snel begon hij te rennen. Het poedeltje Poirot blafte en huppelde uitgelaten mee. Toen hij vlak bij het gebouw was, dook hij achter de heg die rondom de

[p. 100]

flat stond. Hier zou hij op de journalisten wachten.

‘O God,’ bad hij. ‘laat ze snel komen en mij helpen.’ Als ze maar niet hadden gedacht dat zijn telefoontje een flauwe grap was.

Gelukkig duurde het niet lang of hij hoorde een auto met grote snelheid naderbij komen. Martin gluurde door de heg en zag een grijze Renault, waarop langs de zijkant met grote letters geschreven stond: ‘Presse - L'Indépendance’. Dat betekende: Pers - De onafhankelijkheid. De onafhankelijke krant was gearriveerd! Ze hadden hem geloofd en waren komen aanracen. Nu kon hem niets meer gebeuren.

Hij kwam tevoorschijn en zei tegen de mannen die uitstapten: ‘Je suis... ik ben Martin Plaat. I have found the diamant the Hope of Suriname.’ Zo was het: hij, Martin Plaat, had de diamant de Hoop van Suriname gevonden.

‘Where is it?’ Ja, natuurlijk wilden ze meteen weten waar die steen was.

‘Wait and see.’ Martin voelde zich sterk en onkwetsbaar. Ze konden wachten en zien wat er zou gebeuren.

De man met het fototoestel kwam onmiddellijk in actie, richtte zijn camera. Licht flitste. De foto van Martin Plaat zou morgen in de krant staan!

‘Armand Bécaud, journalist,’ stelde de andere man zich voor.

‘Kom maar met mij mee, follow me!’ zei Martin.

Poirot blafte weer.

[p. 101]

Martin vond het makkelijker om Engels te praten. Om de een of andere reden paste het ook beter bij alles wat nu zou gebeuren. Hij zat midden in een spannende film, waarvan hij alleen de ontknoping kende.