O sekoer! Help!

[p. 93]

Zand happen

Martin probeerde zijn ogen open te doen, wat maar lastig ging. Zijn wimpers plakten op zijn wangen, die een beetje nat aanvoelden, alsof hij gehuild had. Wat was er in godsnaam gebeurd? Waar was hij?

Hij lag op zijn buik, kon zijn armen niet bewegen en zijn benen leken bij elkaar gebonden. Jekkes, zijn lippen proefden iets korreligs, iets rulligs. Wat zat er allemaal in zijn mond? Zand en dennennaalden. Hij spuugde een paar naalden en zandkorrels uit en dwong zijn ogen om open te gaan. Niets... nog... zag hij... niets. Even werd hij heel bang, even dacht hij dat hij blind was geworden. Maar toen bedacht hij dat het nacht kon zijn, dat daarom de wereld om hem heen zwart was. Hij lag met zijn wang tegen zwarte aarde en keek naar een zwarte wand. Misschien moest hij zich omdraaien.

Dit was een nachtmerrie. Iemand had achter hem gestaan en hem een klap gegeven. Hij voelde opeens steken in zijn hoofd. Toch lukte het hem zich op zijn rechterzij te draaien, hij was gelukkig niet vastgebonden. Zijn linkerooghoek ving een lichtstraal op. Misschien was het toch nog overdag. Daar, boven de struiken was het wit. Een witte raket!

In zijn gedachten was hij terug in Kourou in Frans-Guy-

[p. 94]

ana om de lancering van een raket mee te maken. Heel groot was zo'n raket en hij ging loodrecht de lucht in, met een staart van rook en vuur. Iedereen had ervoor geklapt. Jammer, dat er geen mensen in waren. Hij had graag een raketvlieger ontmoet. Ruimtevaarder worden, dat leek hem wel iets.

En nu lag hij onder een dak van Hollandse bladeren, nee, Franse. Hij schudde zijn hoofd, hij was in Frankrijk, hij moest niet in de war raken. Hij lag onder Franse bladeren, omringd door donkergroene cipressen en naaldbomen. Ai, hij wist weer wat er gebeurd was nadat hij van de boot was gerend.

Al snel was hij van de boulevard het dennenbos ingehold dat naast het strand lag. En toen... Hij was waarschijnlijk gevallen en buiten westen geraakt. Nu herkende hij ook de zogenaamde witte raket. Dat was een hoge kolom in de vorm van een pijl, die op het strand stond om de aandacht te vestigen op het verhuurbedrijf van speedboten, catamarans en waterfietsen.

Martin spande zijn spieren en draaide zich op zijn rug. Hij bewoog zijn vingers en krabde in de aarde. Toen probeerde hij zijn armen, benen en tenen. Alle spieren deden pijn, maar hij had niets gebroken. Oké, hij was alleen maar bewusteloos geweest.

Zijn pet, schrok hij. Waar was zijn pet? Erger nog: waar was de diamant? Hij voelde in zijn haar. Niets. Zie je wel, iemand was hem achternagekomen en had hem de dia-

[p. 95]

mant ontfutseld! Hij voelde zich rampzalig.

Voorzichtig ging hij overeind zitten en keek om zich heen. Rustig blijven, sprak hij zichzelf moed in, nadenken. Hij was neergeslagen, zijn pet was van zijn hoofd gevallen, zijn krullen hadden de diamant losgelaten. Die was over de grond gerold.

Met een ruk draaide hij zich om. Ja! Daar lag zijn pet. Hij kroop ernaartoe en voelde links en rechts tussen de bladeren en in de aarde. Opeens zag hij hem. Daar glinsterde een brok glas. De Hoop van Suriname! Het was een mooie steen, maar je zag het er niet aan af dat hij miljarden waard was. Hij moest natuurlijk nog geslepen worden. Dat stond in de krant.

Hij pakte de diamant op, duwde hem weer in zijn haar en zette zijn pet op. Nu moest hij een plan maken. Hoe laat zou het zijn? Hij had zijn horloge weer niet om. Stom, hoor. Maar niemand wandelde meer in het dennenbos, het moest tegen achten zijn, etenstijd. Vanmiddag rond lunchtijd waren ze op speurtocht gegaan in de flat waar ze iemand ‘au secours’ hadden horen roepen. Op drie deuren hadden ze geklopt. Achter een ervan zat tante Nella. Die had ook nog niet gegeten. Ze hadden geluncht in hun flat en tante Nella had alles verteld over haar belevenissen. Daarna was chauffeur Lepelman hen komen halen. Hij, Martin Plaat, had in een limousine gereden! Jéko, wat had hij veel meegemaakt. En nu zat zijn oma op de boot van oom Michel, samen met tant' Nella.

[p. 96]

Opeens schoot hem te binnen dat ook zijn Franse vriend daar was. Die had hij in de armen van oom Michel geduwd.

Wat een problemen. Zou hij naar de politie gaan? ‘Monsieur, ik heb hier een diamant die mijn oom heeft gestolen.’

Hij hoorde tante Nella al gillen: ‘Je eigen oom aangeven! Verrader! Familie kijven, familie blijven.’

De rechercheur greep zijn handboeien. ‘Jongeman, als je oom die steen heeft gestolen, hoe kom jij er dan aan? Ik concludeer hierbij dat jij hem van je oom hebt gestolen. De appel valt niet ver van de boom. Armen op je rug.’

Wat moest hij doen? Even dacht hij erover de diamant in zee te gooien. Was hij daarvan af. Maar het zou zielig voor Suriname zijn. Zijn land had het geld hard nodig. Maar als hij de diamant teruggaf aan oom Michel, profiteerde slechts een klein groepje mannen van de verkoop van de Hoop van Suriname.

Wat zou zijn vader doen als hij een diamant had gestolen? Hoe bedoel je, Martin? Je vader en jij hebben niets gestolen. Jij hebt de Hoop van Suriname onder je pet gestopt om hem te redden!

Achter zich, in de struiken, hoorde hij gekraak. Martin kromp in elkaar. Ze hadden hem ontdekt, oom Michel en zijn bende. Hij sloeg zijn armen om zijn knieën, boog zijn hoofd en sloot zijn ogen. Alsof hij een Spaanse bok verwachtte.

[p. 97]

Iets zachts streek langs zijn benen, iets nats ging over zijn arm. Ook dat nog: een tijgerkat. Hij zou worden verslonden door een tijgerkat.

Toen won zijn gezonde verstand het van zijn angst. In Frankrijk waren geen tijgerkatten, zeker niet in een dennenbos bij het strand.

Hij deed zijn ogen weer open en keek in de kraalogen van een bruin poedeltje. ‘Hé, kom je me helpen?’

Het hondje kroop tegen hem aan en wilde geaaid worden. Martin hoorde geen geroep of gefluit van iemand die zijn hond zocht. ‘Ben je verdwaald?’ Aan de halsband van het poedeltje hing een penning. Met moeite kon hij de tekst daarop ontcijferen: ‘Je m'appelle Poirot’. Ik heet Poirot, vertaalde hij.

‘Hé Poirot,’ grijnsde Martin. ‘Je bent weggelopen, hè? Nou, je hebt in de krant gestaan, dus dat kunnen we oplossen. We gaan je baasje melden dat ik je gevonden heb. Net als de diamant. Die heb ik ook gevonden.’

Hij trok de hond naar zich toe en knuffelde hem. ‘Waar is je vriendje Hercule?’

Hè, hè, hij wist wat hij moest doen.