O sekoer! Help!

[p. 86]

Onder de pet

Oma deed open en stond oog in oog met de man met de gele ogen.

‘Zo, Alwin,’ zei zij koeltjes.

‘Michel heeft mij gestuurd om zijn moeder op te halen. De limousine staat voor de deur.’

Tante Nella stond op.

‘Waar ga je?’ vroeg oma Iris boos.

‘Naar mijn zoon,’ zei tante Nella.

‘Dag Nella. Je bent oud en wijs genoeg om te weten wat je doet.’

‘Je kunt me niet beletten om naar mijn eigen zoon te gaan. Bovendien wil ik eindelijk weten wat er aan de hand is.’

‘Dat lijkt me duidelijk,’ snauwde oma. ‘Maar goed, als je echt wilt gaan, gaan wij mee. Martin, pak mijn tas!’

Wonderlijk snel had tante Nella haar stokken gegrepen, onder haar oksels geklemd en bijna als een kievit liep zij de deur uit.

‘Voor iemand die zegt dat zij niet uit de voeten kan,’ zei oma zuur, ‘red je je aardig.’

‘Ik wil mijn zoon zien,’ zei tante Nella met vaste stem. ‘Ik ben niet van plan hier als een schaap naar de slachbank te worden geleid.’

[p. 87]

Martin keek opgewonden uit het raampje van de limousine. Altijd al had hij in zo'n grote, deftige auto willen rijden. Zijn vrienden in Suriname zouden hem moeten zien!

Even later trok hij aan oma's arm. ‘Daar heb je mijn vriend Jean van het zwembad.’

‘Wie?’ vroeg zijn oma afwezig.

‘Met wie ik wedstrijd zwem.’ Martin zwaaide naar zijn Franse vriend. ‘Hé Jean, kijk dan, hier zit ik.’ De jongen keek jammer genoeg niet zijn kant op.

In de haven van Argelès, Port-Argelès, stopten zij voor L'Espérance.

Heet die boot toevallig De hoop? vroeg oma zich af. Is de Hoop van Suriname misschien op de Hoop van Frankrijk?

Op het dek was niemand te zien. Toen tante Nella en oma Iris de loopplank opliepen, werd een deur opengerukt en oom Michel schoot op hen af. Zijn mond lijkt echt op de bek van een toekan, dacht Martin.

‘Michel, jongen, wat heb ik je gemist!’ Tante Nella omarmde haar zoon.

‘Ma, weet je hoe ongerust ik was. En wie hebben we daar? Tante Iris! Wat leuk dat u bent meegekomen. Kom, we gaan iets drinken in de salon en bijpraten.’

‘Mag ik een beetje rondkijken, oom Michel?’ vroeg Martin.

‘Natuurlijk, mi hoi, Alwin hier zal je een rondleiding geven. Alwin!’

[p. 88]

‘Ik heb nog een afspraak lopen, Michel,’ waarschuwde Alwin Lepelman hem.

‘Dat is waar ook. See you later.’

‘Ik zal nergens aanzitten, oom Michel,’ riep Martin terwijl hij wegliep. Eerst ging hij naar de voorplecht. Hij leunde over de reling en tuurde over de zee. Wat zou hij graag een zeereis maken. Dat boottochtje bij Collioure was leuk geweest, maar niet spannend.

‘Martin!’ hoorde hij roepen. Martèn. Echt Frans!

Op de kade stond Jean. ‘I come?’

Martin maakte een uitnodigend gebaar. ‘Viens, no*.’

Jean rende de loopplank op, sprong aan boord en wilde weten van wie het schip was.

‘Van mijn oom.’ Wat was het Franse woord ook alweer? ‘Je moet stil zijn, ssst,’ siste hij met zijn rechterwijsvinger voor zijn lippen. ‘Ik weet niet of mijn oom het goedvindt.’

‘Comment?’ Jean begreep niet wat Martin zei.

Ssst, herhaalde Martin. Volg me maar, wenkte hij.

Ze slopen achter elkaar een trap op, naar de stuurhut. Martin ging achter het stuur staan en probeerde of er beweging in zat. Hij deed alsof hij de motor startte en wegvoer.

Jean lachte en wilde ook een keer sturen.

‘Non,’ zei Martin heerszuchtig, ‘dat mag niet van mijn oom.’ Hij liep de stuurhut weer uit, deed een deur op het dek open en zag een trap die naar beneden leidde.

[p. 89]

Beneden was een gang met verschillende deuren. Aan het eind was een soort salon. Hij zag zijn grootmoeder zitten met tante Nella naast haar. Zijn oom praatte druk en had twee glazen in zijn handen.

Martin wilde niet dat zijn vriend werd ontdekt en duwde snel een deur aan zijn rechterhand open. ‘Kom,’ fluisterde hij in het Surinaams tegen Jean.

Ze stonden in een grote, prachtige hut. Je zou bijna vergeten dat je op een boot was. Op de vloer lag een rood fluwelen tapijt, twee leren fauteuils waren neergezet bij een lage, glazen tafel. Op een groot mahoniehouten bureau stond een computer. Over het bed heen hing een reuzenklamboe*. De wanden van de hut waren met gouden randen afgezet.

Jean zei dat het de kamer van de kapitein moest zijn.

Martin dacht het ook, hier sliep zijn oom Michel. Hij ging achter het bureau zitten en zag dat de computer aanstond. Hij drukte op de toets van de muis. Op het scherm verscheen de kaart van Suriname.

‘Look,’ zei Martin enthousiast, ‘kijk, mon land, mon pays. Hier is een grote diamant gevonden, un grand diamant.’

Jean kwam achter hem staan en vroeg in het Engels: ‘Waar?’

‘Daar,’ zei Martin, en zijn wijsvinger gleed over het Marowijne-gebied. Daar ergens moest de Hoop van Suriname zijn gevonden.

[p. 90]

Jean boog zich over hem heen om de diamantvelden beter te zien. Toen hoorden zij iemand op de gang. ‘Duiken,’ siste Martin. Hij gaf het voorbeeld en trok Jean mee onder het bureau.

De beide jongens zagen niet wie er in de deuropening stond. Gelukkig kwam de persoon de kamer niet binnen. Ze hoorden het geluid van een deur die werd gesloten. Het bleef doodstil. Voorzichtig keek Martin om een hoek van het bureau. Er was niemand, de kust was vrij. Hij gaf Jean een duw, die meteen overeind kwam en zijn hoofd tegen de rand van het bureau stootte. ‘Au.’

Klik, klonk het en tot hun verbazing zagen zij hoe een bureaulade naar buiten schoof. Jean had met zijn hoofd het mechanisme van een geheime bergplaats in werking gesteld.

Beide jongens keken gespannen naar de inhoud van de geheime la. Op een groen fluwelen doek lag een eenvoudig kartonnen doosje, goudgeel met zwarte strepen. Had tante Nella het niet daarover gehad? Volgens zijn oma zat de Hoop van Suriname erin. Het kon niet waar zijn.

‘Open it!’ fluisterde Jean.

Nee, dacht Martin, dat konden ze niet doen, ze waren geen inbrekers.

Hij wilde de lade weer onder het bureau schuiven, toen hij in de verte een stem hoorde donderen: ‘Martin, Heer Van Plaat, kijken staat vrij.’ Voordat hij goed en wel

[p. 91]

besefte wat er gebeurde, hadden zijn vingers het doosje opengemaakt. Een prachtige blauwe steen flonkerde hem tegemoet. Meteen daarop deed hij het doosje weer dicht. Hij haalde zwaar adem, kon het bijna niet geloven. Deze blauwe knikker moest de Hoop van Suriname zijn. De kleur was schitterend, de grootte viel hem tegen. Voor een diamant was hij misschien enorm, voor Martin was het een steentje. Niet voor te stellen dat hij zoveel waard was.

‘Let me see,’ zei Jean.

‘No,’ zei Martin. ‘Is secret.’ Geheim.

‘Martin!’ klonk het op de gang.

Hemel, oom Michel.

Als vanzelf lichtten zijn vingers het deksel van het doosje weer op. Ze grepen de diamant, die merkwaardig koel aanvoelde, en stopten hem onder zijn pet, in zijn krulhaar. Dat deden de slaven vroeger ook, had oma Iris verteld. Dingen van waarde bewaarden zij in hun haar.

De deur klapte open en oom Michel stond in de opening. ‘Wat doe je hier, jongen? Ben je hier allang? Ik ben je net ook al komen zoeken.’

‘Nee, oom. Niks, oom.’

‘En wie is dat daar?’ Intussen flitsten de ogen van oom Michel heen en weer.

‘Mijn vriend Jean, oom.’ Martin voelde zijn hart overslaan: de lade van het bureau stond nog steeds open. Het lege doosje was goed zichtbaar.

[p. 92]

Actie! Hij sprong op, gleed langs het bureau, duwde Jean in de armen van zijn oom en rende de deur uit.

Zijn oom had het lege doosje gezien en vloekte. ‘Mijn diamant!’

Martin rende de gang door, stormde het dek op, vloog de loopplank af. Waar moest hij naartoe, waar kon hij zichzelf en de diamant verstoppen?

‘Martin!’ galmde het over het water. Dat was de stem van zijn oma.

‘Iris!’ Dat was tante Nella.

‘Houd de dief!’ Dat was de stem van zijn oom. ‘Au secours! Een dief! Help!’

Dat was een goede grap. Zijn oom, de diamantendief, riep om hulp!