O sekoer! Help!

[p. 82]

De Hoop van Suriname

(van onze correspondent in Paramaribo)

In Suriname is een reuzendiamant gevonden. Hij schijnt zo groot te zijn als de bekende ‘Hope-diamant’, de schitterende kostbare steen die in de negentiende eeuw zoveel mensen alleen maar ongeluk heeft gebracht.

De Surinaamse steen heeft een puur blauwe kleur en zijn ruwgewicht bedraagt 45 karaat. Als hij is geslepen, zal hij miljarden dollars waard zijn.

De diamant heeft de toepasselijke naam de Hoop van Suriname gekregen. De Surinaamse regering, die al enkele maanden in zware financiële zorgen verkeert, hoopte met de Hoop van Suriname in een klap alle problemen te boven te komen.

Gisteravond echter maakte de Surinaamse ministerpresident bekend dat de diamant op onverklaarbare wijze is verdwenen uit een kluis van de Centrale Bank te Paramaribo. De politie tast volledig in het duister over de identiteit van de daders, maar vermoedt dat de dieven op de hoogte waren van de vondst, die door de regering voorlopig geheim was gehouden. Zij wilde geen valse verwachtingen wekken.

De Nederlandse politie is inmiddels ingelicht. In

[p. 83]

Nederland bestaat een levendige handel in diamanten.

In Den Haag heeft de minister van Justitie medegedeeld, dat het uitleveringsverdrag met Suriname is opgeschort, maar de politie zal extra aandacht besteden aan abnormale verkopen op de diamantbeurs.

De bevolking van Suriname reageert gelaten op de nieuwste verwikkelingen.

‘Allemaal praatjes van de regering om ons zand in de ogen te strooien.’

‘Diamanten! Al jaren houdt men ons voor de gek met dit soort verhalen. Olie, goud en nu diamanten. Het volk merkt er niets van. Voor ons wordt alles steeds duurder. De enigen die ervan gaan profiteren, zijn die mensen van de regering. Net goed dat die diamant gestolen is. Kis' den moi*.’

Aldus enkele uitspraken die onze correspondent te Paramaribo op de Centrale Markt noteerde.

Zie verder pag. 12.

Op pagina 12 las Martin dat er al jaren langs de Marowijne-rivier kleine hoeveelheden diamant worden gevonden.

‘De Mijnbouwkundige Dienst heeft achtereenvolgende regeringen proberen over te halen serieus te delven naar de kostbare stenen. Altijd zonder resultaat. De regering vond het gemakkelijker geld uit Nederland te

[p. 84]

krijgen en op te maken dan te investeren in eigen ontwikkeling,’ aldus een teleurgestelde Surinaamse ingenieur, die momenteel in Nederland een verzekeringsbedrijf leidt.

In de Franse krant stond een klein artikeltje over de opzienbarende diamantvondst in ‘Nederlands Guyana’.

‘In het buurland Frans-Guyana heeft tien jaar geleden een Frans-Canadees mijnbouwbedrijf een concessie verkregen. Langs de Marowijne-rivier aan de Franse kant wordt industriediamant gedolven. Zo'n grote vondst als in Suriname is exceptioneel.’

‘Meisje,’ zei oma Iris, ‘meisje, moest jij op Zanderij van Michel iets in je tas stoppen?’

‘Nu je het zegt! Hij gaf me een kartonnen doosje, dat ik in mijn tas heb gedaan. Later in Perpignan moest ik het teruggeven. Het was niets bijzonders, zo'n armoedig zwart-goudgeel gestreept doosje dat je bij sommige juweliers krijgt. Zijn manchetknopen zitten erin, of zoiets, dacht ik.’

‘Manchetknopen, m'n hoela. Je hebt hoogstwaarschijnlijk met een miljardendiamant op schoot gezeten. Weet je nog wat neef Frank-en-Vrij altijd zei, God hebbe zijn ziel.’

‘Dat wij een rijk land hebben,’ zei tante Nella. ‘Hij had er een studie van gemaakt, hij wist het zeker dat er van

[p. 85]

alles in onze bodem zit, goud, olie...’

‘En diamant,’ vulde oma aan. ‘Op een dag zouden al die schatten worden ontdekt. Hij heeft gelijk gekregen.’

Op dat moment rinkelde de deurbel.