O sekoer! Help!

[p. 78]

Een uitnodiging

‘Volgens mij heeft hij je als dekmantel gebruikt,’ zei oma tegen tante Nella. ‘Je eigen zoon!’

‘Het geeft niet,’ zei tante Nella flauwtjes.

‘Weet je waar hij mee bezig is?’

‘Nee hoor.’

Ze zaten in oma's appartement en hadden gegeten en geluisterd naar het verhaal van tante Nella.

‘Opeens in Parijs zei hij dat we niet meer naar Nederland gingen. Nou, ik had geen bezwaar. We zijn naar Perpignan gevlogen en op het vliegveld stond Alwin Lepelman met een auto op ons te wachten.’

‘Alwin Lepelman!’ riep oma uit. ‘Ik kon maar niet op zijn naam komen. Volgens mij wordt hij gezocht door Interpol.’

‘Hij heeft van die typisch lichtgele ogen, net als zijn moeder.’

‘Ja,’ zei Martin.

‘Inderdaad,’ zei oma.

Martin had die ogen bij de bakker gezien, oma wist het van vroeger, zij was erbij geweest toen Lepelman geboren werd.

‘Alwin rijdt ons naar dit dorpje en brengt ons naar deze woning. Michel zegt dat hij me over vijf dagen komt

[p. 79]

halen en dat Lepelman voor me zal zorgen. Sindsdien heb ik Michel niet meer gezien. Ik krijg een eigen appartement. Alwin zegt dat hij hiernaast zit en dat ik bij hem kan komen als ik iets nodig heb. Luxe hoor, maar ik vond het niet zo gezellig. Een enkele keer kwam Alwin me halen voor een autotochtje, verder was ik altijd alleen. Een van die avonden dacht ik: wat zit ik hier te zitten, ik ga hem opzoeken. Ik klop aan, Marcel Harat doet open.’

‘Die heb ik in de bank in Perpignan gezien!’ zei oma.

‘De lange miljonair,’ begreep Martin.

‘Ja, hij heeft een mooie lengte, maar ik weet niet of hij miljonair is. Verder zit daar bij Alwin een kleine, dikke man die ik niet ken. Die wordt me toch kwaad! Hij begint te schreeuwen in het Frans en in het Sranan. Hij wil geen risico's nemen, hij is helemaal uit Frans-Guyana gekomen om zijn rijke relaties aan de Franse zuidkust in te schakelen, zegt hij.’

O, daarom praat die zogenaamde conciërge Frans én Surinaams, begreep Martin, omdat hij in Frans-Guyana woont. Hij heeft natuurlijk Surinaamse vrienden in Albina, aan de overkant.

‘Hij wilde mij er niet bij hebben,’ ging tante Nella door, ‘ik moest weg, ik moest opgesloten worden. Lepelman heeft mij teruggebracht naar mijn appartement, de luiken voor de ramen gedaan en de deur op slot gedraaid.’ Tante Nella was zo bang geweest dat zij bij een van de luiken om hulp had geroepen. ‘Opeens wist ik de Franse

[p. 80]

woorden: au secours. Maar er kwam niemand.’

‘Wij hebben u gehoord, maar die kleine dikke speelde voor conciërge en zei dat u dement was.’

‘Mijn benen zijn niet goed, maar met mijn hoofd is niks mis,’ zei tante Nella verontwaardigd. ‘Hoe dan ook, later op de avond hebben ze me in dit appartement gezet dat niet aan de boulevard ligt. Dat kon me niet schelen, ik moest de luiken toch dichthouden.’

‘En je bent hier gewoon blijven zitten?’

‘Wat moest ik anders? Ik ken hier niemand en je weet dat ik niet snel uit de voeten kan. Ik kan moeilijk in m'n eentje in een vreemd land gaan wandelen.’

‘Maar wat nu?’ Oma Iris dacht na. ‘Ben je weleens op die boot geweest?’

‘Welke boot?’

‘We hebben Michel in Collioure gezien, een plaatsje verderop. Hij zat op een boot die L'Espérance heet.’

‘Dat is zijn zaak,’ vond tante Nella. ‘Misschien kun je op een boot makkelijker zaken doen.’

Op dat moment ging de telefoon. Ze schrokken er alledrie van en keken verstard naar het toestel.

‘Martin, neem op,’ zei oma Iris uiteindelijk.

Hij nam de hoorn op. ‘Met Martin Plaat.’

‘Zo, mi boi, mag ik je oma even.’

Martin herkende de stem, het was de man met de gele kattenogen. ‘Lepelman,’ fluisterde hij terwijl hij de hoorn aan zijn oma gaf.

[p. 81]

‘Met mevrouw Plaat.’ Oma's stem klonk als een schaafijsblok.

Ze luisterde even en zei toen: ‘Dat lijkt mij een slecht plan, mijn neef en ik praten niet tot elkaar.’

‘Iris,’ riep tante Nella. ‘Wat wil hij?’

‘Je zoon nodigt me uit voor het diner.’ En toen weer in de hoorn: ‘Meneer Lepelman, je kunt hem zeggen dat zijn moeder bij mij is.’ Ze legde neer.

Tante Nella begon te snikken. ‘Waarom ben je zo onverzoenlijk, Iris? Je weet toch: familie kijven, familie blijven.’

Oma antwoordde niet. Ze liep naar de televisie en zette hem aan. Op dit uur wilde ze altijd het nieuws zien.

‘Iris!’ hield tante Nella aan.

‘Sst, ik luister.’

Martin zag opeens de kaart van Suriname op het scherm. De nieuwslezer had het over ‘Suriname, Guyane Hollandaise’ en over diamanten.

‘Wat zegt hij allemaal, Iris?’

‘Niet te geloven! Er is een enorme diamant gevonden. Martin, ren naar de supermarkt en koop een Hollandse en een Franse krant.’

Hij pakte zijn pet en was weg.