O sekoer! Help!

[p. 71]

Een familiereünie

Oma Iris had met stijgende afkeuring naar Martins verhaal geluisterd.

‘Hoe haal je het in je hoofd die mannen te volgen en af te luisteren! Ik heb nog zo gezegd dat je uit hun buurt moest blijven. Ik wil niets met ze te maken hebben.’

Zij had nog een tijdje doorgemopperd en was toen op het balkon gaan zitten.

Martin wist niet goed wat hij moest doen. Hoe lang zou oma boos op hem blijven? Hij staarde naar haar rechte rug. Dat zag er niet goed uit. Hij kende dat van zijn vader. Hoe rechter diens rug, hoe kwader hij was. Je kon hem dan maar beter een tijdje met rust laten, het trok altijd weer bij.

Martin pakte zijn Nintendo en begon te spelen. Het wilde niet zo goed lukken. Steeds dwaalden zijn ogen naar de rug van zijn oma. Intussen kreeg hij nog honger ook, hij rook Javaanse kip en net gekookte rijst.

Ten slotte legde hij zijn gameboy weg en liep naar het balkon. Tot zijn schrik zag hij tranen op oma's wangen. Hij nam haar hand en aaide erover.

‘Oma, u moet niet zo boos zijn. Ik zal nooit meer achter die mannen aan gaan. Ik zal alles doen wat u zegt.’

Oma veegde met haar ene hand de tranen van haar

[p. 72]

gezicht en trok haar andere hand uit de zijne. ‘Ik ben niet boos op jou, ik ben boos op die mannen.’

‘Denkt u dat die mannen iets slechts van plan zijn?’

‘Dat denk ik niet, dat weet ik zeker.’

‘Maar dan gaan we toch naar de politie. Die arresteert ze en misschien krijgen wij wel een beloning!’ Martin raakte enthousiast.

‘Kind,’ viel oma Iris uit, ‘ik ben geen verrader! Je ziet mij toch niet landgenoten naar de politie slepen, helemaal niet naar die buitenlandse politie hier.’

Martin keek zijn grootmoeder verbaasd aan. ‘Maar u zegt zelf dat het dieven en moordenaars zijn.’

Oma sloeg de handen voor het gezicht en bleef zo enige tijd zitten. Toen ze eindelijk haar handen liet zaken, zei ze: ‘Je hebt gelijk, ik ben laf, maar ik ben bang. Ik zeg je eerlijk, dat ik bang voor ze ben. Zoveel streken hebben ze uitgehaald, en ze lopen nog steeds vrij rond. Als je het nuchter bekijkt, heb ik geen bewijzen, alleen maar vermoedens dat ze iets verkeerds aan het doen zijn.’

‘Dan moeten we bewijzen zoeken.’

‘Je hebt gelijk. In de eerste plaats wil ik weten wie er “au secours” heeft geroepen. Nu jij hebt ontdekt dat die conciërge ook bij die anderen hoort, geloof ik niets meer van zijn verhaal over een demente oude vrouw. Als die schurken maar niet van plan zijn om weer mensen te vermoorden.’

‘We kunnen...’ begon Martin.

[p. 73]

Op datzelfde moment zei zijn oma ook: ‘We kunnen...’

Ze barstten in lachen uit.

‘Jij eerst.’

‘U eerst.’

‘We kunnen... én gaan op onderzoek uit, nu! We beginnen bij het flatgebouw van “au secours” en niemand gaat ons met een kluitje in het riet sturen.’

Vijf minuten later klopte oma Iris op de deur van de conciërgewoning in de andere flat. Niemand deed open.

‘Kijk, oma.’ Naast de deur hing een plattegrond van het gebouw. ‘Hier, negende verdieping. Er zijn drie appartementen: 951, 952 en 953.’ 953 lag aan de boulevardkant.

Ze namen de lift en stapten uit op de negende etage.

‘Wat is het overal toch stom stil,’ zei Martin. Zijn stem trilde een beetje van de spanning.

‘Rustig, jongen, we gaan ons niet zenuwachtig maken voor de koe is geschoten.’

Daar moest Martin om lachen. De stem van oma Iris klonk ook niet al te vast, maar ze maakte toch een grapje. Ze liepen naar nummer 953 en Martin klopte op de deur van het appartement. Hier moest de oude vrouw in haar bed met tralies hebben gelegen en om hulp hebben geroepen.

Hij wachtte een, twee tellen. Toen probeerde hij de deurknop. ‘Niet doen,’ fluisterde zijn oma.

De deur zat op slot, natuurlijk.

[p. 74]

Nogmaals klopte hij, harder nu. Hij luisterde gespannen. Geen enkel geluid klonk binnen in de flat. Misschien was het toch een van die andere appartementen.

Oma had zich al omgedraaid en stond voor nummer 952. Martin besloot appartement 951 in de hoek te proberen. In zijn ongeduld bonkte hij steeds luider op de deur.

Plotseling klonk er een vreemd geschuifel en gestommel in het hoekappartement. De geluiden stopten achter de deur. Martin legde zijn oor ertegen. Hij meende iemand te horen hijgen.

‘Oma!’ siste Martin.

‘Ik heb het gehoord.’ Zijn oma stond achter hem.

Vanuit het appartement klonk een angstige vrouwenstem: ‘Wie is daar? Who there? Suma drape?’

Nou ja! Nog een landgenoot, of beter: een landgenote!

‘Eigenaardig, ik ken die stem. Goed volk. Doe open, opo na doro,’ riep Martins grootmoeder.

‘Je klinkt precies als Iris, m'n nicht,’ hoorden ze de vrouw in het appartement zeggen.

‘Zus Nella!’ gilde oma.

De deur ging open en Martin zag een enorm dikke vrouw, steunend op twee krukken. Het is inderdaad het gebouw van de dikke mensen, dacht hij, terwijl hij verbaasd naar zijn achtertante staarde.

Zijn grootmoeder en tante Nella keken elkaar aan, lachten breeduit en omarmden elkaar.

[p. 75]

‘Hoeveel jaar is dat niet geleden,’ riep oma.

‘Meisje, bijna vijftien.’

Nu was hij aan de beurt. ‘Dag tant' Nella.’

Tante Nella zoende hem op beide wangen. ‘Wat een verrassing,’ zei zij wel drie keer. ‘Wat een toeval!’

Even later zaten oma Iris en Martin naast elkaar op een bedbank. Tante Nella had zich met behulp van oma voorzichtig op een rechte stoel laten zakken. Martin wist dat zij zonder krukken nauwelijks kon lopen. Haar benen waren zo dik en rimpelig dat ze wel boomstronken leken. Hij gluurde er stiekem naar, maar wist dat het onbeleefd was. Toen keek hij om zich heen. De flat zag er net zo uit als die van hen: een zitkamer, een balkon, een keukentje en daarachter moest de slaapkamer liggen. Het meubilair bestond ook hier uit een eettafel, plastic stoelen en ligstoelen.

‘Wat doe jij hier?’ wilde oma weten.

‘Michel heeft me hier gebracht,’ zei tante Nella. ‘Toen hij aankondigde dat hij naar Nederland ging, heb ik hem gezegd dat het tijd werd dat hij zijn oude moeder een keertje meenam. Eerst sputterde hij tegen, het was een zakenreis en hij moest halsoverkop weg. Maar opeens bedacht hij zich. “Gezellig, ma, ga maar pakken.” Diezelfde avond al zat ik in de lucht.’

Oma stond op. ‘Waarom heb je die luiken dicht?’

‘Dan heb ik geen last van de zon.’ Tante Nella klonk opeens een beetje angstig.

[p. 76]

Oma maakte een tyuri* en liep het keukentje in. ‘Eerlijk gezegd verga ik van de honger. Wat heb je gekookt?’

Tante Nella schoof ongemakkelijk heen en weer. ‘Ik heb niet gekookt. Iemand zou eten brengen voor me.’

‘Meisje, je hebt geluk dat ik hier elk jaar vakantie vier. We gaan naar mijn appartement, ik heb de pot bijna klaar.’

Tante Nella keek als een in het nauw gedreven kat. ‘Die man kan elk ogenblik komen, laten we op hem wachten.’

‘Meisje, hou me niet voor de gek. Welke man bedoel je eigenlijk? Waarom moet je doen wat hij zegt? Waar is je zoon gebleven? Je weet niet eens hoe laat het is en je zit hier maar te zitten.’

‘Niet waar, ik was aan het lezen.’

Martin zag nergens een boek of krant liggen. Allerlei gedachten flitsten door zijn hoofd. Aan haar opmerkingen en vragen te horen vertrouwde zijn oma het zaakje ook niet.

‘Zeg me wie je verwacht!’

‘Een kleine, dikke man. Ik weet niet hoe hij heet.’

Oma ging voor haar staan. ‘Sta op, zus Nella, opo. Kijk me aan.’

Tante Nella stond op en hield zich vast aan de stoelleuning.

Oma greep haar nicht bij de kin en keek haar diep in de ogen: ‘Houden ze je hier gevangen?’

Tante Nella begon luid te huilen en viel terug op de

[p. 77]

stoel. ‘Het is niet Michel,’ jammerde ze, ‘het zijn die slechte vrienden van hem.’

‘Kom,’ zei oma Iris. ‘Ik wil niet dat ze ons hier vinden. Thuis bij ons vertel je me het hele verhaal.’