O sekoer! Help!

[p. 102]

Krulletje, krulletje

Met z'n vieren, de journalist, de fotograaf, Martin en Poirot, stapten zij in de lift en Martin drukte op het knopje. Op de zevende verdieping ging de liftdeur open en hij leidde het gezelschap naar het appartement van zijn oma. Hij belde aan.

Ze hoefden niet lang te wachten. De deur werd opengegooid. ‘Zo,’ zei oom Michel. ‘de verloren zoon.’ Daarna, tot de vreemde heren, in gebrekkig Frans: ‘Zeer blij dat u mijn neefje veilig hebt thuisgebracht.’ Hij trok Martin naar binnen en wilde de deur dichtdoen.

‘Un moment,’ zei de journalist. Een ogenblikje.

Flits, deed het toestel van de fotograaf.

‘Oom Michel,’ zei Martin, ‘ik heb ze een verhaal beloofd.’

‘Scoop,’ zei de journalist.

‘Scoop?’ vroeg oom Michel lijzig. ‘Wat voor scoop?’

‘Primeur,’ zei de journalist.

‘Hot news,’ zei Martin.

‘Het zal wel,’ zei oom Michel.

‘Martin!’ riep oma Iris, die ook naar de deur was gekomen. Zij sloot haar kleinzoon in de armen. ‘Komt u toch binnen allemaal. Wat wilt u drinken? Wat ben ik blij dat u Martin veilig heeft thuisgebracht.’

[p. 103]

‘Ik heb ze al bedankt,’ zei oom Michel.

‘Maar je moet de heren toch iets aanbieden.’

Poirot blafte. ‘Een hond,’ glimlachte oma. ‘Waar komt die vandaan?’

‘Het is Poirot,’ legde Martin uit, ‘u weet wel, van die advertentie in de krant. Zo kwam ik op het idee de krant te bellen. Dit zijn journalisten.’

‘Aha,’ zei zijn oma. ‘Ik begrijp het. Dit wordt een persconferentie.’ Zij lachte vals-lief naar oom Michel. ‘Nu kun je al je mooie woorden uit de kast trekken.’

Even later zat iedereen in de kleine zitkamer van het appartement.

‘Dag tante Nella.’

‘Dag Martin. Ik ben blij dat je naar je huis bent gekomen.’

‘Waar is Jean?’

‘Thuis, hoop ik,’ zei zijn oma. ‘Ik heb hem naar huis gestuurd, het was etenstijd. We zullen hem morgen alles uitleggen.’

‘Wat is het verhaal?’ kwam de journalist Bécaud ertussen.

‘Ik zal maar beginnen,’ zei oom Michel snel en hij begon in het Engels. ‘Ik hoop dat u mij verstaat.’

Bécaud knipte ongeduldig met de vingers. ‘Ça va.*’

‘Ik, Michel Plaat, vertegenwoordig alhier de regering van Suriname.’ En hij verduidelijkte: ‘Hollands Guyana. Misschien kent u het nieuws over de vondst van een bij-

[p. 104]

zondere diamant in mijn land. Het heeft waarschijnlijk ook in uw krant gestaan.’

Oma Iris trok haar kleinzoon naar zich toe en fluisterde in zijn oor: ‘Waar is-ie? Heb je hem nog?’

‘Natuurlijk,’ fluisterde Martin terug. ‘Krulletje, krulletje.’

Oma begon uitbundig te lachen. Oom Michel richtte een woedende blik op haar.

‘Sorry,’ zei oma. ‘Zenuwen.’

‘Volgens uw bericht is de diamant verdwenen, er wordt zelfs beweerd dat hij is gestolen,’ zei oom Michel met een verontwaardigd gezicht.

De journalist zei koeltjes: ‘Dat hebben wij vermeld.’

‘Maar helaas schrijven journalisten al jaren de grootste nonsens en leugens over mijn land en zijn leiders. Als het niet over drugs gaat, gaat het wel over andere praktijken. Van alles verzinnen jullie journalisten om aan nieuws te komen. Ik ben hier in opdracht van mijn regering om te onderzoeken of hier potentiële kopers zijn. Het is mijn bedoeling verschillende rijke landen in Europa te bezoeken om aldus het hoogste bod te verkrijgen.’

Oom Michel begon steeds plechtiger te praten. ‘Tenslotte is het voor een land als het onze, dat zich in dit nieuwe millennium zal ontwikkelen tot een van de rijkste en daarom machtigste naties, van groot belang zijn natuurlijke hulpbronnen op de meest rendement opleverende wijze aan te boren.’

‘Ik snap het niet meer,’ zei Martin.

[p. 105]

‘Alles draait om blat*. Hij wil geld, veel geld. Daarom staat hij met zoveel geweldige woorden te liegen,’ snerpte oma.

Bécaud, die inmiddels een klein opschrijfboekje in de hand had, zei: ‘Mag ik u vragen terzake te komen. Waar is de diamant, als hij niet gestolen is?’

Martin kon zich niet meer inhouden: ‘Die is bij mij,’ zei hij triomfantelijk.

Op dat moment klonk er een politiesirene. Oma Iris spitste de oren. ‘Eindelijk,’ verzuchtte zij. Tante Nella keek angstig.

‘Kinderen...’ zei oom Michel hoofdschuddend, ‘ze weten niet wat ze doen. Mijn neefje hier heeft de diamant inderdaad in zijn bezit. Hij kan hem nu maar weer beter aan mij overhandigen, zodat ik mijn transacties kan voortzetten in het belang van het gehele Surinaamse volk.’

‘Halleluja,’ zei oma.

Het rinkelen van de bel klonk door het appartement.

‘Ik vrees,’ zei Martins grootmoeder met een schijnheilig gezicht, ‘dat we de politie op bezoek krijgen.’

‘De politie?’ herhaalde oom Michel uiterst langzaam.

‘Ik heb de politie niet gebeld, hoor, dat mocht niet van oma Iris en tant' Nella,’ zei Martin haastig, ‘maar ik hoorde wel een sirene.’

‘Ik wel.’ zei oma. ‘Ik heb de politie natuurlijk op de hoogte gesteld van de verdwijning van mijn kleinzoon. Intussen is dat een uur geleden. Ze zijn wel laat.’

[p. 106]

Journalist Bécaud trommelde met drie vingers van zijn rechterhand op zijn notitieboekje. ‘Volgens ons gaat het hier om diefstal.’

Oom Michel stampte met zijn voet op de grond. ‘Dat bedoel ik nou, jullie zetten allerlei nonsens in de krant, jullie beschuldigen ons van alles en nog wat, jullie halen zelfs de politie erbij.’

Oma sprak hem streng toe: ‘Ik moest wel, ik wilde niet dat mijn kleinzoon gevaar liep. Daarom heb ik de politie gebeld.’

‘O, ik weet het,’ zei tante Nella. ‘Je bent gaan bellen, toen ik op de boot moest plassen.’

‘Ja, ik heb je naar het toilet begeleid, maar ik ben niet naast je gaan zitten, het was geen Dixiebar.’ Ze knipoogde naar Martin. ‘Ik heb zijn eigen toestel,’ wees zij naar oom Michel, ‘in zijn eigen hut gebruikt.’

Er werd op de deur gebonsd. Iedereen schrok ervan.

‘Tante,’ zei oom Michel verwijtend. ‘Dat had ik niet van u verwacht.’

‘Ik was bang voor Martin.’

‘Voor Martin? U denkt toch niet dat ik mijn eigen neefje iets zou aandoen.’ Het geklop op de deur was nu zo luid, dat hij geërgerd en met stemverheffing beval: ‘Ma, doe die deur open!’

Martins grootmoeder liep naar de deur. ‘Laat je moeder met rust,’ beet ze oom Michel toe.

Even later stonden er twee Franse politieagenten in de

[p. 107]

zitkamer. De journalist bracht verslag uit in snel Frans.

Oma Iris zei: ‘Ik heb mijn kleinzoon terug, daar ging het mij om.’

Een van de agenten zei tegen oom Michel: ‘Meneer, wilt u met ons meegaan?’

Oom Michel hief beide armen in de lucht. ‘Heren, wat doet u nu? Hier gaat u spijt van krijgen. Dit is een misverstand. Een kind kan begrijpen dat het risico te groot was om zonder een weloverdacht plan te handelen. Het bericht dat een van de grootste diamanten ter wereld, de Surinaamse hoop der hopen, zou zijn gestolen, diende als een sluier voor de waarheid om aasgieren het spoor bijster te laten raken. Zovele kapers op de kust, zovelen die loerden op onze vondst, zovelen die naijverig op ons waren en begerig snakten naar de miljarden. Daarom ben ik in alle stilte uit Suriname vertrokken, samen met mijn moeder die een belangrijke rol in deze grootse onderneming heeft vertolkt.’

‘Het is niet waar!’ mompelde tante Nella.

Martin vond het zielig voor zijn tante, maar diefstal was diefstal. De journalist had gelijk. En het was goed dat zijn oma de politie had gebeld om hem te redden.

‘Niemand wist waar de Hoop van Suriname was gebleven,’ ging oom Michel door, ‘niemand kon vermoeden dat ik hem op mijn jacht in een geheime...’

Oma Iris kapte hem af. ‘Martin, nu. Laat zien!’

Alle ogen richtten zich op Martin Plaat, die langzaam

[p. 108]

zijn pet afzette en daarna in zijn krullen grabbelde. ‘Alsjeblieft,’ zei hij als een goochelaar die een konijn uit een hoed tovert. ‘Hier, de grootste diamant van de wereld, ici, de Hoop van Suriname.’

In de palm van zijn rechterhand schitterde de blauwe steen. De fotograaf kronkelde om hem heen en schoot plaatje na plaatje. Bécaud krabbelde een bladzijde vol in zijn notitieboekje.

Oma Iris en tante Nella staarden alleen maar, met grote ogen van bewondering. Poirot was in slaap gevallen onder de eettafel.

‘Ik hoop,’ zei Martin, bijna net zo plechtig als zijn oom, ‘dat de opbrengst van deze steen ten goede komt aan alle inwoners van Suriname.’

Tante Nella en oma Iris klapten in hun handen. Poirot schrok wakker en piepte.

Opeens ontstond er grote consternatie in de kleine kamer van het appartement aan de boulevard. Oom Michel sprong op alsof hij een basketbalspeler was, griste de diamant uit Martins hand en stormde op de deur af.

De politieagenten keken rustig toe.

‘Er staan natuurlijk collega's van u voor de deur,’ gokte de journalist.

‘Bien sûr.’ Natuurlijk.

Even later werd oom Michel afgevoerd naar het politiebureau. Oma bracht een huilende tante Nella naar de slaapkamer.