O sekoer! Help!

[p. 46]

De berggeest breekt los

‘Oma, er zijn hier nog meer Surinamers. Er stonden er twee in de lift.’ Opgewonden kwam Martin hun appartement binnen.

‘Hè, jakkes,’ viel oma uit, ‘ook dat nog. Je hebt ze toch niet aangesproken? Ik heb absoluut geen zin in landgenoten.’

‘Ik wilde iets Surinaams zeggen, maar ik wist niet wat. Zij hebben mij niet gezien, want ik stond in de lift achter twee heel dikke mensen.’

‘Gelukkig. Hoe wist je eigenlijk dat het Surinamers waren? Het kunnen net zo goed Frans-Guyanezen of Senegalezen zijn geweest. Frankrijk had een heleboel koloniën, Martinique, Guadeloupe en...’

‘Weet ik, weet ik,’ onderbrak Martin haar, ‘maar ze spraken Surinaams. Die ene man moet morgen op tijd zijn voor een afspraak met een toekan in een bar aan de haven. Grappig, no, een afspraak met een vogel. Maar toekan zal wel een bijnaam van iemand zijn.’

Oma zei: ‘Ik heb eens een heel vervelende jongen een toekan genoemd, omdat hij zo'n grote bek had. Hè, ik wil daar helemaal niet aan denken. Ik ken ook een restaurant Le Toucan.’

Opeens verdwaalde zij weer in haar herinneringen. Zij

[p. 47]

reed over de oost-westverbinding, richting Franse kant. Bij Albina stak zij in een korjaal de Marowijne-rivier over. Nu was zij in een departement van Frankrijk, in het dorpje Saint Laurent du Maroni in Frans-Guyana.

‘Daar was dat restaurant dat Le Toucan heette. Ik heb er een paar keer gegeten, onder andere toen je vader geslaagd was voor het mulo-examen en naar de AMS* zou gaan. Wat was het lekker: slakken, zeevruchten, ijs in echte citroenen!’

‘Slakken,’ herhaalde Martin met afschuw in zijn stem. ‘Die zou ik nooit eten, maar een citroenijsje zou ik wel lusten. Ik weet wat! Laten we morgen om zeven uur ook in die bar aan de haven gaan zitten. Kunnen we zien hoe die toekan eruitziet. Het zijn vast heel aardige meneren. Ze hebben een grote auto. Misschien kunnen we wel een tochtje met ze maken.’

Oma zuchtte. Ze begreep best dat Martin zich af en toe verveelde. Hij mocht niet zonder haar de zee in en zij had na een halfuur genoeg van het strand. ‘Op welke verdieping logeren ze?’

‘Op de bovenste.’

‘Dus op dezelfde verdieping als wij,’ schrok ze.

‘Nee, in dat andere flatgebouw, schuin tegenover de bakker.’

Oma keek Martin verbaasd aan. ‘Wat deed jij daar?’

‘Dat was toch waar gisteren die vrouw om hulp riep. Ik wilde kijken hoe het met haar ging.’

[p. 48]

‘En hoe had je dat willen doen? Op alle deuren van de bovenste verdieping kloppen en zeggen dat je van de demente-oude-dames-controledienst bent? Is hier misschien een demente oude dame die gisteren “au secours” heeft geroepen? Kom, laten we ontbijten, dan ga ik met je mee naar het strand.’

Daar verheugde Martin zich op. Dat de lange Surinamer die hij op de parkeerplaats had gezien, op de miljonair van Perpignan leek, hield hij voor zich.

Martin en zijn oma sprongen in de golven. Soms was de zee glad en kon je echt zwemmen. Nu was hij wild en probeerde hij je omver te werpen.

Martin had van zijn grootmoeder geleerd dat hij het juiste moment moest afwachten en dan tegen de golf opspringen. Je werd opgetild en zweefde over het water.

Toen ze op het strand lagen uit te blazen onder een grote blauw-wit gestreepte parasol, maakte oma Iris verhaaltjes over de mensen om hen heen. Over de vader en moeder die steeds in hun buurt kwamen zitten, terwijl er plaats genoeg was op het strand. De vrouw droeg haar jongste kind in een soort slendang. Dat deed niemand in Frankrijk. Het dochtertje van een jaar of negen sprong rond in haar blote billen. Waren het Fransen, Duitsers of witte Afrikanen? Er waren nog drie jonge kinderen. Dat was toch ook niet normaal. Wie kon er zo lang met vijf kinderen op vakantie gaan en dan nog wel buiten het sei-

[p. 49]

zoen! Het was natuurlijk een mafiafamilie uit Italië, besloot ze haar fantasie.

‘Volgens mij praten ze gewoon Frans,’ zei Martin.

‘Kom, verzin eens leuk mee,’ spoorde zijn oma hem aan.

‘Die kinderen zijn geen kinderen maar...’ Hij dacht even na. ‘Dwergen! Het zijn volwassen dwergen. Straks gaan ze ons beroven.’

‘Goed,’ juichte oma, ‘gevaarlijk goed.’

‘En die man en vrouw daar met hun verwaande hond, dat zijn detectives. Die hond is een politiehond die een boef op het spoor is. Nu u weer.’

‘Die man doet maar alsof hij leest, maar intussen loert hij naar die mafiafamilie,’ ging oma Iris door. ‘En zijn vrouw doet alsof ze ligt te zonnen, maar ze wordt helemaal niet bruin.’

‘En nu gaat ze weer zwemmen, maar eigenlijk gaat ze opbellen.’

Oma lachte. ‘Ja, ze heeft daar een onderwaterkantoor. Ze gaat met Nederland e-mailen.’

Martin zei: ‘Dodo had die verwaande windhond allang aangeblaft en aangevallen.’

Opeens begon het verschrikkelijk te waaien op het strand. Handdoeken, matjes en tentjes vlogen door de lucht.

‘De parasol,’ gilde oma. Ze nam een duik en kon nog net de steel vastpakken.

[p. 50]

‘Uw handdoek,’ riep Martin en hij rende oma's handdoek achterna, die naar de zee fladderde. Overal holden mensen achter hun bezittingen aan. Honden sprongen vrolijk blaffend om hen heen. Martin kon nog net een strand mat je grijpen dat langsvloog. Daarna hielp hij een meisje met een binnenstebuiten gekeerde parasol.

‘Het is El Tramontane, het is de berggeest,’ zei oma Iris. ‘Hij valt ons aan.’

De wind gebruikte de zandkorrels als een zweep en striemde de blote lichamen van de zwemmers en zonnebaders. De mensen pakten hun spullen in en strompelden in de zandstorm naar de boulevard.

‘Meneer de berggeest zit daar ergens hoog in de bergen,’ zei oma. ‘Eropaf!’