O sekoer! Help!

[p. 36]

Martin eet geen aap

‘Zo, nu gaan we een beetje slapen,’ zei oma Iris toen ze thuis waren. ‘Laten we hopen dat het oude dametje nu ook in dromenland is.’

‘Ik slaap niet zoveel,’ beweerde Martin.

Zijn grootmoeder duwde haar onderlip naar voren: ‘Je bent te klein om aan slapeloosheid te lijden.’

‘Ik ben niet klein, ik ben jong.’

Oma liep naar het balkon en ging in een van de witte plastic stoelen zitten. Martin volgde haar.

‘Oké, één verhaaltje,’ zei oma.

‘Mag ik vertellen?’ vroeg Martin gretig.

‘Graag.’

‘Die inktvis in de soep leek een beetje op leguanenvlees. Ik heb een keer leguaan gegeten, in Kourou, waar ze raketten lanceren. We logeerden bij een vriend van pa. Het was heel wit vlees, heel zacht en...’

‘En sappiger dan kippenvlees,’ vulde zijn oma aan.

‘Ik was aan het vertellen,’ zei Martin ongeduldig. ‘Ze wilden ook een keer dat ik aap at. Ma zei dat het pittig vlees was. Maar apen lijken te veel op mensen, ik ben geen kannibaal, ik heb niets gegeten.’ Hij zweeg even, zocht naar een ander onderwerp.

‘Elke zaterdagmiddag rennen er paarden door onze

[p. 37]

straat. Ze komen vlak langs ons huis. De jongens die erop zitten, oefenen voor de race van zondag. En weet u,’ babbelde hij verder, ‘de buren naast ons hebben twee dwergpoedeltjes. Ik wist nooit dat ze uit Frankrijk komen, ik heb er hier al zeventien geteld.’

‘In mijn tijd waren er geen rashonden en geen racebanen,’ zei oma Iris.

‘Ook niet voor auto's?’

‘In mijn tijd konden auto's niet racen, ze waren pas uitgevonden.’

‘Jok niet, oma. U bent wel oud, maar niet stók.’

Oma Iris ging rustig door: ‘Ik slingerde de mijne altijd aan met een hoe heet dat ding.’

‘Een slinger,’ wist Martin. ‘Ik slinger die auto wel voor u aan. Spring er maar in!’

Oma begon te zingen, vals als altijd: ‘Meneertje Mesquita rijdt automobiel, hij rijdt in zijn automobiel, kon luku, kom kijken, kon sribi, kom slapen!’

Zij slingerde en schokte door de kamer, als een antieke auto die is aangeslingerd. ‘Eindpunt! Uitstappen! “We hebben onze nachtrust hard nodig,” zei mijn moeder altijd. Ik ga slapen. Welterusten, bonne nuit.’

‘Dat is niet eerlijk,’ pruilde Martin. ‘Altijd praat u hele tori's* en ik ben pas begonnen.’

Oma Iris stak haar tong tegen hem uit. ‘Pas op, of ik word een lama.’

‘Gaan we morgen de bergen in?’

[p. 38]

‘Ik zal je iets bekennen, ik durf niet, ik ben bang voor de berggeest.’

‘Eigenlijk,’ zei Martin, ‘geloof ik niet in geesten. Volgens mij bestaan ze niet.’

‘Welles, vraag maar aan je vader.’

‘Mijn vader gelooft ook niet in sprookjes.’

‘Wat een ongelovige Thomas.’

‘Pa heet geen Thomas en hij is geweldig. Hij weet alles voor je.’

‘Dat is raar Nederlands,’ vond oma Iris.

‘Dat is Surinaams-Nederlands. In Suriname praten wij geen Nederlands-Nederlands.’

‘Je hebt gewonnen,’ lachte zijn oma. ‘In Suriname mogen Surinamers doen wat ze willen, alleen geen...’

Martin had intussen geleerd hoe hij de zin moest afmaken: ‘Alleen geen mensen vermoorden.’ Jaren geleden hadden de militairen in Suriname hun broeders vermoord. Zij waren daarvoor nooit gestraft. Oma Iris vond dat de mensen in Suriname verkeerd bezig waren en was daarom naar Nederland vertrokken. En zij wilde niet terugkomen.