O sekoer! Help!

[p. 33]

O sekoer

‘Zullen we terug over het strand lopen?’ vroeg oma Iris na het eten.

Martin haalde zijn schouders op. ‘Hoeft niet, in het donker kun je de zee toch niet goed zien.’

‘Dan gaan we over de boulevard.’

Langs de boulevard stonden veel hoge flats. Hier en daar brandde licht in de gebouwen. Af en toe kwamen ze enkele oude mensen tegen, die een avondwandeling maakten.

‘Au secours, au secours,’ klonk het opeens over de verlaten straat. Het was een beverige stem, die dat riep.

‘Wat betekent “o sekoer” ook alweer?’ wilde Martin weten.

‘O sekoer?’ Even wist oma niet waarover Martin het had. ‘O, je bedoelt au secours! Mijn god, help. Au secours betekent help. Waar komt die stem vandaan?’

Ze tuurden beiden naar een gebouw dat negen verdiepingen telde. Op elke etage waren een paar verlichte ramen. ‘Ik denk van daar, uit de hoogste kamer,’ zei Martin.

‘Help!’

Er kwamen een oude man en een oude vrouw aan. ‘Hoort u dat?’ vroeg oma.

[p. 34]

De man haalde zijn schouders op, de vrouw glimlachte. Ze liepen door.

Martin was verontwaardigd: ‘Nou ja, ze doen of hun neus bloedt!’

‘Au secours!’ klonk het nog een keer, maar niet meer zo luid als eerst.

‘Misschien moeten we ernaartoe.’

Oma keek onzeker. ‘Waarnaartoe? We kunnen toch niet bij al die appartementen gaan aanbellen.’

‘Ze hebben natuurlijk ook een conciërge. Laten we hem vertellen wat we hebben gehoord.’

‘Jongen, wat een goed idee.’

Ze liepen naar de entree van het gebouw. De hal was vaag verlicht, een beetje eng, net als bij hen.

Martin duwde tegen de zware buitendeur van glas. Hij ging met moeite open. Oma liep naar de deur van de conciërgewoning, maar voor ze kon aanbellen, dook er uit de duistere gang een korte, dikke man op.

‘U zoekt?’ vroeg hij kortaf, in het Frans.

‘Goedenavond, meneer,’ zei oma, ook in het Frans. ‘Wij horen iemand “au secours” roepen. Ergens hierboven. We dachten, misschien kunnen wij helpen.’

‘Ah,’ zei de man. ‘Ah’ en ‘oh’ en ‘mais oui’ en ‘mais non’ en nog een heleboel.

Voor Martin ging het te snel, maar oma praatte mee van ‘maar ja’ en ‘maar nee’.

‘Het is een oude vrouw,’ zei zij ten slotte tegen Martin.

[p. 35]

‘Ze woont bij haar kinderen en ze is dement. Maar ze wordt heel goed verzorgd. Ze ligt in een bed met hoge zijkanten, dan kan ze er niet uit. Ze kan er niet uit vallen. Maar ze begrijpt het niet, daarom roept ze om hulp.’

‘Waarom?’ Martin kon het niet helemaal volgen. Hij zag een oude vrouw voor zich, vastgebonden in een bed met tralies.

‘Zo worden mensen als ze oud zijn,’ zei zijn oma. ‘Ze raken in de war en worden bang voor allerlei gevaar dat niet bestaat.’

‘U ook?’

‘Tot ziens,’ zei oma tegen de conciërge. ‘Au revoir.’

Ze liepen weg. Martin raakte voorzichtig de hand van zijn oma aan en stak zijn pink uit. Zij haakte haar pink in de zijne.

‘Je weet het nooit,’ zei ze. ‘Je weet nooit hoe je oud wordt.’