O sekoer! Help!

[p. 18]

Mooie miljonair

De ochtend daarna zei oma Iris: ‘Vandaag moet ik naar de stad, naar Perpignan. Mijn geld is bijna op en in Perpignan is de bank die ik moet hebben. We zullen de bus nemen. Dat duurt iets langer dan de trein, maar je ziet veel meer. Kom, laten we ons netjes aankleden.’

Even later zaten ze in de bus, oma in een geel mantelpak, Martin in lange broek en donkerblauw t-shirt. Ze hadden een mooie plaats bij het raam. Overal waar Martin keek zag hij de Franse bergen die de Pyreneeën heetten.

‘Zijn ze hoger dan bij ons?’ vroeg Martin.

Oma Iris wist het niet. ‘De Julianatop is de hoogste top van ons land: 1238 meter hoog. Zo heb ik dat op school geleerd. Maar in mijn tijd gingen we niet naar al die gebergtes.’

‘In mijn tijd ook niet,’ zei Martin. ‘Alleen toeristen hebben genoeg geld om het binnenland in te gaan.’

Ze reden door allerlei kleine dorpjes. De namen waren aangegeven op borden bij het begin van elk dorp. Martin spelde de namen. ‘Argelès, Argelers. Elne, Elna. Waarom staan er telkens twee namen, oma?’

‘Omdat er hier twee talen gesproken worden: Catalaans, een soort Spaans, en gewoon Frans. Daarom staan

[p. 19]

de namen van de dorpen er in beide talen.’

‘Mijn hemel, als ze dat in Suriname doen, zijn de borden te klein. Er zouden wel vijftien verschillende namen op moeten. Kijk oma, daar!’

Een oud kasteel balanceerde op de rand van een diep ravijn. ‘Hoe is het toch mogelijk,’ zei oma Iris met een zucht van bewondering, ‘dat men dat eeuwen geleden al kon bouwen.’

‘Waarom staat het op zo'n gevaarlijke plaats?’

‘Dat is voor de veiligheid. Kasteelheren hadden vaak ruzie met andere kasteelheren. Daarom bouwden zij hun huis op zo'n rare plek. Aan de ene kant was het ravijn. De wanden waren te steil om ertegenop te klimmen. De kasteelheren hoefden alleen de voorkant van hun huis te verdedigen.’

‘Slim hoor,’ vond Martin.

Het werd drukker op de weg. Ze naderden Perpignan.

‘Is Perpignan groter dan Amsterdam?’

‘Nee hoor, het is een stadje, maar wel belangrijk. In de omgeving liggen alleen maar dorpen en badplaatsen. Daar zijn niet eens middelbare scholen. Die vind je in Perpignan. Daar is zelfs een universiteit.’

‘Ik ga later ook naar de universiteit, naar de Surinaamse universiteit.’

‘Heel goed, daar reken ik op. Let op, we moeten bij de volgende halte eruit.’

Martin en zijn grootmoeder stapten uit de bus. Ze

[p. 20]

stonden in een drukke, brede winkelstraat. Van alle kanten denderden auto's, bussen en vrachtwagens langs hen. Daartussendoor laveerden bromfietsers en fietsers.

‘Daar moeten we zijn,’ zei oma en zij wees naar een groot glazen gebouw aan de overkant van de straat. ‘We zullen een oversteekplaats zoeken.’

Bij de volgende hoek waren verkeerslichten. Toen het voetgangerslicht op groen sprong, staken ze over. Martin was bang zijn grootmoeder kwijt te raken en greep haar hand. Samen liepen ze door een grote draaideur het bankgebouw binnen.

‘Ga jij hier maar even zitten, ik ga in de rij staan. Laten we hopen dat het een beetje snel gaat.’

Martin ging op het bankje tegen de muur zitten en bewonderde de vloer van zwart marmer, die glom als een spiegel. Een brede trap met goudkleurige leuningen liep met een bocht naar boven. Overal stonden palmen in enorme potten. Hoog boven zich zag hij een kolossale kroonluchter met wel duizend glazen lampjes. Zo zou een paleis eruit kunnen zien. In gedachten zag hij een koning in een prachtig rood met goud uniform de trap afdalen. Naast hem schreed de koningin en achter hem huppelden de prinsessen in lange witte jurken. De prinsen gleden langs de leuning naar beneden.

Voor alle zeven loketten stond een lange rij. Achter zijn oma bevonden zich alweer drie mensen. Af en toe keek ze om en zwaaide naar hem.

[p. 21]

De draaideur liet een lange, zwarte man binnen. Net keek oma Iris weer Martins kant op, maar deze keer wuifde ze niet, ze dook weg.

Martin zag haar niet meer, zijn oma had zich klein gemaakt en hield zich schuil tussen de wachtenden voor en achter haar.

De lange man werd welkom geheten door een meneer van de bank, die uit zijn kantoor was gekomen. Met z'n tweeën liepen ze de trap op.

Dat is vast een miljonair, dacht Martin. Hij zag het hoofd van zijn grootmoeder weer uit de rij voor het loket opduiken. Ook zij keek de man na.

Even later was ze aan de beurt en nog geen vijf minuten daarna stonden ze buiten.

‘We gaan naar het paleis van de koningen van Majorca,’ kondigde oma aan en ze liep zo snel weg dat Martin op een drafje achter haar aan moest.

‘Is het paleis ver, oma?’

Ze gaf geen antwoord, keek met gefronste wenkbrauwen en op elkaar geperste lippen strak voor zich uit.

‘Oma?’

Zijn grootmoeder hoorde hem niet. O jee, misschien had de bank haar geen geld gegeven. Misschien was haar geld op en kon hij niet meer terug naar Suriname. Nou ja, dan moest hij maar hier blijven, dat was niet zo erg.

‘Oma, ik heb honderd gulden van papa gekregen om cadeautjes te kopen. Wilt u die hebben?’

[p. 22]

‘Hè, wat bedoel je, waar heb je het over?’

‘Als u blut bent, kunt u mijn geld gebruiken.’

‘Jongen, hoe kom je daarbij?’

‘U kijkt zo somber, daarom dacht ik dat we failliet waren.’

Oma lachte. ‘Failliet! Je bent grappig, hoor.’ Ze sloeg met vier vingers van de rechterhand tegen haar hoofd. ‘Hè, wat zit ik weer te somberen. Alleen maar omdat ik iemand heb gezien die ik nooit meer had willen zien.’

‘Bedoelt u die lange man in de bank die op een miljonair leek?’

‘Mooie miljonair,’ snoof oma. Ze ging opeens huppelen als een klein meisje. ‘We praten er niet meer over, we gaan van onze vakantie genieten. Daar is het paleis. Laten we een beetje rondkijken en daarna iets lekkers eten.’

‘Ja, patat en ijs!’

Oma Iris deed alsof zij boos was. ‘Patat. Hij wil patat. Wat krijgen we nou! Mijn kleinzoon is veranderd in een Hollandse jongen.’

‘Helemaal niet,’ protesteerde Martin, ‘ik blijf een Surinamer.’ Gelukkig leek de slechte stemming van zijn grootmoeder voorbij.

Voor hen doemden hoge bakstenen muren op. Op elke hoek waren torens gebouwd waarop vlaggen wapperden. Langs de kant van de weg stonden rijen koetsen, elk met twee paarden ervoor. Op de bok zat een man in een mooi groen pak, een lange zweep in de hand.

[p. 23]

‘Hé,’ riep oma uit, ‘daar heb ik zin in, rijden als een koningin.’

Zij liep op het voorste koetsje af en klom erin. Het was een hoge opstap. Martin volgde haar, zijn gezicht straalde. Dit was echt spannend! De koetsier klapte met de zweep en krakend en schuddend zette de koets zich in beweging. Martin voelde zich een gouverneur. Hij was de baas van heel Frankrijk.