Op zoek naar Mari Watson

[p. 45]

Aiti

Het kostte een half uur, maar toen hadden Roi en zijn vader de Tefelenstraat gevonden!

Het was geen gemakkelijk half uur geweest. Roi's vader had het na tien minuten al willen opgeven. In de eerste plaats zag je niemand op straat. En als je iemand zag, dan wist die van niets... Tefelenstraat? Dat moet in de T-buurt zijn. Ja, dank je wel, dat wisten zij ook wel, maar waar was die T-buurt dan? Ten tweede had Roi's vader zich eerst geërgerd aan Roi's moeder. ‘Je bent er al honderd keer geweest,’ overdreef hij, ‘en nu weet je het nog niet.’

Zijn moeder wees zijn vader erop, dat hij het was die haar al honderd keer naar tante Astrid had gereden. ‘Maar ik moet op het verkeer letten. Van jou kan ik dan toch wel verwachten, dat jij ziet waar we moeten afslaan.’

En ze gingen maar door met bekvechten en rondjes rijden, totdat Roi zei, dat zij nu al voor de derde keer op de Reigersbosdreef reden. En dat hij dacht, dat zij linksaf moesten.

Toen vielen zij hèm aan: Hoe hij dat wist? Waarom hij dat niet eerder had gezegd?

[p. 46]

[p. 47]

‘Omdat ik een kaartje heb,’ wees Roi, ‘en omdat ik niet zoveel praat en kan lezen en het bord zag.’

Ze keken allebei achterom. Roi, op de achterbank, had kaartje 28 Amsterdam-zuidoost op zijn schoot. Toen gebeurden vier dingen: 1. zijn vader raakte bijna van de weg af en een lantaarnpaal aan; 2. zijn moeder gilde: ‘Mi Gado, mijn God, Evert!’; 3. zijn vader trapte zo hard op de rem, dat zij alle drie naar voren schoten; 4. zijn moeder schreeuwde: ‘Hier moeten we in!’

Het was een wonder, dat zij toen eindelijk in de goede buurt waren, vond zijn moeder.

Het was geen wonder, dat zij daarna nog verdwaalden in het flatgebouw, vond zijn vader.

Zij namen een verkeerde lift, die hen naar de verkeerde huisnummers bracht.

‘In Suriname en bij jou is alles mogelijk,’ zei zijn vader tegen zijn moeder. ‘De vorige keer nam je ook deze lift en toen waren we ook verkeerd. Ik zei je toch, dat we die andere lift moesten nemen.’

Enfin, zijn moeder zat nu bij tante Astrid en Roi en zijn vader hadden het Amsterdam Medisch Centrum al vier keer van alle kanten bekeken. Ze waren zelfs al in een klein dorpje geweest, dat Abcoude heette.

Toen werd zijn vader kwaad, wilde hij terug naar Reigersbos en toen... waren zij plotseling in de T-buurt.

[p. 48]

‘Hoe zijn we hier in Godsnaam gekomen?’ verbaasde zijn vader zich.

Roi antwoordde niet, hij probeerde de bordjes van de straten te lezen.

‘We komen hier nooit meer uit. Ik denk dat ik de auto hier laat staan en met de metro terugga,’ zei zijn vader somber.

‘Rechtsaf! Hier!’ Roi durfde zijn ogen bijna niet te geloven, maar het was zo, daar stond het: Tefelenstraat.

Geen hoge flats, geen ingewikkelde nummers. Nog geen minuut later stonden ze voor nummer 35.

Roi's vader zette de motor af en slaakte een diepe zucht.

‘Verder zoek je het zelf maar uit,’ bromde hij. ‘Ik blijf in de auto uitrusten.’

‘Toe nou, pa,’ smeekte Roi.

‘Begin te gaan,’ zei zijn vader. ‘Kijk wat op die deur staat.’

Roi stapte uit de auto en las de namen op de deur. Er waren er vier. Hij voelde een diepe teleurstelling, toen hij geen enkele Monsanto tegenkwam.

Zijn vader kwam naast hem staan: ‘Hé, Müringen. Welke Müringen zou dat zijn?’ en hij belde aan.

Roi kreeg weer hoop.

‘Ja? Wie is daar?’ klonk het uit een luidsprekertje. ‘Evert Koning,’ zei zijn vader.

[p. 49]

‘Wie?’

Zijn vader herhaalde zijn naam.

Er klonk een zoemtoom en de deur ging open. Ze kwamen in een halletje met een stenen trap, die zij opgingen.

Op de eerste verdieping stond een deur open.

‘Klop, klop, klop,’ riep zijn vader.

‘Ik kom eraan,’ riep een mannestem.

Roi en zijn vader bleven wachten.

‘Waarom staat die deur open?’ Er kwam een vrouw aan, die verbaasd naar hen keek en zich toen omdraaide: ‘Harold, er zijn mensen voor je! Waar zijn je manieren?’

Ze liep weer weg.

Roi keek naar zijn vader, die naar hem knipoogde. De man, die nu naar de deur liep, vroeg: ‘Waarmee kan ik u van dienst zijn?’

‘Bent u meneer Müringen?’ vroeg Roi's vader.

‘Nee, die woonde hier vroeger. Burleson is de naam. Komt u binnen, het is te koud om buiten te staan.’

‘Zet die televisie zachter!’ schreeuwde meneer Burleson naar een paar kleine kinderen, die naar een video-clip keken, die op het ogenblik populair was op Sky Channel.

‘Gaat u zitten,’ wees meneer Burleson naar een grote, leren bank. ‘Dus u zoekt Ewald Müringen?’

[p. 50]

Roi's vader begon te lachen. ‘Eigenlijk niet,’ zei hij, ‘het klinkt misschien een beetje vreemd, maar eigenlijk zoeken we Mari Monsanto.’

Dat pleegje van Zus Monsanto?’

Roi voelde zich opeens heel rustig worden. Ze waren op het goede spoor!

‘Weet u waar zij woont?’ vroeg Roi's vader.

‘Ik heb dit huis van haar overgenomen. Maar waar zij nu woont, weet ik niet.’

‘Werkt uw telefoon niet?’ wilde Roi's vader weten. ‘We hebben nog geen telefoon,’ zei meneer Burleson. ‘Ik wil nog geen telefoon. Ik weet niet of ik hier wil blijven. Het is hier mooi wonen, dat wel, maar je zit hier niet in Amsterdam, als u begrijpt wat ik bedoel.’

‘In het telefoonboek staat bij Monsanto dit adres en een telefoonnummer. Mijn vrouw heeft dat een aantal keren gedraaid.’

‘Het is niet aangesloten.’

‘Het gaat eigenlijk om mijn zoon,’ legde Roi's vader uit en hij vertelde, dat Roi en Mari in Suriname bevriend waren.

En dat zij geen adres hadden.

‘Vrouw!’ riep meneer Burleson.

De vrouw, die zij eerder hadden gezien, kwam met een droogdoek in haar handen tevoorschijn.

‘Vrouw, dit is... Hoe was uw naam ook weer?’

[p. 51]

‘Koning. Evert Koning,’ zei Roi's vader.

Mevrouw Burleson veegde haar handen aan de doek af, voordat zij Roi's vader een hand gaf.

‘Dit is mijn zoon, Roi,’ zei Roi's vader.

Mevrouw Burleson lachte naar hem.

Meneer Burleson legde zijn vrouw uit, dat meneerdaar Zus Monsanto zocht en eigenlijk Mari Monsanto.

Wat klonk het ingewikkeld, zoals meneer Burleson het vertelde, dacht Roi. Zouden ze nu een adres horen of niet?

‘Je hebt haar adres toch op een papiertje geschreven,’ zei mevrouw Burleson tegen haar man.

‘Ik?’ vroeg meneer Burleson verbaasd.

‘Nee, wacht, ze heeft het achtergelaten op een papiertje. Voor als er nog post kwam. Of als iemand haar zocht. Heb je die brieven voor haar niet gebracht?’

‘Ik?’ zei meneer Burleson weer. ‘Ik dacht, dat jij dat zou doen.’

Roi voelde zijn hoop zinken.

Roi's vader greep in: ‘Zoudt u dat papiertje niet kunnen vinden?’

‘Zeker wel, zeker wel,’ zei meneer Burleson. ‘Als ik eens rustig nadenk, vind het cito-cito. Ik ga vanavond voor u zoeken.’

‘Kunt u me dan bellen?’ vroeg Roi's vader.

[p. 52]

Dat wordt niets, dacht Roi.

‘Zeker, zeker,’ zei meneer Burleson.

Roi's vader vroeg om een stukje papier.

O nee, dacht Roi. Er was natuurlijk geen stukje papier te vinden.

Meneer Burleson scheurde een reep van een krant af: ‘Schrijf uw telefoonnummer hier maar op.’

Roi zag het allemaal gebeuren. Meneer Burleson vond over een week bij toeval een snipper krantepapier, waarop het adres van Zus Monsanto stond.

Hij zou direct even naar de buren gaan en meneer Koning bellen.

‘Vrouw!’ riep hij, ‘waar is het papiertje met dat telefoonnummer van die man?’ ‘Welke man?’

Maanden later...